#11.

Een onweerstaanbare geur van spaghettisaus drong mijn neusvleugels binnen en maakte me wakker uit mijn eindeloze fantasiewereld. Een straal fel zonlicht scheen door de gordijnen die dicht waren. Ik keek voorzichtig om me heen en merkte dat ik op de bank geslapen had. De woonkamer zag er best wel gezellig uit, met veel donkerrode en bruine tinten. Ik onderdrukte een geeuw en kroop langzaam recht. Mijn misselijkheid was blijkbaar over. Dat vermoeden bevestigde mijn knorrende maag. Vanuit de keuken weerklonk heel wat gerommel. Niet veel later bereikte een kletterend geluid mijn trommelvliezen. "Tom, ik had toch gezegd dat je er met je poten af moest blijven!" hoorde ik Bill boos zeggen. Ik grinnikte en probeerde me een kokende Tom en Bill in te beelden. Op blote voeten slofte ik naar de gordijnen en deed de gordijnen met een handbeweging open. De zon brandde meteen op mijn gezicht. Het verwarde me enigszins. Mijn ogen zochten naar een uurwerk, maar vonden er geen. Misschien hing er in de keuken wel een. Ik baande me een weg tussen de vele gangen en kamers en vond uiteindelijk de keuken. Een vakantiehuisje had Bill gezegd, maar mij leek het eerder een luxueuze villa.
"Daar ben je eindelijk! We dachten dat onze schone slaapster nooit meer wakker zou worden", zei Tom opgewekt toen ik de keuken binnenkwam. Hij gaf me een zachte kus op mijn wang en ik negeerde het feit dat hij T-shirtloos tegen me aangeplakt stond. "Goede morgen", mompelde ik terug. Meteen ging ik over de enorme kookpot hangen en liet de heerlijke geur tot me doordringen. "Correctie: goede middag." Bill's armen sloten zich rond mijn middel en haalden me weg van het fornuis. Hij wilde vast niet dat er nog enkele resterende bacteriën erin terecht kwamen. "Heb ik echt zo lang geslapen?" vroeg ik hem terwijl ik mijn hand over zijn borstkas liet glijden. Het was laat in de namiddag geweest toen we hier aankwamen en aangezien het nu alweer middag was... Hij knikte en keek me bezorgd aan. "Ik voel me echt terug kiplekker hoor, waarom denk je dat ik anders boven die heerlijke pot saus ga hangen? Ik rammel!" beantwoorde ik zijn blik. Er verscheen een verschrikkelijk brede grijns op het gezicht van Bill's wederhelft. "Kaulitz-recept", zei hij trots. Ik trok een bedenkelijk gezicht en vroeg me af wie van de twee het eigenlijke werk gedaan had. Een vraag waar ik eigenlijk zelf al het antwoord op wist. 'Hou jij je maar bezig met het laten vallen van potten" grijnsde ik naar hem. Meteen zag ik hoe er een rode kleur zich verspreidde over zijn gezicht. "Heb ik je daarmee wakker gemaakt?" stotterde hij. "Nee, gelukkig niet, want dan zou je me waarschijnlijk horen schreeuwen hebben." Tom plagen was leuk, heel leuk en zeker onder het goedkeurend oog van Bill, die er natuurlijk ook zijn plezier in had. Het zag ernaar uit dat het nog wel eventjes zou duren voordat het eten klaar was, dus besloot ik dat ik mezelf het best nog even kon gaan opfrissen. Ik zag er waarschijnlijk uit als een of andere mislukte natuurramp. "Ehm, wil een jullie me ook zeggen waar de badkamer is, want als ik die zelf moet zoeken verdwaal ik hoogstwaarschijnlijk in dit huisje..." Ik benadrukte dat laatste woord en keek afwachtend naar de tweeling. "Tuurlijk, ik loop even mee", glimlachte Bill. Tom bleef even uitdrukkingloos staan. "Wat?" mompelde ik bij het zien van zijn gezicht. "Saus", mompelde hij alleen maar. Bill zuchte, draaide zich om en liep onmiddellijk naar het vuur. "Ik ga je nog eens op kookcursus sturen, serieus", beet hij Tom zachtjes toe. Tom nam me bij mijn rechterpols en leidde me door de gangen totdat we uiteindelijk stilstonden bij een reusachtige marmeren wenteltrap. Stiekem vroeg ik me af wat me hier nog allemaal te wachten stond. Ik had amper nog maar een tweetal ruimten gezien van dit prachtige huis, terwijl het hier buiten vast ook indrukwekkend was. "Tweede verdieping, derde kamer rechts, daar staan je spullen", zei Tom, "Ik veronderstel dat je daarvoor nog net geen GPS nodig hebt?" Langzaam kneep ik mijn ogen tot kleine spleetjes en stak tegelijk mijn tong naar hem uit. Hij rechtte zijn rug om zo duidelijk te maken dat hij alles behalve bang voor me was. "Daag me niet uit, Kaulitz", waarschuwde ik hem. Al huppelend liep ik de trap op en liet ik hem achter me. Zo te zien telde dit gigantische huis drie verdiepingen en ik bedacht dat ik waarschijnlijk een hele week nodig zou hebben om het huis alleen al te verkennen. Uitgeput door de tientallen trappen kwam ik eindelijk op de tweede etage aan. "Hmm", mompelde ik. Ik staarde voor me uit en vroeg me af welke kamer ik alweer moest hebben. Ik zuchtte en besloot dan maar een willekeurige kamer binnen te gaan, wat niet zo'n goed idee bleek te zijn.