¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) # 6

Deidara pov
‘Als je me laat wachten, vermoord ik je.’
Ik grijns en zeg niks.
‘Ik meen het.’
‘Als je stopt met praten, kan ik gaan.’
Sasori schudt zijn hoofd. ‘Irritant,’ hoor ik hem mompelen. Dan begint hij weg te lopen.
‘Sukkel, hmm.’
Ik draai me om en begin met mijn ronde. Sasori en ik hebben besloten dat hij het hele noordelijke en oostelijke deel van de stad zal doorzoeken en ik het zuiden en westen. Ik weigerde in het begin. Het westen betekent dat ik die straat moet doen. Maar Sasori begon vragen te stellen over waarom ik er niet heen wilde en die vragen wilde ik dus echt niet beantwoorden.
Ik kan die straat beter als eerst doen. Dan ben ik ervan af. Het is trouwens toch pas vijf uur in de morgen en ik herinner me nog goed hoe ze ervan hield om uit te slapen. Dus ze is waarschijnlijk niet eens op rond deze tijd.
Ik loop haar straat in en de huizen komen me stuk voor stuk bekend voor. Dan, ineens, is daar haar huis. Het is nog precies hetzelfde als in mijn herinnering. Ik herinner me dat ik ooit tegen haar heb gezegd dat ik haar huis leuk vond. Dat was geen leugen. Ze woont in een leuk, gezellig huis waar altijd een vriendelijke sfeer hangt.
Ik weet niet hoe lang ik al naar haar huis aan het staren ben als ineens iemand de gordijnen op de eerste verdieping openmaakt. Ik houd mijn adem in.
Daar is ze. Ze kijkt me aan met een verbaasde blik. Ze herkent me niet. Ik kan op de een of andere manier mezelf niet meer bewegen. Ze is…veranderd. Ze is langer geworden, haar zwarte haar hangt over haar schouders maar haar gezicht… het is allemaal zo bekend. De drang om haar huis in te lopen en haar stem te horen is groot. Ik kan zien dat ze verward is omdat ik ook naar haar kijkt maar ze ziet niet wie ik ben door mijn mantel en hoed. Dan trekt ze een wenkbrauw op, rolt met haar ogen en loopt weg van het raam. Ik grijns: typisch. Haar karakter is nog niks veranderd.
Ik loop langzaam verder en verstop me achter een boom. Twee minuten later komt ze naar buiten.
‘Mam! Ik ben weg!’
Ik begon net weer een beetje normaal te ademen maar haar stem brengt weer duizend nieuwe herinneringen op.
‘Ja, mam. Ik weet het.
Ik kijk naar de voordeur en zie Tsunade staan. Ze kijkt Aimeka bezorgd aan.
‘Als je iets vreemds ziet…’
‘…Vertel ik het je meteen. Mag ik nu weg?’
Tsunade knikt. ‘Ja, je kan gaan.’ Ze geeft haar dochter een kleine kus en dan loopt Aimeka weg. Een paar seconde later gaat de deur dicht.
Ik adem diep uit.
Oké. Nu heb je haar weer gezien voor het eerst in drie jaar. Was het nou echt zo erg?
Ik zucht. Ja, het was echt zo erg.