Ch. 43 Danspartner

SKY POV

De muziek staat zachtjes op, mijn voeten zweven over de grond. De jongen tegenover me is helemaal niet zo slecht als ik gedacht had. Hij kan veel beter dansen dan ik dacht, maar misschien komt dat omdat ik al zijn idiote momenten gezien heb en nog nooit zijn elegante. De muziek stopt en Alexander wandelt naar de radio. ‘Ik wist niet dat je zo goed kon dansen’ Alexander lacht. ‘Je weet zoveel niet van me’ ‘En ik woon al zo lang bij je’ hij zet de muziek terug op en pakt mijn handen vast. We zijn aan het oefenen voor het bal, we gaan proberen iedereen te verbazen, zorgen dat iedereen met hun mond open ons bekijkt. Mijn hielen raken de grond niet meer, op mijn tippen zweef ik de kamer door.

‘Ze gaan niet weten wat ze zien’ Alexander lacht. Hij zit op de grond en probeert zijn schoenen uit te krijgen, je weet wel dansschoenen. Mijn hakjes zet ik aan de kant en ga hem dan helpen. ‘En, met wie ga jij naar het bal?’ ‘Ik heb nog niemand’ ‘Dan moet je iemand vragen’ ‘Ja, maar alle leuke meisjes zijn al weg’ ik zucht. ‘Volgens mij is nog niet elk meisjes bezet hoor en nee ook niet alle leuke meisjes’ ‘Hoe weet je dat zo zeker?’ ‘Omdat ik er nog heb horen zagen dat ze nog niemand hadden’ ‘Jij hebt gewoon geluk dat Draco met je wilt gaan’ ‘Anders had ik het wel aan jou gevraagt’ ik knijp in zijn wang en zet me recht. De balzaal is begrenst aan de inkomhal, de deuren ervan duw ik open. De hal is waarschijnlijk de grootste kamer in heel het huis, er staan ongelofelijk veel beelden en hangen veel schilderijen en zo. Zodra Alexander en ik de woonkamer binnen wandelen kijkt Alexanders moeder op. ‘En hoe ging het?’ ‘Goed, ik denk dat niemand gaat weten wat ze zien’ Alexander grijnst en zet zich naast me in de zetel neer. ‘Weet je al met wie je gaat gaan, Alex?’ ‘Nee moeder’ ‘En jij Sky?’ ‘Draco heeft haar gevraagt’ ik geef hem een schop met mijn voet. ‘Je moet daar niet bij grijnzen’ Alexander grijnst nog eens. ‘Ik wist niet dat jij en Draco een stel waren’ snel kijk ik op. ‘Nee, dat zijn we niet. Gewoon vrienden’ ‘Waarom gaat hij dan met jou naar het bal, of waarom ga jij dan met hem naar het bal?’ ‘Omdat ik niet wou gaan en hij geen zin had om zijn beste vriendin die hele avond verdrietig te zien. Nou ja dat denk ik dan toch’ ik zie haar knikken. ‘Moet nog iemand iets uit de keuken hebben?’ ‘Koffie’ ‘Cola’ ik knik en wandel richting de keuken. Pak een tas en een glas, terwijl ik het drinken in schenk kijk ik naar buiten. De sneeuw heeft alle bomen wit gemaakt, zo mooi. Aan de hemel kan je de zon niet meer zien, enkel grote witte wolken die de hemel bedekken. Perfect weer om een sneeuwballengevecht te houden. Een glimlach tover ik op mijn gezicht, nou ja met mij er bij is het altijd goed weer in de winter voor sneeuwballen. Die krachten zijn toch handig moet ik zeggen. Maar toch vind ik persoonlijk de zon mooier, heel eventjes kan ik die toch tevoorschijn toveren? Zonder veel moeite komt er in het wolkendek een klein gaatje waar de zon doorschijnt, heel even maar om ze toch niet te lang te moeten missen. ‘Mis je de zon?’ Alexander staat achter me, tegen het tafelbald leunend, me te bekijken. ‘Ja’ mijn blik lost niet van de zon. Zodra ik er niet meer naar kijk verdwijnt ze. Ik merk dat de koffie weg is en dat Alexander van zijn cola aan het drinken is. ‘Ik heb de koffie al naar mijn moeder gebracht’ ik glimlach, met zijn momenten kan het echt een schatje zijn hoor, niet altijd, maar meestal dan toch. Hoe het komt dat ik hem nog nooit met en meisje gezien heb is voor mij ook een raadsel, niet omdat hij homo is. Want Alexander kan geen homo zijn, daar zijn we een paar jaar geleden wel achter gekomen, hoe we er achter gekomen zijn ga ik niet vertellen. Maar geloof me homo is hij zeker niet. We hebben niets tegen homo’s hoor, in tegenstelling een paar jaar geleden zat er een jongen bij ons op school, een homo, en hij was mijn beste vriend. Hij is toen verhuist en zit nu ergens anders op school. Wel spijtig, ik mis hem nog altijd, het was echt een schatje.

Barson manson blijft me elke keer verbazen. Barson is de familienaam van Alexander en dus ook heel zijn familie. Achter de hal ligt een grote zaal, heel die zaal is bedekt met allemaal wandschilderijen. Mijn vingers gaan over de muren heen, ze stoppen bij een bepaalt schilderij. Een schilderij van mij en Alexander toen we nog klein waren, mijn vader en moeder leefde toen nog. Ik had een prinsessenkleedje aan dat veel te lang was en een kroon op. Een grote glimlach sierde mijn gezicht. Maar toch was die van Alexander groter, hij heeft altijd een grote mond gehad. Alexander heef, net zoals mezelf, een kroon op. Mijn voetstappen zijn het enige geluid dat door de kamer gaat, de deur naast me duw ik open. De bibliotheek komt te voorschijn. Honderden boeken staan er, mijn lievelings boeken staan op mijn kamer. Ik ga met mijn vingers langs alle boeken, het stof dat er op licht blijft aan mijn vingers hangen. Zodra ik het boek, dat ik zocht, gevonden heb haal ik het van het schap af. Zodra ik het boek openslaag valt er een foto uit. Ik raap hem op. Op de foto staan Alexander, Blaise, Draco en ik. We waren denk ik 11 jaar. Een prachtige foto, ik heb er vaak naar gekeken. Waarom hij hier in steekt weet ik niet meer. Waarschijnlijk was ik dit boek aan het lezen, de foto gebruikent als bladwijzer, en heeft iemand op geruimt en het boek terug naar hier gebracht. Alexander en Blaise staan marginaal op de foto, Draco had zijn armen rond mij geslagen, mijn hoofd op zijn borstkas met links naast me Blaise en rechts van Draco Alexander. Ik steek de foto in mijn broekzak en steek het boek terug weg. Ik neem en ander boek en laat me neer vallen in een van de rode fauteuilles die er in de kamer staan.