13. Iets gaan eten.

Ik stapte in, net als Bill aan de andere kant. Ondertussen startte Tom zijn auto en klikte we ons vast. Op het gemak reden we de parking van onze turnschool uit. Het was al donker buiten, en grote gele letters sierden boven de school de naam “No Limits Gymnastics Germany”. Het gaf toch altijd een speciaal gevoel, weten dat je bij de beste van Duitsland was in ritmisch gymnastiek en aan het vechten was voor een wereldplaats in deze sport samen met Friedolien. Uit mijn ooghoeken zag ik dat Bill aan zijn nagels aan het prutsen was. Het was dan ook stil in de auto. Friedolien schraapte haar keel en begon vrolijk te babbelen. Zoals ze altijd doet. Er verscheen een lag op mijn gezicht, want Friedolien had het ijs gebroken en we begonnen te praten. “ Vond je onze voorstelling mooi?” vroeg Friedolien. “Ja.” zei Tom meteen volmondig. Ondertussen sloegen we een nieuwe straat in. “ En jullie pakjes zijn zo tof, met die blinkertjes enzo. En dan passen dat lint en die bal en kegels door bij enzo.” Zei Bill. “ Knotsen, Bill, geen kegels.” lachte ik. “ Ola, oppassen geblazen met Maaike, ze is heel correct zie ik.” Zei Tom terwijl hij door zijn achteruitkijkspiegel naar mij keek. ik moest lachen en zei : “ Sorry, Bill, ik zit al zo lang in het vak. En ik sta er gewoon op dat mensen dan de juiste benamingen geven aan mijn tuigen enzo.” En ik legde even mijn hand op zijn bil. Ik nam hem er vlug terug af, ik wist niet of hij het wel wilde of niet. Friedolien zat te giechelen voor me en keek toen Tom aan, die ook haar aankeek. Ik zag dat Tom haar een knipoog gaf. Dat zou daar nog snel gaan, dacht ik. Ik had een zo een voorgevoel erbij. Ik zat te dromen toen ik plots een hand op mijn schouder voelde. Ik schrok op en keek van wie da hand was. “ We zijn er.” Glimlachte Bill. “ Oh, sorry, ik zat te denken.” Verontschuldigde ik me. Bill glimlachte en stapte uit. Ik zag dat Friedolien en Tom ook al uitgestapt waren en snel deed ik mijn gordel uit en stapte ook uit.

Toen ik buiten stond, wreef ik nog even over mijn kleedje om hem terug plat te strijken. Tom en Friedolien liepen al een stuk voor en Bill stond op mij te wachten aan de andere kant van de auto. Hij glimlachte naar mij. Zou hij me toch zien zitten? Ach, ik mocht mij geen illusies maken. Als het zo was, zou het wel allemaal op tijd en stond komen. Toch hoopte ik het stiekem, dat het snel zou gaan.