Het einde van de Romanovs.

Anastasia Nikolajevna Romanov snelde door de gangen van het grote huis naar de kamer van haar broertje. Twee dagen geleden was Aleksej weer ziek geworden; hij had een bloedneus gekregen die maar niet wilde ophouden met bloeden en de altijd zichtbare blauwe plekken op zijn armen waren donkerder en groter geworden en hadden zich verspreid over de rest van zijn lichaam. Ook deden de blauwe plekken verschrikkelijke pijn en kon Aleksej voor de zoveelste keer tijdelijk niet meer lopen.
Nu Grigori Raspoetin dood was, was er niemand meer die de pijn van Anastasia’s geliefde broertje kon verzachten. Alleen een vriendelijke lach van zus of een grapje kon zijn gedachten even kon afleiden.
Ze ging de kamer binnen nadat ze zacht op de deur had geklopt. Daar zag ze haar zieke broertje op bed liggen, zijn gezicht verkrampt door de pijn. Anastasia liep naar een hoek van de kamer en pakte haar balalaika op. Ze ging op een stoel naast het bed zitten en begon zachtjes één van Aleksej’s favoriete liedjes te spelen.
De minuten gingen vredig voorbij, tot plots het geluid van zware voetstappen en diepe mannenstemmen door het huis weerklonken. Anastasia en Aleksej schoten overeind, elkaar bezorgd aankijkend. Hun vader, voormalig tsaar Nicholas II, hun moeder Alexandra en hun zus Maria, waren een paar weken geleden weggebracht naar een veiliger plaats.
‘Anastasia! Aleksej!’ riep hun oudste zus Olga vanaf de gang. Niet veel later werd de deur open gegooid en stormde ze naar binnen. ‘Anastasia, pak snel kleding voor drie dagen en waarschuw een bediende dat Aleksej gedragen moet worden. ‘
Anastasia stond op en knikte, waarna ze de gang door rende naar de kamer die ze met Tatjana deelde. Die was al druk bezig met twee koffers te vullen met de kleren van haarzelf en Anastasia.
‘Ik regel de kleren wel, zorg jij maar dat Aleksej gedragen kan worden,’ sprak de eerste zonder op of om te kijken.
Zonder iets te zeggen keerde Anastasia zich om en holde de trappen af, op zoek naar een lijfwacht of bediende.
Het hele huis was in rep en roer; alle aanwezigen renden rond om de schare bezittingen in te pakken van de familie Romanov, terwijl in de hal een groepje soldaten stonden te wachten om de meisjes en hun broertje naar een koets te begeleiden, waarna ze op de trein werden gezet om met de rest van hun familie verenigd te worden in Jekaterinenburg.
Anastasia stormde door de kamers door die steeds leger en leger werden. Uiteindelijk vond ze een lijfwacht in de keuken. Hij was één van de weinigen die niet aan het rondrennen was of dingen aan het sjouwen was.
‘Jij daar,’ sprak Anastasia met de dwang en gratie van een prinses.
De lijfwacht keek verschrokt op en ging meteen recht staan. Hij boog zijn hoofd voor het zeventienjarige meisje dat nog één van de grootvorstinnen van Rusland was.
‘Aleksej moet gedragen worden,’ ging ze verder, ‘zijn lichaam is momenteel erg pijnlijk en hij is zeer fragiel, wees voorzichtig met hem, alsjeblieft.’
De lijfwacht knikte en ging direct op weg om te doen wat hem was opgedragen.
Met een zucht draaide de jonge Anastasia zich om en liep de hal in. De soldaten die daar stonden te wachten bogen één voor één hun hoofd voor haar. Net op dat moment kwam Tatjana de trap af, gevolgd door vier bedienden die ieder een koffer droegen.
Tatjana kwam naast haar jongste zusje staan, wachtend op Olga en Aleksej. De bedienden gingen naar buiten om de koffers alvast op het dak van de koets vast te maken. Slechts twee lijfwachten, een dienstmeisje en Aleksej’s dokter vergezelden naast de koetsier met de Koninklijke familieleden op de reis naar Moskou. De lijfwachten en de dokter reisden per paard naast de koets terwijl het dienstmeisje naast de koetsier op de bok plaatsnam.
Na verloop van tijd kwamen ook Olga, Aleksej en de lijfwacht die Aleksej droeg beneden. Zonder een woord tegen elkaar te zeggen liepen de grootvorstinnen naar buiten met de lijfwacht en Aleksej achter zich aan. Zwijgzaam namen ze plaats in de schaars versierde koets: het was veiliger voor ze als ze zonder te veel weelde zouden reizen voor het geval bolsjewieken hun weg zouden kruisen.

Vele uren en een treinreis later stonden de Koninklijke kinderen, hun lijfwachten, dienstmeisje, dokter en koetsier op het station van Jekaterinenburg. Bolsjewieken hadden de aankomst van de Romanovs verwacht en de trein opgewacht. Nu sleurden ze Olga, Tatjana, Anastasia en Aleksej met zich mee, zonder zich iets aan te trekken van hun Koninklijke positie.
‘Alstublieft,’ smeekte Anastasia, zo nu en dan achterom kijkend naar haar broertje, ‘wees voorzichtig met hem! Hij is zo ziek!’
De bolsjewieken sloegen echter geen acht op Anastasia’s gebeden en liepen in een gestaag tempo door.
In de verte doemde een huis op. Het was compleet gemaakt van stenen en had vele mooie uit steen gehakte versieringen. Het zag er koud en kil uit. De enkele bomen die er stonden waren volop in bloei en vormden een vreemd contrast met het huis op de achtergrond.
De Romanovs volgden de soldaten nu gedwee, wetend dat er geen ontsnapping mogelijk was, en gingen het huis binnen. Ze werden een trap op geleid en een lange gang door, naar een kamer van redelijke grootte. De stilte werd slechts doorbroken door de voetstappen en het gehijg, gekreun en kreetjes uit Aleksej’s richting.
De kamerdeur werd opengegooid en de Romanovs werden hardhandig de kamer in geduwd. De deur viel met een zware dreun achter hen dicht.
In de kamer bevonden zich de andere Romanovs: tsaar Nikolaj, tsarina Alexandra en grootvorstin Maria. De eerste vijftien minuten van het weerzien ging gepaard met vele omhelzingen en tranen van angst die alle Romanovs de laatste tijd hadden gevoeld en opluchting om elkaar eindelijk weer te zien, al was het in een gevangenis van de vijand.
Plots werd de deur voor een tweede keer open gegooid. Dit keer kwamen het dienstmeisje, de lijfwachten, de dokter en de koetsier de kamer binnen struikelen.
De tsaar en tsarina naderden hun bedienden en namen ook hen in een omhelzing. Ieder in de kamer wist dat het laatste moment dat zij het daglicht zouden mogen aanschouwen steeds dichter bijkwam.
‘Hebben jullie je korsetten nog om?’ vroeg Alexandra bezorgd aan haar drie, pas gearriveerde dochters.
Ieder knikten ze. Alexandra had uit voorzorg vijf korsetten laten maken, ingelegd met diverse edelstenen uit het privéfortuin van de familie: smaragden, saffieren, parels, diamantjes en robijnen bedekten vijf prachtige korsetten die de dames in de familie moesten beschermen, mocht er op hen geschoten worden.

De familie en bedienden brachten enkele dagen door in onrust en onzekerheid. Tweemaal per dag kwamen er drie soldaten met drie bladen met eten voor de twaalf mensen. Het eten bestond uit niet meer dan op elk blad een enkele karaf met water en een sneetje brood en wat bonen per maaltijd per persoon.
In de nacht van 17 op 18 juli kwam een eind aan de onrust en onzekerheid.
Onaangekondigd kwamen soldaten van de bolsjewieken de kamer binnen rond het middernachtelijk uur. Met bruut geweld namen zij de familie en hun bedienden mee, twee trappen af, naar de kelder van het huis.
Ze werden gedwongen met hun rug tegen de muur te staan. Aan de andere kant van de ruimte stonden verscheidene soldaten klaar met geweren. De gezichten van de soldaten waren moeilijk te zien in het zwakke licht van de kelder.
Aleksej leunde tegen zijn moeder aan en verstopte zijn gezicht in de plooien van haar rok. Hij was de laatste dagen nog erger verzwakt en leefde op het randje tussen leven en dood.
Nikolaj stond rechtop, fier als de leider van het volk die hij was geweest.
Olga, Tatjana, Maria en Anastasia hadden elkaar bij de hand gepakt en stonden dicht op elkaar, bang voor het moment dat naderde. Maria begon zachtjes te snikken. Anastasia kneep zachtjes in haar hand ter bemoediging.
De bedienden stonden naast de grootvorstinnen dicht bij elkaar; het dienstmeisje huilde van angst met diepe, lange halen. Eén van de lijfwachten probeerde haar tegen beter weten in te troosten.
Een man met een baardje en barse ogen nam de familie en bedienden op met een schampere blik. Daarna draaide hij zich om naar zijn volgelingen en gaf het teken.
Geweersschoten echoden door de kelder. Eén voor één vielen de koninklijken op de grond. Nikolaj viel als eerste, gevolgd door zijn zoontje Aleksej van wie hij zo veel hield. De bedienden vielen over elkaar heen in een hoop. En ook Tatjana viel.
Anastasia, Maria, Olga en Alexandra grepen elkaar stevig vast: hun korsetten hadden hen beschermd tegen de schoten, maar Tatjana, die ook een korset had gedragen, was toch vermoord.
Woedend liep de aanvoerder van de bolsjewieken naar de grootvorstinnen en tsarina en verkocht Alexandra een klap in haar gezicht. Hij beende naar veiligheid en gaf nogmaals het teken.
Het oorverdovende geluid suisde na in de oren van Alexandra, Maria en Olga terwijl zij toch nog dood gingen.
Geschrokken en versteend van verdriet en angst liet Anastasia zich op de grond vallen. ‘Alstublieft,’ smeekte ze de soldaten. ‘Alstublieft!’
De aanvoerder werd woedend en begon te schelden. Hij pakte een bajonet die tegen de muur stond en liep naar de jongste, doodsbange grootvorstin. ‘Het is uit met de Romanovs!’ riep hij furieus.
Het zeventienjarige meisje begon te jammeren, maar ze wist dat ze niks meer kon doen.
De aanvoerder begon op haar in te steken met zijn bajonet en zo kwam ook de laatste Romanov aan haar einde.


Klik hier als je geïnteresseerd bent in het zien van een documentaire over de Romanovs en het vinden van de beenderen van Maria en Aleksej.