Parental Love.

Ik sloop door het huis, luisterde naar het geluid van het niets. Iedereen leek dood in dit huis, wat best grappig was, te bedenken dat ze vampieren waren. Er was zo veel dat me bezig hield, zo veel beelden die ik nergens kon plaatsen. Ik zuchte en ze kwamen als een schreeuw. “Wat is er, lieverd?”
Zijn haar zat helemaal door elkaar en als ik niet beter had geweten, zou ik gezegd hebben dat hij het in dagen niet meer gewassen had. Maar ik wist beter want dat was de reden waarom hij me gisteren niet goedenacht had gewenst. Vreemd toch, dat iedere keer als mijn vader douchte, mijn moeder ook verdween. Ik grinnikte en mijn vader trok zijn wenkbrauw naar me op. Ik glimlachte en hij woelde door mijn haar. “pap? Hoe wist je dat je van mam hield?”
Hij scande mijn gedachten, zocht naar de reden van mijn vraag en vond Jake. “Wel,” begon hij,”Bella had ogen die je niet loslieten…”
Ze hadden het allemaal over hun ogen, wat was er zo bijzonder aan. Ik printte zijn woorden in mijn gedachten, maakte een lijstje op. “Natuurlijk had haar geur er ook wat mee te zien.”
Ik lachte, maar hij zag er nog steeds de humor niet van in. Mama vond het niet erg, waarom hij dan wel? Hij schonk mijn gedachten geen aandacht en ging verder. “Ze rook naar haar favoriete shampoo en dat stuk schroot van haar…”
“Waarom haatte je mijn wagen zo?”
Mijn moeder liep galant de trap af, kuste mijn vader en ging naast hem op de zetel zitten. “Waar viel jij dan voor?”
Ze keek me vragend aan. “buiten zijn opvallende goede looks…” verbeterde ik mezelf. Mijn vader knikte goedkeurend en keek dan vragend naar mijn moeder. Hier zou hij van genieten.
“Hij haatte me, keek me woedend aan en had zin om me te doden… dat was de overtuiging!”
Ik lachte maar werd snel terug serieus toen ik mijn vaders blik zag. Het was niet het gezicht van een man die gelukkig was. Ik kuste zijn hoofd en hij ontspande. “Edward hield van me voor wie ik was, het vreemde meisje van Phoenix met een stelletje kwijlers achter me aan…”
Ik knikte, deed mijn best niet weer te lachen. “Wat vind je leuk aan Jacob?”
De vraag raakte me in het gezicht, liet me naar woorden zoeken. Mijn moeder glimlachte aanmoedigend en ik nam een hap adem, liet mijn blik naar buiten drijven. “Als Jake lacht, dan hoor je niets anders dan dat en… als je in zijn ogen kijkt dan zie je de hele wereld. En Soms…. Als hij me in zijn armen houd dan… dan…” Ik keek hun terug aan. Ze hadden hun liefdes grijns om hun lippen, de wereldbefaamde grijns die ze maar niet konden lozen. “Dan wat?”
Ze hingen aan mijn lippen, luisterde aandachtig naar ieder woord dat ik zei. “Dan zeg ik tegen mijn ouders dat ze niet zo nieuwsgierig moeten zijn.”
Ik stond op, grijnsde gemeen naar hun en sprintte de trap op naar mijn volgende ‘interview’.