The family Cullen is complete again

Wacht! Een herinnering schiet mijn gedachten binnen. Een herinnering van een wat oudere man, met dezelfde roodbruine huid als die van Jacob, en zwarte satijnen haren. De man zit in een rolstoel, en kijkt vanuit zijn rolstoel naar de televisie, waarop dat moment een honkbal wedstrijd aan de gang is. Jacob’s vader, Billy Black, zou zeker weten waar zijn zoon naartoe was. Met die gedachten speelt er een glimlach om mijn gezicht. Het zou allemaal wel goed komen… toch?
Alice merkt dat ik verdrietig ben, en ze schakelt snel over op een ander onderwerp.
‘En, wanneer ben je van plan te gaan winkelen?’ vraagt ze vrolijk
Ik kijk haar verbaast aan. ‘Winkelen?’
Alice’s gezicht staat enthousiast. ‘Ja, winkelen! Jullie hebben wel erg weinig kleren meegenomen!’
Ik knik. ‘Klopt, we konden niet meer meenemen.’
‘En dus laat je,je kleren maar achter?’
‘Zo heb ik jou een reden gegeven om te gaan winkelen Alice,’ knipoog ik naar haar.
‘Inderdaad!’ en Alice begint te lachen. ‘O, het is zo fijn dat je er weer bent, Nessie. Bella hield nooit van het winkelen, en het opmaken en…’ gaat ze enthousiast verder.
‘Tante Alice, wacht even. Opmaken? Ga je me als barbiepop gebruiken?’
‘Natuurlijk’
‘Ik kon ook niets anders verwachten…’
We lachen allebei, en gedurende de hele rit, plannen we ons winkel uitstapje.
‘Welkom thuis,’ zegt Alice na een tijdje.
Ik kijk uit het raam, en zie de prachtige groene omgeving van Forks. Het gevoel van heimwee komt weer terug, en ik zucht. Ik heb Forks echt gemist.
Binnen tien minuten rijden we op de onverharde weg dat naar Huize Cullen leidt, en voor ik het weet sta ik voor het gigantische huis. Ik draai me om als ik het geluid van een auto hoor, en ik zie dat het de zilveren Volvo van Edward is. Ook hij en Bella stappen uit. Mijn moeder en ik weten niets te zeggen, als we naar het huis kijken dat voor ons opdoemt, omringt door de grote bomen. Overal waar ik kijk zie ik groen, groen en nog eens groen. Ik voel de neiging om me languit op het gras te laten vallen, maar die gedachte vervliegt al snel als ik iemand het huis uit zie komen.
‘Esmée!’ roep ik, en de vrouw draait zich om. Een lieve glimlach verschijnt op haar bleke gezicht, wat haar nog mooier maakt.
‘Nessie!’ roept ze terug, en even later lig ik in haar armen.
Als ze mij loslaat omhelst ze haar zoon, en daarna is Bella aan de beurt. Ik wacht niet op mijn ouders, en op Alice en Esmée. Ik maak de voordeur open en stap de lichte hal in. Mijn oog valt als eerste op de vleugel, die op een verhoging staat. Edward’s piano. Het tweede wat me opvalt is een koude windvlaag, en dan staat Carlisle achter me. Ook hij heeft een glimlach op zijn gezicht.
‘Renesmee,’ zegt hij vrolijk en geeft me formeel een hand. Ik trek een gezicht als hij mijn volledige naam noemt, maar van Carlisle kan ik het wel hebben. Als ik zijn hand geschud heb voel ik me even ongemakkelijk. Ik durf me niet in Carlisle’s armen te storten, zoals ik voorheen al bij Alice en Esmeé had gedaan. Even weet ik niet wat ik moet doen, maar dan word ik plotseling gered door Emmett, die even reusachtig als altijd, plotseling voor me staat.
‘Emmett!’ brul ik, en Emmet geeft me zijn gebruikelijke berenknuffel. Nu ik erover nadenk, hij heeft best veel weg van een beer.
‘Nessie!’ brult ook hij, wanneer hij me loslaat.
‘Waar is Rose?’ vraag ik aan hem.
‘Hier ben ik,’ hoor ik een mooie stem achter me en ik draai me om. Daar staat Rosalie, even mooi als altijd.
Ze strekt haar armen uit, en ik geef haar een knuffel. Ik denk dat ik er nog blauwe plekken aan overhoud, als ik ermee doorblijf gaan me in hun granieten armen te storten.
‘Nessie,’ hoor ik achter me, en ik zie Jasper in de deuropening staan. Ik loop op hem af, en we staan even ongemakkelijk tegenover elkaar.
‘O! Geef elkaar toch een knuffel!’ hoor ik iemand achter me zeggen, Rosalie waarschijnlijk.
Jasper glimlacht en buigt voorover om me een knuffel te geven.
Dan loopt hij naar Edward en Bella, en omhelst hen ook. Ietwat ongemakkelijk, misschien. Maar wat maakt het uit? De familie Cullen is weer compleet…