Renesmee en Jacob, deel 2

Yesh! We are going back!
[2]‘Meisje,’ fluistert mijn moeder, en ze streelt mijn roodbruine haren.
‘Alsjeblieft mam, alsjeblieft?’ Het is inmiddels niet bij die ene traan gebleven. Mijn moeder’s shirt is helemaal doorweekt.
‘Edward?’ vraagt mijn moeder.
Zodra ze mijn vader’s naam zei, maak ik me los van haar en draai me om naar mijn vader. Met mijn betraande gezicht kijk ik hem smekend aan. Ik zie zijn blik van mijn moeder naar mij schieten, en weer terug. Uiteindelijk veranderd mijn vader’s strakke, emotieloze gezicht in een brede grijns. Is dat een ja? Vraag ik hem in gedachten.
Mijn vader knikt, en mijn hart bonst nog sneller dan normaal. Mijn ogen zijn nog steeds waterig, maar er verschijnt een grote lach op mijn gezicht. Ik ren naar mijn vader toe, en vlieg regelrecht in zijn granietharde,koude armen. Dan draai ik me om en ren ik op mijn moeder af. Mijn moeder heeft ook een grote lach op haar gezicht.
‘Ik ga mijn tas inpakken!’jubel ik vrolijk.
De lach verdwijnt van mijn vader’s gezicht.
‘Wacht eens even…’ begint hij. ‘Dit moet goed geregeld worden.’
Mijn moeder knikt. ‘Edward heeft gelijk, Renesmee.’
‘Regelen? Wat moet er in godsnaam geregeld worden?’ vraag ik stomverbaasd.
Mijn vader begint weer te lachen. ‘Nou, we moeten ons inschrijven in Forks High school, we moeten de familie inlichten, en niet te vergeten Jacob.’
Jacob, en mijn hart maakt een sprongetje. Mijn moeder en vader lachen als ze het horen.
‘Oké, dat inschrijven begrijp ik, maar de familie inlichten? Kom op, mam, pap. Zijn jullie Alice nu al vergeten?’ vraag ik met een scheve glimlach.
Mijn moeder en vader lachen tegelijkertijd, maar hun gezichten staan in mum van tijd weer serieus.
‘Natuurlijk niet, Renesmee,’ begint mijn moeder, maar mijn gekreun onderbreekt haar weer.
‘Nessie!’
‘Nessie,’ verbetert mijn moeder zich. ‘Maar Jacob dan?’
‘Laat het een verassing voor hem zijn!’
Mijn moeder kijkt bedachtzaam, maar nu zij zwijgt begint mijn vader weer.
‘Renesm-, Nessie, je vergeet school, ’ zegt hij
‘Wat is school als je eeuwenlang de tijd hebt?’ vraag ik
‘Hmm, maar toch. Het zal opvallen als je niet naar school gaat. Forks is erg oplettend.’
Mijn moeder knikt instemmend. O ja, daar weet zij alles van.
‘Maar pap,’ zeur ik. ‘Ik mis thuis, en ik mis Jake.’
‘Wij missen Forks, de familie en Jacob ook, meisje. Maar je zal eraan moeten denken dat we ons geheim ook geheim houden,’ brengt mijn moeder in.
‘Je weet wat de gevolgen zijn, als je de regels breekt,’ vult mijn vader aan.
Alsof ik dat ooit vergeet. Ik was pas een paar maanden oud, of ze kwamen al voor me. De Volturri. Ik herinner me hen nog levendig, en dat zal altijd zo blijven. De Volturri vergeet je niet zomaar. Mijn gedachten zijn weer terug bij die avond op het grasveld, waar de Cullens soms honkbal spelen. De getuigen, de vampiers en de weerwolven – alhoewel het eigenlijk shapeshifters zijn -, opgesteld in een rij, om mij te beschermen en als het nodig was om mij te verdedigen. Het wachten was toen op de Volturri, die niet lang op zich liet wachten. Ik herinner me weer hoe eerst de wacht kwam, gevolgd door Aro, Marcus en Caius en hun vrouwen. Het meest herinner ik me Jane en Alec, de getalenteerde tweeling die door vele vampiers werden gevreesd en veracht. Het was dankzij mijn moeder dat hun gaven, de een die een illusie van pijn creëerde en de ander die… niets creëerde, ons niet deerden. En dankzij de getuigen, de vele gaven die we tot onze beschikking hadden, de weerwolven – sorry, shapeshifters – en omdat wij met een groter aantal waren, hadden ze besloten nog geen oorlog te riskeren. Nog niet.
Uiteraard wist mijn vader waar ik aan dacht, en hij sloeg troostend een arm om me heen. Ik voelde hoe mijn moeder mijn hand losliet, en ik keek haar verbaasd aan. Daarna glimlachte ik toch een klein beetje. Uiteraard had ze mijn hand gepakt en tegen haar kaak aan gedrukt. Zodra ze het bezorgde gezicht van mijn vader had gezien, had ze mijn hand gepakt en had ik zonder te merken mijn gedachten met haar gedeeld.
‘Het komt allemaal wel goed. Ik beloof je dat ze niet terug zullen komen,’ troost mijn vader me.
‘Waarom gaan we dan niet terug?’ vraag ik.
Mijn vader en moeder zwijgen allebei, en plots weet ik de echte reden waarom we drie jaar geleden verhuisd zijn uit Forks. Niet omdat we de aandacht zouden trekken, omdat ik te snel opgroeide, en omdat mijn ouders helemaal niet meer ouder werden. Ze waren bang dat de Volturri terug zou komen, voor mij.
Mijn vader knikte, mijn gedachte beantwoordend.
Nu pas ontdekte ik de gaten die in hun verhaal zaten. Alle andere Cullens woonden inmiddels nog in Forks.
‘Je weet dat de Volturri de jaren tellen, zoals…’ begint mijn vader.
‘Zoals mensen dagen tellen, ja Edward we weten het nog,’ zucht mijn moeder, de zin afmakend die voor mij bedoelt was.
‘Pap, alsjeblieft?’ vraag ik smekend.
Mijn vader kijkt verbaasd. ‘Wat, alsjeblieft?’
‘Laat me mijn spullen pakken, laten we teruggaan. Nu.’
‘Maar…’
‘Edward…’ onderbreekt mijn moeder hem bedachtzaam.
Ik wist dat het nog maar een kwestie van tijd was voordat mijn vader om was. Zodra ik Bella aan mijn kant had, wist ik dat ik mijn zin zou krijgen. Edward schudde afkeurend zijn hoofd bij het horen van mijn gedachten. ‘Je hebt gelijk, je krijgt altijd je zin als je Bella om hebt.’ Glimlachte hij
‘Dus, we gaan?’ vraag ik aarzelend.
‘Yes!’ gil ik als ik Edward zie knikken. Ik storm naar boven om mijn tassen en koffers in te pakken, en mijn gedachten zijn al bij Forks, en bij Jacob.
Ik ga naar huis…