Chapter 30. Never leave you again

Justins pov:

Voorzichtig open ik de deur van de kamer, bang voor wat ik aan kan treffen. 'Kom maar binnen hoor,' zegt een zuster die in de kamer staat. Stil loop ik de kamer in, gevolgd door mijn vrienden. 'Is er nog iets veranderd?' vraag ik. De zuster schudt haar hoofd. 'Het is niet slechter geworden, maar ook niet beter.' Stap voor stap kom ik dichter bij het bed. Faiths gezicht is bijna zo wit als de lakens en haar lange zwarte haren liggen verspreid over het kussen. Ze lijkt zo klein in het grote bed en ze word bijna verborgen onder de dikke dekens, waardoor haar dunne lichaam nauwelijks te zien is. Overal liggen draadjes die zijn vastgemaakt aan haar lichaam. Over haar mond en neus heeft ze een soort kap die met een slang weer is vastgemaakt aan een groot apparaat. Waarschijnlijk om haar te helpen met ademhalen. Als ik haar zo zie krijg ik bijna tranen in mijn ogen. Ik ga naast haar op bed zitten en ik pak haar hand vast. 'Waarschijnlijk hoor je me niet, maar..' verder kom ik niet, want ik barst in huilen uit.

Faiths pov:

De engel leid me steeds verder de duisternis in. We komen aan bij een andere poort, die wijd open staat. 'Je moet kiezen. Of je blijft hier, of je gaat door deze poort,' zegt de engel en hij kijkt me ernstig aan. 'Ik wacht op je aan de andere kant.' hij loopt door de poort en verdwijnt. Twijfelend blijf ik voor het grote hek staan. Ik kijk achterom, en zie nog een stipje licht van het land dat ik net zag. Opeens galmt er een stem, die van de andere kant van de poort vandaan komt: 'Waarschijnlijk hoor je me niet, maar...' Dan gesnik. Ik herken de stem, het is mijn engel. Zonder enige twijfel loop ik door de poort. Ik word hard weggesleurt en voel een grote druk op mijn borst. Angstig probeer ik naar adem te happen. Dan verschijnen de ogen van de engel voor me. Ik grijp naar voren, in de hoop hem vast te pakken. Maar ik grijp in het niets. Het gesnik word luider en pijn neemt mijn lichaam over. Maar ik blijf doorvechten. Ik moet naar hem toe. Hij schreeuwt mijn naam en ik gebruik al mijn krachten om mijn ogen te openen.

Justins pov:

Het hartapparaat gaat van kleine beweging naar grote pieken en Faith begint schokkerig adem te halen. 'Faith!' schreeuw ik. De verpleegster begint paniekerig dingen in te tikken op de apparaten en heen en weer te rennen. Dan word Faiths lichaam rustig en voorzichtig openen haar ogen. 'Je hebt op me gewacht,' fluistert ze en haar stem klinkt prachtig zuiver. Het is de tweede keer dat ik haar stem hoor. 'I wait on you forever, any day,' antwoord ik. Ik werp even een blik op mijn vrienden en zie dat ze met open mond naar ons staan te kijken. Ik wenk ze. Langzaam komen ze dichterbij. Faith kijkt ze angstig aan en ze wilt meer dan naar de andere kant van het bed kruipen. Maar ze begint te trillen en haar ogen vallen een beetje dicht. 'Ben je moe?' vraag ik. Ze knikt even. 'Ga maar slapen,' fluister ik in haar oor. 'Blijf je bij me?' vraagt ze zachtjes. Ik knik en streel over haar wang. Dan vallen haar ogen dicht en haar ademhaling word rustiger. 'Wow, dat was... vreemd,' zegt Ryan. 'zei ze nou dat je op haar had gewacht? Wat bedoelde ze daarmee?' vraagt Christian. Ik haal mijn schouders op. 'Ik zag dit allemaal ook niet aankomen.' 'Een ding weet ik zeker,' zegt Chaz. We kijken hem allemaal nieuwsgierig aan. 'Jullie zijn voor elkaar gemaakt. Heb je gezien hoe ze naar elkaar keken? Niemand die daar tussen kan komen. Volgens mij was het ook door Justin dat ze wakker is geworden.'