I'll Help.

Kimey’s POV:
Hij zat als een geest onder de takken van de wilg, zijn hoofd rustend in zijn handen op zoek naar de kracht. De laatste stralen weerkaatste op het water en lieten alles er roodachtig uit zien. Ik baande me een weg door het hoge gras en riet, ging naast hem in de schaduw zitten en luisterde naar de stilte. Hij reageerde niet maar wist dat ik het was. Er waren zo veel dingen die ik wou zeggen maar niets was goed genoeg. Zijn luide ademhaling weergalmde in mijn oren, liet me huiveren tot in mijn hart.
“Wat gebeurde er daarnet?”
Hij bedoelde het niet echt als een vraag, meer als een vaststelling voor zijn gedachten. Ik zocht mijn woorden zorgvuldig zodat ik het niet erger maakte.
“Ze wou je laten voelen hoe het was om alleen te zijn.”
Hij keek op, staarde met zijn bruine ogen in die van mij en knikte begrijpend. De pijn brandde door in zijn ogen, liet tekens na op zijn gezicht.
“Wat moet ik nou doen?”
Ik haalde mijn schouders op,”geef haar de tijd. Je weet hoe Lotte is…”
“Nee, dat doe ik niet. Dat is net het probleem, ik weet niet meer wie ze is. Ik dacht dat ik alles van haar wist maar nu lijkt het alsof we nooit vrienden zijn geweest. Misschien is dat precies wat ze me duidelijk probeerde te maken…”
Dat was niet de bedoeling…
“Taylor, jullie zijn vrienden sinds… eeuwig! Je moet het gewoon blijven proberen…”
“En weer zo’n scene krijgen als daarnet, nee dankje. Ik denk dat ik genoeg drama heb gehad voor de rest van mijn leven. Ik bedoel die filmploeg maakt me gek!”
Ik fronste,”ontsla ze dan…”
“Kon ik dat maar. Het is niet zo makkelijk als het lijkt…”
Ik knikte, niet dat ik het echt begreep. Zijn frons maakte me zorgen. Hij zag er veel ouder uit dan hij echt was. De pijn maakte hem een man, niet meer een jongen.
“Ik help je wel…”
Hij trok zijn wenkbrauw op,”wat wil je ervoor?
“Niets, we zijn vrienden, dat doen we voor elkaar en als je ooit… heel toevallig, Robert Pattinson ziet en hem… heel toevallig … over me verteld dan is dat allemaal goed!”
Hij grinnikte, legde zijn armen om me heen en drukte me tegen zich aan. Het was net als vroeger, zonder dat hele gedoe van wie wie haatte terwijl ze eigenlijk van elkaar hielden.
“Ik ga maar eens terug,” zei ik zacht, tegen mijn eigen zin in. Ik wou niet bij hem weg, ik wou hem gewoon terug net als vroeger. Ik stond op, woelde door zijn haar en keerde me bij hem weg.
“Dankje, Kimey”
Ik grijnsde,”geen probleem.” Ik vocht mijn weg terug naar de baan, keerde me nog een keer naar hem om.
“He Taylor, hou je van haar?”
Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar sloot hem weer.
“Dacht ik al,” gniffelde ik en rende weg voor hij me de mond kon snoeren. De weg naar huis was rustig, om de tuin van de Lautner’s heen waar de camera’s op hem wachtte en snel over het hek heen, het huis in. Lotte was aan het lezen -Twilight als ik me niet vergiste- en schonk me geen aandacht tot het buiten helemaal donker was en haar maag ging knorren…