Chapter 31. Nightmares

Justins pov:

Ik werp een blik op Faith, die nog steeds slaapt. 'Het bezoekuur is eigenlijk afgelopen, sorry,' zegt de verpleegster. 'Wacht, er mag toch altijd iemand blijven slapen? Zou ik hier mogen blijven?' vraag ik. De verpleegster kijkt even verward en knikt dan. Ik zeg de jongens en mijn moeder gedag. Daarna richt ik me weer op Faith. Ze lijkt zo rustig. Morgen komt de eerste operatie. Dan gaan ze proberen een deel van de tumor weg te halen. De uitzaaiingen proberen ze te bestrijden met een chemokuur. Omdat ze zo jong is is er een kans dat ze het overleefd. Als ze ouder was dan 50 was ze ten dode opgeschreven. Ik streel met mijn hand over haar wang. Langzaam aan word het donkerder. De verpleegster heeft een bed naast die van Faith gezet. 'Ik ga zo weg. De nachtzuster komen zo. Als er problemen zijn moet je op het rode knopje duwen,' zegt ze als ze de deur uitloopt. Ik knik en begin te gapen. Ik trek mijn kleren uit en ga in mijn boxer in bed liggen. Al snel val ik in slaap.

Door gesnik schiet ik overeind in mijn bed. Ik kijk naast me en zie dat het Faith is. Ik kom naast haar op het bed zitten. 'Sst, wat is er meisje?' vraag ik. Ze kijkt me even geschrokken aan en omhelst me dan. Haar hoofd duwt ze tegen mijn borst, die nat word van haar tranen. Ik streel door haar haren en fluister sussende woordjes in haar oor. 'Ik dacht dat je weg was,' fluistert ze. 'Het was zo erg. Ze kwamen me achterna. Het is allemaal mijn schuld. Het is allemaal mijn schuld.' Ze begint nog harder te snikken. 'Ik laat jou nooit meer alleen. Nooit meer. Ik blijf voor altijd bij je. Je kan alles doen maar je krijgt mij echt niet weg,' zeg ik tegen haar. Haar mondhoeken krullen even omhoog maar zakken direct daarna weer naar beneden. 'Dat zeiden de anderen ook.' Een steek gaat door me heen. Heeft ze andere jongens gehad? Oké, ik heb misschien ook met andere meisjes gehad maar toch doet het best pijn. 'Ik ben niet zoals de andere,' zeg ik tegen haar. 'Ik ben gebleven. Ik heb maanden naar je gezocht. Ik wil je niet kwijt. Je bent alles voor me. Jij bent de reden dat ik leef. Jij bent de reden dat ik zing, dat ik adem, dat mijn hart klopt. Leven is het niet waard zonder jou.' Haar groene ogen kijken me aan. Langzaam breng ik mijn hoofd dichter naar haar toe. Dan word de deur geopend en fel licht schijnt de kamer in. In de deuropening staat een zuster. 'Ik hoorde allemaal geluiden hier vanaf komen,' zegt ze en ze kijkt ons verwijtend aan. 'Ze had een nachtmerrie, en ik ben haar gaan troosten,' zeg ik. De vrouw komt aanlopen met een paar apparaten en ze jaagt me mijn bed weer in. 'Even kijken hoe je hartslag en je temperatuur is.' Nadat ze klaar is trippelt ze de kamer weer uit en sluit de deur waardoor het weer pikdonker word in de kamer. Ik laat me neerzakken in het bed en probeer in slaap te vallen, wat niet echt lukt. Na een poosje hoor ik Faith onrustig ademhalen. Ik sta op en loop op de tast naar haar bed toe. Ik knip een nachtlampje aan. Faith ligt ontzettend te trillen, zo erg dat het meer op schokken begint te lijken. Ze begint te klappertanden terwijl ze onder een ontzettend dikke deken ligt. 'Heb je het koud?' vraag ik. Ze knikt. Ik til de deken een stukje omhoog en kom naast haar liggen. Het rillen begint minder te worden, en na een poosje word haar ademhaling ook weer regelmatig. Ik druk een kus op haar voorhoofd, en voel mijn ogen dichtvallen.