Chapter 33. The demon inside

Faiths pov:

Weer word ik terug gezogen naar de donkere plek. Naast me staat mijn engel. Hij staart leeg voor zich uit. Ik wil hem vastpakken, maar zodra ik hem aanraak verdwijnt hij. Ik trek mijn hand terug en kijk om me heen. Dan zie ik hem verderop staan. Ik ren naar hem toe en probeer hem opnieuw aan te raken. weer verdwijnt hij. en verschijnt hij ergens ander. Weer ren ik naar hem toe en hij verdwijnt voordat ik bij hem ben. Opeens is hij overal. Ze staren naar me en dan zie ik hun ogen. Rode ogen. Niet de bruine, de warme, vol liefde. Deze ogen zijn hatelijk, ze willen me niet zien, ze willen me dood hebben. Angstig loop ik achteruit. Dan voel ik een koude adem in mijn nek. Met een ruk draai ik me om. En kijk in twee vuurrode ogen. Vol woede en haat. Het buigt zich naar voren en ik val achterover op de grond. 'Hij is er nu niet meer om je te beschermen,' sist Het en zijn slangentong schiet even uit zijn mond. Ik knijp mijn ogen dicht en maak me zo klein mogelijk. Het is allemaal een droom, ik word straks gewoon weer wakker in zijn armen, houd ik mezelf voor. 'Open je ogen.' Het schelle sissende geluid laat me ineen krimpen. 'Waarom ik?' piep ik. 'Omdat je gelukkig was. Te gelukkig. En het zou alleen maar beter worden. Ik moest er gewoon iets aan doen. Jouw toekomst was prachtig. Nu is het vergalt, en het word alleen nog maar slechter.' De slangentong schiet onder het praten meerdere keren naar buiten. 'Maar ik heb Hem,' fluister ik. 'Denk je dat hij echt om je geeft? hij is er nu niet. hij heeft belooft voor altijd bij je te blijven. Ik wist dat je hoop kreeg toen je hem ontmoette. En hem uit de weg ruimen ging wat moeilijk, en jou einde moest toch snel komen. Maar om je de waarheid te vertellen, hij doet dit alleen voor de roem. Als hij aan de pers vertelt dat hij een meisje met kanker heeft gesteund door haar laatste dagen komt hij over als een held.' Ik zak als een hoopje op de grond. Het voelt alsof mijn hart uit elkaar is gerukt en in kleine stukjes word verscheurt. Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil nergens meer zijn. De pijn word sterker en neemt mijn hele lichaam over. Ik begin hard te gillen en te krijsen. Mijn lichaam begint te schokken en ik heb nergens controle meer over. Het begint te lachen. Een koude, wrede lach. Dat me nog erger verscheurt. Ik begin nog harder te gillen. Waarom? Waarom ik? Ik lijk van binnen uit te verteren, maar de pijn lijkt niet minder te worden. 'Nee! Laat me met rust!' gil ik. In mijn hoofd speelt zich een liedje af. Mijn leven schiet aan me voorbij. Beelden die ik niet wil zien. Die ik niet kan zien. Steeds sneller lijkt het filmpje zich af te draaien. Weer verschijnen de grote bruine ogen voor me. Al snel worden ze vervangen door de koele zwarte ogen. Overal om me heen zijn ze en ze lijken dwars door me heen te snijden. Het komt op me af lopen. Een lange nagel snijd over mijn wang. 'Tot ziens, liefje.' op dat moment eindigt het liedje in mijn hoofd. I know now, you're my only hope

Justins pov:

Ik kijk door het kleine raampje bij de deur de operatiekamer in. Opeens lijkt er paniek te ontstaan. Mensen beginnen heen en weer te rennen en een apparaat begint luid te piepen. Ik sla met mijn vuisten op de deur. 'Faith!' schreeuw ik. En van binnen begin ik te bidden. Bidden dat Faith vecht, dat ze het haalt.