My Real Life Is A Secret! Proloog

Pov Hope
Met een langzame klik gaat mijn kluisje open. Ik zucht. Een nieuwe dag. Ik leef van dag tot dag en van minuut tot minuut. Alles gaat zo snel. Elke minuut dat niemand van mijn geheim af weet is goed. Velen zouden me weird vinden. Ik ken dat verhaal helemaal uit me hoofd. Mijn ouders hebben me het zo vaak vertelt. Zolang totdat ik het niet eens meer wou horen. Ik wil niet horen dat ik anders ben. Maar ik ben nou eenmaal maar zo. Ik ben zo geboren. Ik weet niet anders dat ik vleugels en rare krachten heb. Ik voel me er goed bij. Maar mijn ouders vonden het vreselijk. Niemand mocht van mijn fee zijnde afweten. Ik kan ook niet met mijn emotie omgaan. Om te verkomen dat ik mijn krachten gebruik doordat ik een emotie voel, blijf ik liever uit de buurt van mensen.
'Hoi.'
Hoor ik achter me. Met een ruk draai ik me om. Ik kijk recht in het gezicht van een jongen. Hij heeft het kluisje naast mij. Ik weet zijn naam niet, maar we zeggen elkaar wel steeds gedag. Iets wat maar weinig mensen doen.
'Hallo.' Zeg ik terug.
Ik kijk in me kluisje. Op mijn jas na is het helemaal leeg. Ik heb het gevoel dat er iemand naar me kijkt. Ik kijk op zij en zie dat de jongen snel zijn hoofd omdraaid. Ik glimlach en pak me jas uit me kluisje.
'Wat valt er te lachen?' Vraagt de jongen.
'Binnenpretje.'
De jongen knikt vriendelijk en gooit zijn kluisje met een harde klap dicht en zegt doei. Ik kijk hem na. Hij is best klein en heeft half lang zwart haar dat een beetje warrig alle kanten opstaat. Ik zag een tijdje geleden dat hij ook een wenkbrauwpiercing heeft. Ik doe mijn kluisje weer dicht en haal het sleuteltje eruit. Langzaam laat ik hem in me zak glijden.

reactie?als iemand een betere titel weet zou ik het graag horen