Chapter 34. My only hope

Justins pov:

Opeens stoppen alle mensen met wat ze doen en gaan stil naast de operatietafel staan. Ik beuk nog harder op de deur. Na een paar keer beuken vliegt de deur open en ik ren naar Faith. 'Word wakker! Vecht!' schreeuw ik terwijl de dokters proberen om me bij het levenloze lichaam weg te trekken. 'Alsjeblieft,' snik ik en ik pak haar hand vast. De mensen laten me voorzichtig los. Huilend ga ik naast het lichaam zitten en de apparaten om ons heen blijven piepende geluiden maken. 'Normaal zijn deze operaties niet gevaarlijk vanwege de geavanceerde apparatuur dat we hebben. Waarschijnlijk was ze te ziek en had ze niet genoeg kracht,' zegt een van de dokters om me gerust te stellen. Ik hoor maar de helft van wat hij zegt. 'Je had het belooft. Je had belooft te vechten.'

Faiths pov:

Ik ben omhuld door pijn en de koude lach. Ze laten me niet met rust en laten me krijsen van pijn. Elke keer als ik harder gil word het nog erger. Hier blijf ik waarschijnlijk, tot in de eeuwigheid. Zonder hem. Zonder iemand die me lief heeft. Opeens word de cocon van pijn en gelach doorbroken. Ik open mijn ogen en zie een wazig licht vanuit de verte komen. Snel komt het dichterbij. Zijn stem vult mijn hoofd. 'Vecht! Je had het belooft. Je had belooft te vechten.' Zijn stem klinkt verwijtend en teleurgesteld. Ik wil antwoorden maar ik kan alleen maar gillen van de pijn. Het begint hard te sissen. 'Ga weg! Ze is van mij!' Het gesis doet me nog meer pijn en het verdringt Zijn licht.

Justins pov:

Opeens beginnen de apparaten weer luid te piepen en te gillen. Het lijkt alsof ze op hol slaan. De dokters schrikken op. 'Dat kán niet!' roept er een. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik gespannen. 'Haar hart is weer begonnen met kloppen.' Opeens word het gebliep weer minder.

Faiths pov:

'Faith, probeer te vechten!' roept Hij. Zijn stem geeft me weer nieuwe kracht en ik probeer op te staan. Maar bijna direct word ik weer terug op de grond geslagen. Zijn bruine ogen verschijnen op mijn netvlies en ik voel de druk van de pijn minder worden. Weer sta ik op en zet een paar stappen. Het gesis word luider.

'Dat zeiden de anderen ook.' fluister ik. 'Ik ben niet zoals de andere,' is zijn antwoord. 'Ik ben gebleven. Ik heb maanden naar je gezocht. Ik wil je niet kwijt. Je bent alles voor me. Jij bent de reden dat ik leef. Jij bent de reden dat ik zing, dat ik adem, dat mijn hart klopt. Leven is het niet waard zonder jou.'

'Leven is het niet waard zonder jou.' Ik verdring het luider wordende gesis en strompel naar Hem toe. Hij vangt me voorzichtig op. 'Je hebt het gehaald,' word er in mijn oor gefluisterd. Harde schreeuwen overstemmen zijn gefluister. Het lijkt te verschrompelen en weg gesleurd te worden. 'Ik kom terug! Je bent nog lang niet van me af!' Nog een keer schiet de slangentong naar buiten en dan is Het verdwenen. 'Je had me belooft dat je zou blijven vechten,' zegt Hij. 'Je had belooft dat je bij me zo blijven,' is mijn weerwoord. Hij bijt op zijn lip. 'Dat probeerde ik maar ik werd tegengehouden.' 'Ik kan niet vechten zonder jou,' zeg ik en ik omhels hem.

Justins pov:

Even stopt het apparaat weer met piepen. Het word doodstil in de kamer. Dan begint het weer, maar nu nog luider en het word steeds harder. 'Ze ademt weer!' schreeuwt een van de dokters. Ik word op een stoel geduwd en ze gaan weer met z'n allen om Faith heen staan. 'Operatie geslaagd,' roept iemand na een paar minuten. De mensen feliciteren elkaar maar ik kan alleen maar verbluft voor me uit staren. Ze was bijna weg. Ze leggen Faith terug op haar bed en rijden haar dan weg. Ik ontwaak uit mijn trance en ren er achteraan. Terwijl ik aan het lopen ben sms ik mijn vrienden dat het is gelukt. Dat Faith het heeft overleeft.