I don't understand

‘Edward,’ sust Bella, en ze loopt langzaam naar hem toe. Edward weet mijn blik maar een paar seconden vast te houden, daarna dwaalt hij weer af naar Jacob. Mijn blik dwaalt over zijn lichaam, tijdelijk bevroren in de leeftijd van 16. Daarna gaan mijn ogen naar zijn gezicht, en het valt me op dat zijn haar langer is. Jake ziet me kijken, en strijkt verlegen met een hand door zijn haren.

‘Ik weet het, het moet geknipt worden,’ zegt hij lachend. Ik lach terug, en Jacob kijkt weer verlegen. Ik kijk weer weg, verbaasd. Sinds wanneer is Jacob verlegen?

Dan schiet me het imprint-verhaal tebinnen. Mijn mond vormt een O, en plotseling begrijp ik het.

Imprinten is geen liefde op het eerste gezicht, hoor ik Bella’s stem door mijn hoofd schieten. Bij die herinnering, vormen mijn gedachten het beeld van Sam en Emily. Je wordt voor de persoon waarop je imprint, iets waar diegene behoefte aan heeft. Een vriend, een broer, een liefde.

Waar had ik behoefte aan?

En dan moet ik mijn gedachten in bedwang houden, maar toch ben ik er niet zeker van of Edward niets in de gaten had. Ik focus me op de bomen, de wind, de bloemen, het gras. Op Alice en Jasper, Carlisle en Esme, Rosalie en Emmett. De Denali clan, Tanya, Kate, Carmen en Eleazar. Mijn gedachten laten de gezichten voorbij vliegen van iedereen die ik ken, vampieren, shapshifters, mensen. Aan het einde van mijn opsomming, focus ik me op niets. Dan voel ik mijn hand langs mijn zij vallen. Ik kijk op, en concludeer dat Bella mijn hand heeft moeten opgepakt, en tegen haar wang aangedrukt. Moeders, zo nieuwsgierig. Edward grinnikt bij het horen van mijn gedachten. Ik kijk naar hem, maar hij staat niet meer opdezelfde plaats als ik verwacht had. Nu staat hij naast Bella, met een arm om haar heengeslagen. Daarna gaan mijn ogen op zoek naar Jacob, en ik merk tot mijn teleurstelling dat hij er niet meer is. Waar is hij? Heb ik het me ingebeeld?

‘Nee,’ antwoord Edward mijn gedachten. ‘Hij is weer weggegaan.’

‘Waarom?!’

Edward zwijgt, en Bella kijkt mij recht in de ogen aan. ‘Omdat je vader hier,’ en ze port hem in zijn zij, ‘hem min of meer heeft weggejaagd.’

Edward schudt zijn hoofd. ‘Zo is het niet gegaan?’

Ik kap hen af, en met een ijskoud gevoel in mijn maag vraag ik of hij nog terugkomt. Edward en Bella zwijgen allebei. ‘Ja,’ antwoordt Bella dan, maar ik hoor aarzeling in haar stem. Ik voel me leeg, maar dan herriner ik me het imprint verhaal weer. Het enigste wat ik nu wil, is dat Jacob terugkomt. ‘Laten we maar… naar binnen gaan?’ stelt Edward aarzelend voor. Ik knik, en een paar minuten later zit ik op mijn kamer. Ik hoor mijn moeder en vader zachtjes fluisteren, waarna ze het huisje uitlopen en de deur zachtjes dicht doen. Vermoedelijk gaan ze naar het grote huis toe.

Ik weet niet of ik in slaap ben gevallen, of ik droom, of dat het echt is. Het ene moment is het enige wat ik hoor de wind, het andere moment hoor ik getik dat van buiten af lijkt te komen. Nieuwsgierig loop ik naar het raam. Ik verstijf als ik zie dat het zichzelf opent, en er een bleke, sneeuwwitte hand erdoorheen komt…