Talking about Jacob

‘Alice?’ vraag ik nog eens. ‘Alice! Let op de weg!’ gil ik als ze naar buiten blijft staren. Met toenemende paniek kijk ik naar de weg, en de auto die voor ons rijdt, lijkt steeds dichterbij te komen, alsof hij achteruit rijdt. In werkelijkheid rijden wij veel te snel, en ik gok dat het nog maar een paar minuten zal duren voordat we de bumper van de auto voor ons raken. Mijn geschreeuw helpt wel, want Alice kijkt met een schok naar de weg. Als ze de reden ziet waarom ik zo schreeuwde, verschijnt er een brede lach op haar gezicht, en zigzagt om de auto heen.
‘Geen paniek, Nessie. Vampier reflexen,’ grapt Alice.
Ik kan er niet echt om lachen, en zit nog steeds verstijfd in mijn stoel. Het bijna ongeluk had me wel van het onderwerp Jacob afgeleidt, maar nu het gevaar achter de rug was sloop Jake weer terug in mijn hoofd.
‘Alice, zou je me alsjeblieft over Jacob willen vertellen?’ Mijn voornemen om niets te vragen is verdwenen. Ze heeft gelijk, natuurlijk ben ik nog steeds dol op hem.
Alice zucht. ‘Wat wil je weten?’
‘Hoe het met hem gaat, wat heeft hij allemaal gedaan, zien jullie hem nog wel eens, heeft hij net nog eens over mij..?’ een stortvloed van vragen komt uit mijn mond. Ik had geen idee dat ik alles zo opgekropt had.
Weer een zucht van Alice. ‘Welke wil je dat ik als eerste beantwoord?’
‘Gewoon, in die volgorde.’
‘Hmm,’ Alice maakt een raar geluidje. Ze verbaast mij, dit gedrag is niets voor Alice.
‘Om eerlijk te zijn, Nessie,’ gaat Alice verder, ‘Ik heb geen idee hoe het met hem gaat. Een vraag is makkelijk te beantwoorden: “Hebben wij nog contact met hem?” Nee, we hebben hem sinds jullie vertrokken zijn, niet meer gezien.’
Mijn mond valt open. ‘Weet je waar hij heen is?’
Alice knikt. ‘Ongeveer, toen we ontdekten dat hij weg was…’
‘Weg?!’ onderbreek ik haar.
Alice knikt weer.
‘Hoe bedoel je, weg?’ vraag ik haar.
Alice kijkt weer ongemakkelijk, en kijkt niet weg van de weg, om weer een bijna-auto-ongeluk te voorkomen. ‘Hij is weggegaan, de dag nadat jij vertrok.’
‘Hoe wist hij eigenlijk dat we vertrokken waren?’ vraag ik Alice. Ik heb zo’n spijt van mijn fout, dat ik Jake niet heb verteld dat we weggingen.
‘Hij kwam langs, voor jou. Het bleek dat hij je iets wilde vertellen…’
Ik vecht tegen de tranen die opwellen in mijn ogen. ‘Stomme, stomme, stomme weerwolf!’
Alice lacht nu een klein beetje. ‘Jij hield toch van wolfmensen?’
Ik kijk verbaast. ‘En wanneer heb ik dat gezegd?’
‘Toen de vampiers aankwamen, je weet het nog, dat zie ik aan je ogen.’
Ze zal wel gelijk hebben.
‘Maar, we dwalen weer van het onderwerp af. Ik geloof dat ik gebleven was bij het punt dat Jacob langs kwam,’ vervolg Alice haar verhaal.
Ik knik.
‘Nou, hij kwam dus langs, en hij moest je iets vertellen. Toen we zeiden dat je vertrokken was…’ bij dit punt aangekomen zwijgt Alice.
Ik heb geen woorden nodig om me te vertellen hoe Jacob reageerde. Daarvoor ken ik hem te goed.
‘En toen?’ fluister ik.
‘Toen draaide hij zich om, veranderde en rende het bos in. Sindsdien hebben we hem niet meer gezien.’
Jake.. weg…
‘Zijn jullie langs geweest bij zijn huis in La Push?’ vraag ik, nog steeds fluisterend
Alice knikt. ‘Ja, maar blijkbaar waren we daar ook niet meer welkom.’
‘Heeft Billy jullie van het land afgejaagd?’
‘Nee, Sam’s pack deed dat.’
Er schiet me iets te binnen. ‘En Leah en Seth dan?’
‘Het schijnt dat ze allebei zijn teruggekeerd naar La Push, maar blijkbaar hebben ze zich voorgoed gescheiden van Sam’s roedel.’
Ik bijt op mijn lip en zwijg. Plotseling wil ik niet meer terug naar huis, naar Forks. Die gedachte schud ik meteen weer van me af. Ik ga niet naar huis vanwege Jake, spreek ik mezelf tegen. Ik ga naar huis vanwege het feit dat mijn familie daar woont.
Maar ondanks die gedachte, verdwijnt het kille gevoel onderin mijn buik niet.
Jake is weg, en niemand heeft ook maar een idee waar hij is…