Ch. 45 Kerstfeestje

ELIZABETH POV

Het hele huis is een rotzooi. Gelukkig zijn meneer en mevrouw Kannewasser niet thuis. Carlo merkt dat mijn ogen over de hopen rotzooi glijden. ‘Wees gerust, we ruimen het wel op voordat ze thuis zijn. We mogen thuis toveren, we zijn oud genoeg’ ik knik, nog niet helemaal zeker dat we het echt weer proper gaan krijgen. Ik bedoel maar hier ligt echt veel troep. Met grote passen probeer ik op zo weinig mogelijk voorwerpen stappen als ik een weg probeer te maken naar de zetel. Ik ben bijna aan de zetel maar natuurlijk moet er weer een voorwerp liggen dat ik niet gezien heb. Ik struikel en val, met mijn hoofd eerst, in de zetel. ‘Auw’ Carlo staat aan de andere kant van de kamer en is me zo te zien aan het uit lachen. ‘Niet grappig’ ik probeer zo zielig mogelijk te kijken, niet dat het lukt. Met een paar grote passen staat hij voor me. ‘Maar kleintje toch, moet ik je verzorgen?’ ik knik. Hij pakt me op, gooit me over zijn schouder en neemt me mee naar de keuken waar hij me op een stoel duwt. Hij rommelt wat in het kastje dat net boven de koelkast hangt. Niet veel later heeft hij een plakkertje vast. ‘Waarom een plakkertje?’ ‘Je hebt met je nagels een kras op je gezicht gekregen, het bloedt’ hij gaat voor me zitten en duwt rustig het plakkertje er op. Hij geeft er nog een kusje op. ‘Zo geneest het sneller’ een scheve grijns komt te voorschijn op zijn gezicht. Ik lach. ‘En heb je je pak al voor het bal?’ ik ben rechtgestaan en wandel naar de koelkast om de fruitsap te pakken. ‘Ja’ ‘Met wie ga je?’ ‘Ik heb nog niemand’ met mijn glas fruitsap wandel ik terug naar Carlo. ‘Dat is niet goed he’ ‘Ik vraag wel iemand een week voor het bal’ ‘Dan is elk meisje al weg’ ‘Dan ben ik maar alleen. Je danst dan toch wel een nummer met me he? Nou ja als je date dat wilt’ ‘Die heb ik ook nog niet’ ik neem een slok van mijn glas fruitsap.

Het geluid van de bel galmt door het hele huis heen. ‘Heb jij iemand uitgenodigt?’ ik zie Carlo zijn hoofd schudden. ‘Ik doe wel open’ ‘Wel zorgen dat je ze niet mee neemt naar de woonkamer’ ik knik. ‘Alsof ik daar zelf nog niet aan gedacht heb’ op mijn blote voeten wandel ik zo snel als ik kan naar de voordeur. Het huis van de Kannewassers is geen kast van een huis maar klein kan je het ook niet noemen. Ik doe de deur open, de koude lucht komt meteen binnen. Voor me staat een meisje. Haar gezicht verborgen achter een sjaal, een kap over haar hoofd. Zichzelf tegen de kou beschermen. Maar die ogen herken ik. ‘Annabel!’ een blonde lok valt uit haar kap. Ik vlieg haar rond haar nek en trek haar naar binnen, de deur snel sluitent om de kou buiten te houden. ‘Hey’ ze trekt haar jas uit, net zoals haar schoenen, handschoenen en sjaal. ‘Wie is het?’ ‘Annabel’ de deur van de woonkamer gaat open en Carlo verschijnt. ‘Hey nichtje’ ‘Het is nog altijd nicht voor jou neefje’ hij sluit de deur van de woonkamer achter zich zodra hij onze richting uit komt. ‘En wat is de reden van je bezoek?’ ik hang onder tussen de jas van Annabel weg, leg haar handschoenen en sjaal op de verwarming om te drogen en schuif haar schoenen onder de verwarming. ‘Moet er dan een reden zijn dat ik mijn enig neefje en Elizabeth kom bezoeken?’ ‘Nee. Maar jij doet nooit iets zonder reden’ ‘Je kent me te goed’ ze liep Carlo voorbij naar de keuken waar wij 5 minuten geleden ook zaten. Ze heeft een stoel naar achter geschoven en is er gan op zitten. ‘En wat is de reden voor je bezoek?’ ik ben thee aan het zetten voor ons drie terwijl Carlo zich tegen over Annabel op een stoel zet. ‘Ik kom jullie uit nodigen voor een kerstfeestje van volgende week’ ze neemt een klein slokje van het tasje thee dat ik voor haar neus neer zet. ‘Met de familie?’ ze schiet in de lach. ‘Nee, gewoon met wat vrienden’ Carlo kijkt me aan. ‘Voor mij is dat goed, jij mag kiezen’ ik neem nog een slok van mijn thee. ‘Oké, waar en hoe laat?’ ‘Ik stuur nog wel iets. Zorg dat jullie iets mooi aan hebben, geen balkleren ofzo maar ook geen slobber kleren’ we knikken. Ze geeft Carlo nog een kus op zijn wang en vertrekt. ‘Daar zit iets achter’ ik knik.

Samen met Carlo sta ik voor de deur van Annabels huis. Ik frunnik nog wat aan de das van Carlo, die scheef hangt. Geen 10 seconde nadat we aangebelt hebben gaat de deur al open. Voor ons staat Annabel, ze heeft een rood kleedje aan. Ze stapt opzij zodat we binnen kunnen.

Ik zit samen met Carlo en nog wat mensen aan de tafel. Het is meer dan duidelijk dat Annabel me met een van de jongens hier wilt koppelen. Volgens mij heeft ze de jongen met het zwarte haar in gedachten. Zijn blauwe ogen vallen hard op tegen zijn witte huid en pikzwart haar. Zijn haar ligt warrig door elkaar. Hij steekt zijn hand uit. ‘Liam’ ik neem zijn hand aan. ‘Elizabeth’ hij glimlacht. Vanzelf komt er een gesprek op gang, zo kom ik er achter dat hij, net zoals de meeste mensen hier, ook op Zweinstein zit. Weliswaar zit hij in Ravenklauw. Carlo zit naast me, duidelijk verveeld, voor zich uit te staren. Het meisje dat aan zijn linkerkant zit heeft wel een gesprek proberen te beginnen maar dat interesseerde hem niet. Ik geef hem een schop onder tafel. Hij kijkt op, zijn bruine ogen kijken recht in die van mij. ‘Waarom zo verveeld?’ ‘Gewoon’ meer kan hij niet zeggen want het voorgerecht wordt opgedient.

Eigenlijk heb ik heel de avond met Liam gepraat. Hij is echt een geweldig persoon. En bovendien is hij knap. Het meeste van de avond hebben we over Zweinstein, vrienden en muziek gepraat. ‘Met wie ga je naar het bal?’ samen met Liam sta ik tegen de haard geleunt. Carlo staat bij Annabel, maar zijn ogen wijken de hele tijd naar hier. ‘Nog niemand, jij?’ ‘Ook niemand, wil jij met mij gaan?’ zijn blauwe ogen kijken me smekend aan. Ik knik. ‘Ja, natuurlijk’ hij grijnst. ‘Dat is dan een date’ ik knik.

Mijn story wordt ineens minder gelezen ;( Weten jullie hoe dat kan komen? Als jullie kritiek hebben zou ik die graag krijgen, daar kan ik uit leren. Ik stop zeker niet met mijn story omdat minder mensen het lezen, ik schrijf in eerste instantie nog altijd omdat ik het leuk vind