Renesmee and Jacob deel 4

Alice!
Ik voel het vliegtuig schokken als de wielen contact maken met de grond. Het vliegtuig is nauwelijks geland, of ik spring al op en doe een poging mijn tassen van het bagagerek boven ons hoofd te pakken. Edward zucht, staat ook op en reikt naar de tassen. Daarna geeft hij ze aan mij.
‘Bedankt Pa-’ begin ik, als ik zie dat Edward zijn hoofd schud en onopmerkbaar naar het stel achter ons gebaart. ‘Edward, bedankt Edward,’ zeg ik er snel achteraan. Edward’s gezicht betrekt. ‘Je hebt het liegen van je moed – Bella. Je kan net zo slecht liegen als Bella,’ verbetert Edward zich.
Bella lacht. ‘Ik zie dat we hier nog mee moeten oefenen.’
Ik knik. ‘Zeg dat wel!’
Bella en Edward staan nu ook op, en reiken ook voor hun tassen. De deuren gaan open, en ik ren het vliegtuig uit, het trapje af. Uiteraard let ik op mijn snelheid, ik moet ervoor zorgen dat ik niet té snel ren. Wel menselijk blijven, voor zover dat gaat.
Als ik op het vliegveld sta, zie ik in de verte een klein en tenger meisje, met een krijtwitte huidskleur en korte zwarte haren die alle kanten op staan. Ik ren, in menselijk tempo, haar kant uit en stort me in haar massieve en koude armen.
‘Tante Alice!’ schreeuw ik uit, en ik voel de tranen over mijn wangen stromen. God, wat had ik haar gemist.
Alice lacht haar lieve lach, net zilveren belletjes die rinkelen in de lucht, zoals mijn moeder ooit had omschreven.
‘Laat dat tante maar zitten, we moeten wel om onze dekmantel denken,’ zegt ze vrolijk.
Bella en Edward zijn inmiddels ook al aangekomen. Ik laat Alice los en kijk toe hoe Bella en Edward hun “zus” omhelzen. Ik weet zeker, als ze konden huilen hadden ze het gedaan. Edward knikt. ‘Waarschijnlijk heb je gelijk.. maar het geld denk ik alleen voor Bella,’
Grr.. Pap ga uit mijn hoofd!
Lachend schud Edward van nee. Ik laat het er maar bij, en richt me weer tot Alice. Ik zie dat Alice met grote ogen naar mijn tassen kijkt. In totaal zijn het er drie. Ze schud afkeurend haar hoofd.
‘Wat is er met al je kleren gebeurd?’ vraagt ze.
‘Die pasten niet allemaal in mijn tassen,’ grijns ik.
Alice tuit haar lippen, en kijkt dan weer vrolijk. ‘Shoppen!’ jubelt ze.
‘Ben ik verplicht mee te gaan?’ vraagt Bella chagrijnig. Het feit dat ze een vampier is heeft haar afkeer voor shoppen niet weggenomen.
Alice en ik grijnzen tegelijkertijd.
‘Nee hoor mam,’ antwoord ik. ‘Tante Alice en ik shoppen wel voor jouw.’
‘Als het ook maar iets met zijde is, bijt ik je hoofd eraf,’ waarschuwt Bella me.
‘Ach Bella, je weet dat je er stiekem van houdt,’ plaagt Alice.
Met een grijns van oor tot oor hou ik het tafereel in de gaten. Maar dan wordt ik weer overspoeld door ongeduld. Als een klein kind trek ik mijn moeder aan haar elleboog en jengel of we kunnen gaan. Eigenlijk, nu ik er goed over na denk, bén ik ook nog een kind. Eigenlijk ben ik vier of vijf jaar oud… Grappig.
Het zit namelijk zo: Ik groeide heel snel. Groeide ja, want nu loopt het tot zijn eind. Maar toen ik nog maar een paar maanden was, kon ik al hele zinnen spreken, lezen en ik groeide als kool. Binnen die paar maanden was ik al een peuter van vijf. Ze dachten dat als ik vier jaar was, ik eigenlijk de leeftijd van vijftien of zestien zou hebben. Er is een hele tijd paniek over geweest, want als ik vijftien jaar zou zijn, zou ik een oud vrouwtje zijn. Dat betekende dus dat ik maar vijftien jaar te leven had.
Gelukkig hadden Alice en Jasper iemand gevonden die zelf ook half-vampier en half-mens was. Het bleek, dat toen hij de leeftijd van achttien had bereikt, eigenlijk was hij dus maar zeven, hij stopte met ouder worden. De Cullens waren toen allemaal opgelucht. Ook ik zou voor eeuwig leven.
Ik zie Edward’s gezicht, het blijkt dat hij zoals gewoonlijk weer met mijn gedachten had meegeluisterd. Zijn ogen staan verward, en ik begrijp dat, als hij het niet zelf had meegemaakt, het ook heel erg wazig klonk.
Ik schud mijn hoofd, en richt me weer op de echte wereld.
Alice, Bella en Edward kijken me ongeduldig aan. Ik zucht, en volg hun dan naar de uitgang.

Aan de kant van de weg staat een kanariegele Porsche.
Bella lacht naar me. ‘Heb je toch nog je zin gekregen.’
Ik knik. ‘En wat doen we dan met de Volvo?’ vraag ik.
Ik vind het hele gebeuren maar vaag, want ik snap ook niet wat we met ons “oude” huis aanmoeten.
Edward kijkt verbaasd. ‘Daar laden we de tassen in, natuurlijk’
‘En wie rijdt er?’
Edward zucht. ‘Ik en Bella gaan met de Volvo. Jij mag met Alice mee, als je wilt’
Ik juich, en natuurlijk weet hij mijn antwoord al voordat ik het ook mar hardop kon zeggen.
Edward en Bella gaan de Volvo halen, en ik blijf alleen met Alice achter. We stappen in haar kanariegele Porsche, en even is het stil. Niet voor lang, want Alice weet nauwelijks wat stilte is. Nog voordat ik iets kon vragen, begint ze te vertellen over hoe het was nadat we vertrokken. Ik grijns bij het horen van alle verhalen die Alice weet te vertellen. Als ze eindelijk even stil is, valt het me op dat ze geen woord over Jacob gerept heeft. Ik ga het haar ook niet vragen.
‘Alice, je wilt niet weten hoe erg ik Forks heb gemist!’ breng ik uit.
Ik zie Alice glunderen.
‘Nessie, je wilt niet weten hoe erg we jouw hebben gemist!’
Ik moet lachen om haar vrolijkheid.
‘Weet je,’ gaat Alice verder. ‘Het zal vreemd zijn om met mijn nichtje naar dezelfde school te gaan…’
School, natuurlijk.
Ik grijns weer. ‘Ja , best wel. En om mam en pap bij hun voornaam te noemen. In het vliegtuig ging het al bijna mis.’
Alice lacht, maar houdt dan op. ‘Het valt me op dat je nog niets over Jacob hebt gevraagd.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Valt er dan wat te vragen?’
Alice kijkt me streng aan. ‘We weten allemaal dat je dol op hem bent, Nessie. Daar hebben we geen talenten voor nodig.’
‘Vertel me dan over Jake,’ zeg ik.
Alice kijkt uit het raam, alsof er iets is dat ze me niet wilt vertellen.