Is this what I really want?

'Rustig, Nessie,' klinkt Alice's stem zacht. 'Ik ben het.'

Ik adem diep uit. 'Alice! Laat me nooit meer zo schrikken, alsjeblieft.'

Alice lachte haar gebruikelijke, vrolijke lach. 'Kom je?'

'Waarheen?'

'Naar het gene wat jij wilt, Nessie.'

Ik aarzel, en voel een blos over mijn bleke wangen kruipen. 'Jacob?'

Alice knikt alsof ze dat antwoord had verwacht. Natuurlijk had ze dat. Ze wenkt me met een lange, witte vinger. 'Kom mee, Nessie.'

Ik klim achter Alice aan door het raam. Zodra onze voeten de grond raken, beginnen we met een onmenselijke snelheid te rennen. De snelste, "normale" dieren op deze planeet zouden ons nog niet kunnen inhalen.

Het is vreemd om te denken dat Edward ons met gemak zou inhalen. Met Alice aan mijn rechterzijde zigzaggen we tussen de bomen door, onzichtbaar en geluidloos voor mensen. Als die er zouden zijn om toe te kijken.

Ik hoor aan Alice's passen dat we ons eindpunt naderen. Ik begin alvast langzamer te rennen. Als we stoppen kijk ik op. We staan op een open plek die ik nog nooit van mijn leven heb gezien. Toch komt hij bekend voor. Het is een weitje, perfect rond en prachtig. Zelfs voor mensen moet de magische sfeer die er hangt te voelen zijn. Een vreemd gevoel zeg me dat Edward en Bella deze plek wel kennen...

Alice draait zich naar me om. 'Ik laat je nu alleen, Nessie,' fluistert ze.

Voordat ik kan antwoorden is ze verdwenen tussen de bomen. Ik sta alleen, op deze prachtige plek. Of althans, ik dacht dat ik alleen was. Geritsel klinkt achter mij, en ik draai me om. Een grom ontsnapt uit mijn keel.

'Jezus, Nessie!' roept een bekende husky stem.

Mijn hart maakt een sprongetje. Jacob!

'Jake?' vraag ik voor de zekerheid. 'Ben jij dat?'

Jacob stapt uit de schaduwen van de bomen.

'Yep,' Jacob kijkt me lachend aan. Zijn grote bruinzwarte ogen staren in de mijne. Met vlugge, grote passen loopt hij op me af. Dan slaat hij zijn roodbruine armen om me heen. Een tijdje staan we daar. Weerwolf en vampier. Oké, half vampier, maar toch. Geboren vijanden, door de natuur zo geschapen. Vreemd, zouden andere ons omschrijven, maar voor ons is het nu eenmaal zo.

'Jake, waarom was je weggegaan?' vraag ik hem, en ik richt mijn blik omhoog, zoekend naar de zijne. Jacob kijkt de andere kant uit. 'Meningsverschillen tussen Edward en mij...' Meer lijkt hij niet te willen zeggen.

'Nessie..' hoor ik Jacob mompelen.

'Ja?' wil ik vragen, maar ik kom niet verder dan de J. Jacob's gezich is opeens heel dichtbij, en het beneemt me de adem.

'Wat wil je, Nessie?' fluistert hij, en zijn warme lippen raken de mijne.

Ik verstijf onder zijn armen, terwijl hij me zachtjes kust. Zijn lippen bewegen langs de mijne, en ik weet niet of ik het fijn vind of niet. Mijn reflexen beslissen voor mij. Mijn hand strekt uit en geeft hem een klap.

Geschrokken staar ik naar mijn hand en naar Jacob.

'Jake! Het spijt me! Ik wilde niet.. Ik bedoel.. Ik had niet.. Ik bedoel..' woorden tuimelen uit mijn mond, niet goed wetend wat ik nu precies wil zeggen.

Het ging te snel. Ik hou van Jacob, maar was dit wat ik wil?

Jacob kijkt me aan. Ik verwacht dat zijn blik kwaad is, maar als ik opkijk zie ik een spoor van humor in zijn ogen.

'Waarom lach je?'vraag ik hem, de humor er niet van in zien.

'Omdat, Nessie..' Hij knijpt me in mijn neus. 'Je van de buitenkant erg veranderd bent, maar je van binnen nog altijd het kleine kind bent dat me beet.'

Hij grinnikt en ik weet niet of ik blij of beledigd moet zijn. Ik por hem in zijn zij. 'Noemde jij me nou net een klein kind Jake?'

Zijn twinkelende ogen staren in de mijne.