I will never be with you ...
Ja, hier ben ik weer, lieve schat. Ik heb het weer moeilijk. Dit keer komt het door een hele rare reden dat ik je mis, dat ik je bij me wilt hebben. Laat ik beginnen bij het begin.
Vandaag is het 21 juli 2010, fandag van Club Brugge, en daar zijn mijn ouders en mijn jongere zusje naartoe. Dat wilde zeggen dat ik heel de dag alleen thuis was, wat ik natuurlijk superleuk vind. Heel de dag aan jou denken, zonder dat er iemand vraagt waarom ik lach, waarom ik huil. Ik was vandaag redelijk goed gezind, tot ze terug thuiskwamen.
Mijn zus stond wéér maar eens op de foto met haar favoriete voetballer, en ze had wéér maar eens zijn handtekeningen op haar voetbaltruitje. Oké, ik ben blij voor haar, dat ze haar idool zoveel kan zien, en dat mijn ouders met haar meegaan enzovoort. Maar nu, ik denk dat de maat gewoon vol was. Vrolijk vertelde ze er maar weer eens over, dat ze haar voetballer had gezien en dat hij haar had aangeraakt enzovoort. Bye bye goed humeur. Ik werd boos en verdrietig. Begon terug kortaf te reageren. Ik zat aan tafel, we hadden net gedaan met eten, te huilen. Héél stil, ze hebben niets gehoord. Ah nee, want ze waren té druk bezig met naar de foto’s van die Fandag te kijken.
Het is zo raar, maar ik ben zo jaloers op mijn zusje nu. Ik kan jou nooit ontmoeten,Bill. Nooit zal ik eens op de foto kunnen staan met jou. Nee, want mijn ouders hebben het niet over, om met mij naar zo’n dingen te gaan. Ik moet meestal maar maken dat ik er kom. Dat was ook zo met 25 februari 2010. Ik mocht bijna niet komen, ik kon bijna niet komen. Omdat mijn ouders niet naar Brussel wilden rijden. Gelukkig kon ik fan mee met één van mijn vriendinnen.
Het is zo raar,Bill. Maar hier thuis, ik heb echt het gevoel, dat het hun precies niets kan schelen. Dat het hun echt niets kan schelen of ik nu fan ben of niet. Zij vinden het geen mooie muziek, het interesseert hun ook niet. Het enige dat hier telt, is dat waar zei ook iets aan hebben : voetbal.
Nog zo iets dat ik "onfair" vond. Ik had kans om naar jullie laatste concert in Parijs te gaan, want mijn nichtje had een ticket over. Het kon niet beter vallen, het was toen net vakantie, dus ik zou geen school missen. Ik vroeg het aan mijn moeder, en kreeg als antwoord :” Neen, je bent al genoeg geweest.”. Al genoeg geweest? Ik was nog meer 2 keer gekomen naar jullie concert. Brussel en Lille. Ik zat terug te huilen aan de keukentafel, ik kon mijn tranen gewoon niet inhouden. Toen kreeg ik de volgende reactie : “ Je moet terug met je beide voeten op de grond komen.”. ik kon mijn oren niet geloven, mijn eigen moeder zei dit. Dit deed pijn, weet je. Ik kan haar niet uitleggen, hoe belangrijk jij voor mij bent. Maar ja, ik krijg wel vaker zo’n reacties. Onlangs mijn zusje ook : “ Je bent zo geobsedeerd dat je zelf niet meer inzit met je medemens.”. Dit deed nog meer pijn. Ben ik echt zo geobsedeerd? Dat kan toch niet? Ik verwaarloos toch mijn schoolwerk niet voor jullie, ik verwaarloos mijn vrienden toch niet voor jou? Of wel? Waarom maak je het me zo moeilijk Bill?
Weer heb ik het gevoel dat ik aandacht zoek. Weer heb ik het gevoel dat ik er alleen voor sta.
Maar jongen, ik zie je graag. Zo veel, dat het pijn doet.
Reageer (4)
Hier benoem je met een zin precies de reden waarom ik vaak nachtenlang opblijf
: "Heel de dag(bij mij dan nacht) aan jou denken, zonder dat er iemand vraagt waarom ik lach, waarom ik huil."
1 decennium geledenIk heb de "keuze" gemaakt het aan bijna niemand te vertellen , en daarom verplaats ik mijn emoties hierover naar de nacht. Dan ben ik tenminste alleen en ziet niemand me.
Lieve lieve schat!
1 decennium geledenAnd again heeft mij dit geraakt.. Waarom heb ik nooit eerder in gezien dat dit zo diep bij jou zat? En waarom kan ik je gewoon niet helpen!? Ik zou het echt zo graag willen eh, poepie..
Je zus zou toch moeten weten hoe moeilijk het wel niet valt voor je? Waarom doet ze dan zo? En je ouders ook.. Zij zouden juist degene moeten zijn die je steunen ;s
Ik heb het je al veel gezegd, maar je weet dat je altijd bij me terecht kan eh ; ) Ookal is het gewoon voor een knuffel. Ik ben er voor je ; )
Ik heb er nog steeds geen spijt van dat ik je heb leren kennen, echt niet! Want jij bent ook iemand waarmee je gemakkelijk uren kan praten en waar je echt je hart kan luchten. Maar dat kan jij ook altijd bij mij eh : ) Want ich bin an deiner Seite. : )
Mijn schat, zo zie je maar dat er zelf mensen zijn die je niet kent er ook voor je zijn en je begrijpen. En je weet dat je me altijd kan vinden voor een babbel eh ; )
Hopelijk voel je je al wat beter? ^^
ild xx
Ik ben het echt 200 % met Strobelight eens.
Wauw..
1 decennium geledenNormaal geef ik echt niets om mensen en hun 'obsessie' voor hun idolen en vind ik het aanstellerij, maar dit gaat echt diep... Het is echt heel mooi verwoord, en -ookalkenikjeniet- als ik je ooit de kans zou kunnen geven Bill te ontmoeten, I would.
1 decennium geleden