#14.

Hij keek me vragend aan terwijl hij met zijn vingers het randje van mijn broek meer naar beneden trok. Ik voelde de drang om zijn hand weg te slaan, maar ik besefte dat het daarvoor te laat was. Hij had het gezien. Tom leek verbaasd. "Jij, een tatoeage?" Hij bedoelde het grappig, alleen kwam het niet zo over. "Chaya?" Bill nam mijn gezicht vast zodat ik niet anders kon dan hem recht aankijken. Zijn lange, smalle vingers volgden de lijnen van de inktzwarte getallen dicht bij mijn lies. "Lang verhaal", mompelde ik dan tenslotte. Ik had hem op mijn zestiende laten zetten en had er absoluut geen spijt van, alleen had ik het liefst dat niemand hem zag. Het zorgde alleen maar voor vervelende vragen en pijn. Ik voelde de lippen van Bill op mijn schouder. "Je weet toch dat je me kan vertrouwen?" fluisterde hij. Ik knikte. Ik was nooit erg goed geweest in het in vertrouwen nemen van mensen. Het lag aan mij, niet aan hem. "Het lijkt een datum", zei hij zachtjes toen hij doorhad dat ik niet meteen van plan was om het uit te leggen. "12.04.1992", las Tom luidop. "Geboortedatum?" gokte hij. Ik zuchtte en knikte dan uiteindelijk. "Maar Chaya," zei Bill onmiddellijk, "waarom doe je daar nu zo moeilijk over?" Aan de blikken in hun ogen te zien kon ik duidelijk opmaken dat ze er geen snars van begrepen, wat begrijpelijk was. Natuurlijk had ik niet zomaar mijn geboortedatum laten tatoeëren, ik was echt wel snugger genoeg om mijn eigen verjaardag te kunnen onthouden. Die acht cijfers hadden ook een negatieve betekenis, die mijn leven grotendeels bepaald hadden. "Ik ben geadopteerd", flapte ik eruit. Ik zag hun ogen eerst groot worden van verbazing en daarna van onbegrip. Ik maakte het hen wel erg moeilijk. De weinige dingen die ik losliet kwamen vast wel erg vaag over op hen. Tom nam me in zijn armen beet. "Sorry", fluisterde hij zodat alleen ik het kon horen. Vrijwel op hetzelfde moment voelde ik hoe Bill zachtjes in mijn hand kneep. Ik kneep mijn ogen dicht om de opwellende tranen tegen te houden. Ik haatte het om aan bepaalde pijnlijke dingen herinnerd te worden. Het maakte me emotioneel en kwetsbaar en het feit dat ze zo lief tegen me deden maakte het me alleen maar moeilijker. Na een verwoede poging liet ik dan toch een traan ontsnappen uit mijn ooghoek. Bill plaatste zijn hand op de plaats waar de tatoeage zich bevond en keek me liefdevol aan. "Vertel het me", fluisterde hij. Tom keek me bemoedigend aan. Er waren niet veel mensen die het verhaal achter mijn tatoeage kenden en dat leek me maar goed ook. Ik hoefde geen fake medeleven van anderen, ik hoefde hun troost niet, want ik wist dat ze het meer uit pure nieuwsgierigheid deden dan uit oprechte vriendschap. Meestal antwoordde ik dan ook bot dat het mijn geboortedatum was en negeerde de domme opmerkingen die ze er rond maakten. Tom en Bill waren anders, dacht ik. Misschien moest ik dit risico maar nemen en het hen gewoon vertellen. "Die geboortedatum", begon ik langzaam, "is ook een sterfdatum."