14. Paparazzi and butterflies?

Ondertussen stonden Friedolien en Tom te wachten aan de ingang. Plots hoorde ik allerlei wagens in volle vaart de parking oprijden. Ik keek achter me, en op dat moment zei Bill : “ Doorlopen Maaike, en vooral niet achter je kijken en op geen vragen beantwoorden.” Ik keek hem raar aan. “ Tom!” riep hij dan plots. Tom keek onze richting uit. “ Naar binnen vlug, en vragen of ze de deur kunnen afsluiten, of ons tenminste in een aparte ruimte kunnen zetten.” Zei Bill bevelend. Tom en Friedolien liepen snel naar binnen. Ik en Bill waren bijna bij de deur en voor ik het wist stond het vol paparazzi rond ons en werden er aan alle kanten vragen naar ons hoofd geslingerd. Bill wurmde zich snel een weg naar binnen en ik liep vliegensvlug achter hem aan. de uitbaadster van het restaurant sloot vlug de deur achter ons. “ Bedankt.” Zei Bill vriendelijk tegen haar. “ Graag, gedaan, u kunt mij volgen naar een aparte zaal, Tom en dat meisje zitten daar al.” Bill knikte en we volgden de dame. Ik stond nog steeds versteld van wat er daarnet gebeurd was. Oké, ik wist wel dat ik een beetje ‘fans’ had, dat waren meestal jongere meisjes, of meisjes van mijn leeftijd, die ook aan ritmisch gymnastiek deden. Dan hoorde je ze meestel wel roepen op gym gala’s en wedstrijden. Ook op het nieuws was ik wel al eens geweest, omdat ik dan een competitie gewonen had ofzo. Maar dit? Dit had ik nog nooit meegemaakt, en ik weet zeker, Friedolien ook niet. Bill zag dat ik aan het denken was. “ Je moet niet zo zitten piekeren,hoor.” Zei hij “ Dit zijn normale toestanden. Alle, wat je normaal kan noemen. Het went wel.” Hij glimlachte lief. Ik kreeg terug kriebels in mijn buik en voelde dat ik begon te blozen. Maaike hou je in! Beval ik mezelf. Ondertussen waren we in een aparte zaal aangekomen. Tom en Friedolien zaten naast elkaar. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek Friedolien aan die schijnheilig begon te glimlachen. Ik zette mijn handtas naast mijn stoel en ging rechtover Friedolien zitten en Bill kwam naast mij zitten. Op dat moment kwam een ober al vragen wat we wilde drinken. “ Geef maar elk een glas champagne om te beginnen.” Zei Tom. De ober knikte en liep weg. “ Tom, ik moet niet zat thuiskomen,hé deze avond.” Lachte ik. Tom grijnsde en zei : “ Verdorie, je hebt me door.” Bill begon ook te lachen en zei : “ Ach, voor één avond kan dat toch geen kwaad,hé.” En hij gaf me een knipoog. “ Nee, natuurlijk niet.” Zei Friedolien snel “ Morgen is het zondag, en hebben we toch geen training.” “ Moeten jullie eigenlijk alle dagen trainen?” vroeg Bill geïnteresseerd. “Ja, elke dag, behalve de zondag. En de uren van een training variëren van dag tot dag.” Bill en Tom knikten samen terwijl ze aan het luisteren waren naar me. “ Ja “ vulde Friedolien me aan, waardoor de ogen nu op haar gericht waren “ op bepaalde dagen trainen we bijvoorbeeld maar 3 uur en een half, terwijl we op andere dagen 4 uur en een half trainen. Het langst trainen we op zaterdag dat is meestal zo’n 7 uur.” “ 7 uur?” zei Bill met een hoog stemmetje. “ Zo lang?” ik keek hem raar aan. “Ja natuurlijk, als we het willen maken, moet dat wel. En de uren vermeerderen naarmate er wedstrijden dichterbij komen enzo.” “En hoe doen jullie dat dan met school? Want jullie moeten toch nog naar school? Jullie zijn nog geen 18 dacht ik.” Zei Tom. Ondertussen was de ober daar met onze glazen champagne. “ Nee, ik ben 17 en Friedolien is 16.” Begon ik verder te vertellen. “ Wij volgen een speciaal soort onderwijs. Hierdoor kunnen wij aan topsport doen en een diploma halen.” Tom knikte geïnteresseerd. “ Wij volgen soms les thuis, dat gebeurd meestal met de weken voor een wedstrijd, omdat we dan meer moeten trainen, en soms gaan we gewoon naar school, maar hebben we meestal 2 lesuren minder in de namiddag, dan komen we naar de turnschool.” Ik legde het met grote gebaren uit. Plots begon Tom te grinniken. Ik keek hem raar aan, net zoals Friedolien en Bill. “ Sorry, je deed me denken aan Bill, die legt ook altijd alles uit met grote handgebaren.” Ik schoot samen met Friedolien in de lach en ik zag dat Bill, Tom onder tafel een schop verkocht. In Tom zijn ogen zaten pretlichtjes. Als hij zijn broer ook maar kan plagen,hé. Dacht ik in mezelf.