Leah? Leah Clearwater?!

Ik zie dat Edward in elkaar krimpt bij het zien van mijn hoopvolle gezicht, en bij het horen van mijn gedachtes. Jacob, Jacob, Jacob Ik voel een hand op mijn schouder en draai me om. Het is Bella, en haar gezicht staat droevig. ‘Lieverd, het is .. hem niet..’ zegt ze aarzelend
Edward komt dichterbij, en slaat zijn armen om me heen.
‘Sorry, lieverd,’ fluistert hij in mijn oor. ‘Het spijt me zo…’
‘Voor wat, pap?’ fluister ik terug.
‘Voor het geven van valse hoop.’
Die woorden deden pijn, en ze galmde door mijn hoofd alsof iemand ze in mijn oor had geschreeuwd. Bella slaat ook haar armen om ons heen, en zo staan we een tijdje. Ik weet zeker dat we zo nog de hele nacht doorkonden gaan, maar een geritsel verstoort het moment. Een geritsel, gevold dor gegrom en het breken van takjes. Ik draai me om, in de richting van het geluid. Het geluid komt dichterbij, en net aan de rand van de open plek houdt het gegrom op. Edward en Bella staan in een verdedigende positie voor me, en op de een of andere manier irriteert me dat. Alsof ik niet in staat ben om mezelf te verdedigen! Ik ben niet een volledige vampier, maar ook geen mens. Ik kan voor mezelf zorgen!
Edward gromt in protest, en Bella kijkt me waarschuwend aan. Ik negeer hen, en neem ook een positie aan. Edward stopt met grommen, maar laat zijn houding niet helemaal varen. Bella en ik kijken hem vragend aan, maar hij kijkt niet op of om. Nog steeds waakzaam schuifelen we dichterbij. Er kraken nog steeds takjes, maar… het geluid lijkt verminderd. Alsof iemand langzamer loopt, en… minder benen heeft? Een vreemde manier om het te omschrijven, maar daar zou je het wel mee kunnen vergelijken. Edward staat plotseling recht overeind, zijn waakzaamheid lijkt helemaal te verdwenen.
‘Ah,’ zegt hij, en hij klinkt… droevig? Of is het irritatie dat ik in zijn stem hoor?
Bella kijkt hem vragend aan. ‘Edward?’ vraagt ze.
Edward schudt zijn hoofd. ‘Je zult het wel zien Bella, Renesmee,’ zegt hij tegen ons.
De voetstappen komen dichterbij, en onbewust hou ik mijn adem in. Een silhouet wordt langzaam maar zekerder duidelijk. Wie het ook is, diegene is behoorlijk groot. Mijn hart maakt een sprongetje, van hoop.
Edward draait zich half naar me om, niet van plan zijn rug naar het geluid toe te keren. ‘Het is hem niet, Nessie,’ zegt hij, en voor de zoveelste keer irriteert het me dat hij mijn gedachten kan lezen. Zit er geen uitknop op zijn gedachten-radio? Edward schud zijn hoofd, en mijn mondhoeken krullen omhoog. Een hoest trekt mijn aandacht weer, en ik zie een meisje staan, aan de rand van de openplek. Ze heeft haar neus opgetrokken, alsof ze ons vindt stinken. Nou, mij waarschijnlijk niet, maar dat geldt niet voor mijn moeder en vader. Het meisje heeft korte, zwarte haren, en een roodbruine huid. Duidelijke een Quilleute. Ze zet een aarzelende stap in onze richting, en nu pas herken ik haar.
‘Leah!’ roep ik verbaasd. Ik heb Leah nooit echt aardig gevonden, maar ze leek… anders dan ik me haar herinner. Minder bitter, ze zag er gelukkiger uit.
‘Nessie?’ klinkt haar stem.
‘Leah Clearwater?’ vragen Edward en Bella, tegelijkertijd.
Leah knikt. ‘Ja,’
‘Wat doe jij hier? Waarom ben je niet in La Push?’ verbeeld ik het me, of klinkt Bella’s stem vijandig? Ik realiseer me opeens dat ze ook nooit met Leah heeft kunnen opschieten. Edward werpt haar een waarschuwende blik toe. Met Leah moest je altijd oppassen…
Leah werpt mijn moeder een blik toe, waarbij de uitdrukking als blikken konden doden door mijn hoofd schiet.
‘Waarom ben je hier, Leah?’ vraagt Edward, en zijn ogen staan kil.
‘Ik had me niet gerealiseerd dat jullie terug waren,’ mompelt Leah, meer tegen zichzelf. ‘Ik kwam hier om Jacob te zoeken…’
‘Jake?’ vraag ik, en mijn stem schiet omhoog.
Leah knikt. ‘Embry en Quil zeiden dat ze deze omgeving in zijn hoofd zagen, en ze dachten dat hij hier was, of hier is geweest.’
Edward schudt zijn hoofd. ‘Hier is geen wolf geweest Leah, behalve jij.’
Leah knikte grimmig. Vervolgens keek ze naar mij, en haar blik werd zachter, waardoor ik weer het idee kreeg dat de dingen nu anders waren. Dat ze gelukkig was. ‘Jacob zal blij zijn om te horen dat je weer terug bent, Nessie’ zegt ze zacht
Ik wend mijn blik af naar de grond.
‘Bedankt dat je dat ons kwam vertellen, Leah. Nu zouden Renesmee, Bella en ik graag alleen zijn,’ spreekt Edward weer.
‘Tuurlijk,’ antwoordt Leah. Dan verdwijnt ze in de bossen, en nauwelijks een minuut later hoor je meerdere benen over de zachte bossengrond rennen.
Dus Jacob is hier geweest…