~30

Langzaam loop ik naar de voordeur. Binnen zit Rose. Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe lang al?’ Ik kijk haar niet begrijpend terug aan. ‘Hoe lang geleden heb je Yu weer ontmoet?’Verduidelijkt Rose haarzelf. Ik haal mijn schouders op. ‘1 week misschien 2.’ Rose schudt verbaasd haar hoofd. ‘Daarom was je dus steeds weg. Nu begrijp ik het.’ Ik knik en zucht. ‘Sorry, dat ik het voor me hield.’Rose knikt. ‘Het is al goed. Ik zou hem graag weer eens spreken.’ Ik knik, al wil ik het eigenlijk niet. ‘Ik weet niet of dat zo makkelijk gaat, met alle vampieren hier.’ Rose knikt en denkt even na. Ineens herrinnert ze zich blijkbaar wat. ‘Morgen is bijna iedereen weg trouwens. Alleen ik, Sahirah, Chiyo, jij en Jamie blijven hier.’Ik kijk haar aan en knik dan. Ik voel me vreselijk en ben bezorgd over Yu, dus ik heb geen zin om te protesteren. ‘Ik ga naar bed.’Fluister ik. Rose knikt ‘Slaap lekker.’ Terwijl ik naar boven loop, merk ik dat alle bedienden al weg zijn. Het is heerlijk rustig en stil. Langzaam strompel ik naar boven en klim in mijn bed. Na een tijdje hoor ik de deur open gaan en komen er kleine voetstappen dichterbij: Jamie’s voetstappen. Snel klimt hij bij me in bed en gaat tegen me aan liggen. Uiteindelijk vallen we beide in een rustige slaap.

De volgende ochtend word ik wakker van een luide knal. Geschrokken open ik mijn ogen en zie nog net een bliksemflits. Als ik omkijk om te checken of Jamie in orde is, merk ik dat hij weg is. Hoe laat is het eigenlijk? Langzaam draai ik me om naar de klok. 4uur ’s middags. Ja, dan is het logisch dat hij weg is! Slaperig sta ik op en kijk naar buiten. Het stormt. De regen stort naar beneden. Af en toe verlicht een lichtflits de hemel. ‘Fijn, onweer.’Zucht ik en ik loop de kamer uit. Beneden zit Jamie op tante Chiyo’s schoot. Ze verteldt een verhaal en Jamie luistert er geboeid naar. Na een tijdje merkt hij me op ‘mama!’Roept hij uit. Ik grijns en ga naast hem op de bank zitten. Gelijk klimt het kleine, zwartharige, jongentje op mijn schoot. Ik knuffel hem stevig en hij lacht. Mijn hoofd laat ik op de zijne rusten en ik kijk naar tante Chiyo. Die kijkt vertederd naar ons. ‘Het is vreselijk stil hier.’Fluister ik. Tante Chiyo knikt. ‘Ja, Sahirah en Rose zijn samen gaan jagen.’’O.’ Mompel ik zachtjes. Tante Chiyo lacht. ‘Rustig maar, Ik ga je niet op je huid zitten. Je hoeft van mij niet te eten. Ik heb vroeger ook een tijd niet gegeten. Ik ging er bijna aan onderdoor.’ Mijn mond zakt open. ‘Meen je dat nou?’ Tante Chiyo knikt. ‘Als ik ooit wat voor je kan doen, moet je het maar zeggen. Ik snap dat je me niet meer vertrouwt, maar echt. Ik wil je niets aandoen.’ Ik knik en zucht. Is dat zo? Vertrouw ik haar niet meer? Ineens gaat mijn mobiel af en ik schrik.

Ik sta op de plek van gisteren kom alsjeblieft.
xxxYu

Ik haal mijn wenkbrauwen op. Is hij buiten? In dit vreselijke weer? Is hij gek geworden? ‘Wat is er Kira-chan? Je kijkt zo angstig.’ Zonder na te denken flap ik eruit wat ik denk. ‘Yu staat buiten in de storm op me te wachten.’ Tante Chiyo kijkt me verward aan. ‘Sorry, maar wie is Yu?’ Ik kijk haar even aan en dan uit het raam. ‘Jamie’s vader.’ Gelijk sperren haar ogen open. ‘Hij is buiten in de storm? Wat denkt hij dat hij is, een vampier? Hup, ga hem binnen halen! Voor de bliksem hem treft.’ Ik knik en sta op. Dat was alles wat ik nodig had. Toestemming om hem binnen te halen. Jamie is van mijn schoot gevallen, maar er is nog maar een ding waar ik aan kan denken: Yu. En ik kan niet relaxen tot ik hem veilig in mijn armen heb.