0.02

Ik stond verstijfd van angst in de keuken. Wat als er echt iemand hier is? Straks gaat die me vermoorden ofzo. Ik ging in de hoek van de keuken zitten en sloeg mijn armen over mijn benen heen. Ik maakte me zo klein mogelijk, niet dat dat iets helpt maar het geeft een veiliger gevoel. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. Op dat moment hoorde ik ergens een deur open gaan. Was dat de voordeur, of een andere deur? “Ik ben thuis!” riep Robin terwijl hij de keuken in kwam lopen. Thank god, het was de voordeur. “Amy waar ben…” begon Robin toen hij ineens stil viel. “Wat is er met jou aan de hand?” vroeg hij geschrokken terwijl hij snel naar me toe kwam. Robin knielde voor me neer en tilde mijn hoofd op. “Amy wat is er?” vroeg hij. Zal ik hem zeggen wat er vandaag gebeurde, of nou ja, wat ik vandaag gehoord heb? Of zou hij me dan voor gek verklaren. Ik denk dat hij me voor gek verklaart. “Niks niks” mompelde ik zacht. “En daarom zit jij zo gebroken in het hoekje van de keuken?” vroeg Robin ongerust. “Ach nou ja, gewoon” zuchtte ik. “Amy zeg gewoon wat er is” zei Robin zacht. Hij stak zijn hand uit, als gebaar dat ik moest op staan. Ik pakte zijn hand vast en hij trok me omhoog. “Nou vertel” zei Robin zacht terwijl hij zijn armen om mijn middel heen sloeg. “Ach ja, het is gewoon de situatie waar we in zitten. Dat met papa en Steve, Pearl, gewoon alles” mompelde ik. Ik haat het om tegen Robin te liegen, maar ik wat moet ik anders? Zeggen dat ik vage geluiden hoor? Dan vind hij me vast gestoord en stuurt hij me naar een of andere inrichting. Robin tilde mijn gezicht omhoog en keek me diep in mijn ogen aan. Zijn ogen stonden twijfelachtig, alsof hij mijn verhaal niet helemaal geloofde. “Dat van je vader kan ik niet veranderen en jij ook niet. Maar aan dat van Pearl kan je wel iets doen. Je moet met haar praten” zei Robin terwijl hij met zijn duim over mijn wang streelde. “Ja maar” begon ik. “Niks ja maar, Pearl is belangrijk voor je, je hebt haar nodig. En ik weet zeker dat Pearl jou ook nodig heeft. Jullie waren twee handen op een buik, twee zielen een gedachte. Dat kan toch niet zomaar over zijn?” zei Robin zacht. “Maar Robin” probeerde ik weer, maar hij onderbrak me nog een keer. “Je moet niet zo snel opgeven Amy. Zo kom je nooit verder dan waar je nu staat. Je moet er gewoon voor gaan, als je alles direct laat vallen na een tegenslag, hoe wil je dan ooit verder komen met je leven?” vroeg Robin. “Ach ja weet ik veel. Ik houd er gewoon niet van om jou gelijk te geven” zei ik en ik drukte een kus op zijn mond. Ik kan er gewoon niet tegen dat Robin zo hard de waarheid spreekt. Het zijn echt precies de woorden die me raken, maar ja dat komt ook omdat Robin weet wat mijn zwakke plekken zijn. En een van die zwakke plekken is Pearl. Robin trok zich los en keek me lachend aan. “Ik houd er van om met je te zoenen, maar nu deed je het om onder het gesprek uit te komen” zei hij met een lach. “Ach ik moet toch wat” zei ik grijnzend. “Loser” fluisterde hij. “Maar wel de jouwe” fluisterde ik terug. “Gelukkig maar” zei hij zacht en hij boog voor over. Ik voelde zijn lippen licht op die van mij en ik trok me terug. Robin keek me verbaasd aan. “Ik heb honger, ga maar koken” zei ik met een brede grijns en ik klopte op zijn schouder. Ik liep naar de woonkamer en plofte op de bank. Robin liep achter me aan en keek me grijnzend aan. “Je gaat niks uithalen toch?” vroeg ik verbaasd. “Nee hoor, maar jij geeft mij een taak, dus ik geef jou een taak” zei Robin grijnzend. “En dat is?” vroeg ik verbaasd. “De was doen” glimlachte hij en Robin liep terug naar de keuken. Ik liep achter hem aan en ging naast hem staan. “De wasmachine staat in de kelder, dat weet je toch wel?” zei hij lachend. “Ja, maar jij staat in de keuken” zei ik grijzend. “Oh en nu wil je me wel?” vroeg Robin lachend. “Ik wil je altijd” fluisterde ik en ik drukte mijn lippen vurig op die van hem. Robin zoende heftig terug en schoof zijn handen onder mijn shirt. “Misschien kunnen we beter wachten tot vanavond” fluisterde ik zacht. “Dat is inderdaad beter, maar laat me nog even genieten” fluisterde Robin en hij drukte weer een kus op mijn mond. Na een poosje trok Robin zich terug. “En nu ga ik koken en jij de was doen” zei hij grijnzend. Ik stak mijn tong uit en liep naar de kelder. Elke keer als ik naar de kelder loop krijg ik zo’n raar gevoel, ik kan het niet omschrijven, het is gewoon raar. Maar het komt waarschijnlijk door wat papa had uitgehaald met ons. Ik haalde de was uit de wasmachine en gooide het in de droger. Daarna gooide ik een aantal kleren in de wasmachine en zette die aan. Ik zette de lege wasmand naast de wasmachine. Ik wou weglopen maar ineens hoorde ik dat rare geluid weer. Ik keek angstig om me heen maar zag helemaal niks. Oke, weg wezen hier! Ik liep snel naar boven en probeerde mezelf rustig te maken. Robin mag hier niks van merken!