Chapter 1.1 Panance

Ik was aan het dromen, denk ik. Dat wist ik voor negentig procent zeker, want ik was hier eerder geweest. Dit was de arena van de 51ste Hongerspelen die ik als enige overleefd had.
Een zwaar gebrul kwam achter me leven. Ik draaide me om en zag Milo, de jongen van Disctrict 4 op me af komen rennen met een drietand in zijn handen. Milo, met zijn zwarte korte haar, zijn mooie ogen waar ik in kon verdrinken. Dit zou het einde zijn van een van ons twee, maar ik wilde hem eigenlijk helemaal niet doden. Ik had een zwak voor hem gekregen toen we nog een team vormden. Samen met Leone, het meisje uit District 4 en Devon, mijn districtspartner. Ik hield van deze jongen, met heel mijn hart. Ik klemde het zwaard dat ik achter mijn rug vast hield alleen nog maar vaster in mijn handen. Milo wist niet dat ik een wapen had. Ik had het goed verstopt na dat ik het weg had gegrist bij de Hoorn Des Overvloeds. Maar toen de spelmakers ons uit elkaar gedreven hadden, leek het me een goed plan hem te voorschijn te halen.
“Het spijt me zo, het spijt me zo,” zei ik zacht tegen me zelf. Milo kwam nog steeds niets vermoedend op me af. Ik zag aan hem dat hij het ook moeilijk had. Ik verzamelde al mijn moed en een schreeuw ontsnapte uit mijn mond. Ik haalde mijn zwaard te voorschijn en begon op hem af te rennen. Ik zag Milo reageren en hij gooide zijn drietand op me af die me op een haar na miste omdat ik wegdook. Milo was nu wapenloos. Tenminste, dat dacht ik.
Ik was op nog geen meter van hem vandaan, toen ik hem een mes zag trekken. Hij maakte een vliegensvlugge beweging en ik voelde een helse pijn in mijn linker arm. Ik keek er naar en zag een diepe snee. Die bloedde hevig. Maar ik liet me niet uit mijn concentratie brengen. Ik maakte me klaar voor een tweede aanval. Ik rende overnieuw op hem af, Milo bleef staan. Wat deed hij? Als hij bleef staan zou dit zijn dood beteken, offerde hij zich vrijwillig op? Voor mij?
Hield hij echt zo veel me dat hij dit deed? Net voor ik bij hem was bewoog hij en sprong hij van me weg, maar hij was niet snel genoeg en ik reageerde snel. Het zwaard maakte een draaibeweging naar rechts. Ik kneep mijn ogen dicht en stak. Ik hoorde Milo naar adem happen. Ik opende mijn ogen weer open en zag dat ik Milo recht in het midden onder zijn ribben had gestoken. Milo pakte het zwaard vast en zijn ogen stonden wijd open. Een traan liep langs zijn wang naar beneden. Daarna zakte hij op de grond. Ik was in shock, had Milo neergestoken en mijn zicht werd vertroebeld door tranen.
“Alicdee,” zei Milo zacht. Ik liet me op mijn knieën naast hem neer vallen. Ik keek hem recht in zijn donkerbruine ogen aan “Het spijt me,” zei ik met een hapering in mijn stem. Hij legde een hand op mijn wang. “Het was jij of ik,” zei hij met een kronkel in zijn stem.
“Ja, maar ik wilde dit niet zonder jou. Ik hou van je,” zei ik frustrerend.
“Ik ook van jou, maar je moet verder.”
“Niet zonder jou,” zei ik huilend.
“Lieve Ali, je bent het beste wat me overkomen is. Ik zal je nooit vergeten. Leef, leef voor mij.” En dat was het laatste wat hij zei. Zijn hand gleed van mijn gezicht, werd helemaal slap en Milo ademde niet meer. Ik begon nog harder te huilen. Het Capitool had wat het wilde: een winnaar en mij gebroken. Ik hoorde het kanonschot en ik schrok wakker.

Mijn kussen was nat van mijn tranen en zweet. Ik had deze nachtmerrie wekelijks. Ik draaide me op mijn rug en keek naar het plafond. Het plafond van mijn huis in de winnaarswijk, die ik samen mijn moeder bewoonde. Mijn zussen waren getrouwd. Niemand heeft tot nu toe Milo’s verdriet doen verdwijnen. Zou ik ooit weer gelukkig kunnen worden? Er verscheen licht door de ramen. Ik stond op en liep naar de badkamer. In de spiegel zag ik me zelf met dikke wallen onder mijn ogen.

Mijn naam is Alicedee Orincx en ik ben de winnaar van de 51ste Hongerspelen. Dat is nu 5 jaar geleden. Ik ben een van de weinige winnaars die District 11 hebben vertegenwoordigd. Om precies te zijn één van de drie.
Vandaag is de dag van de boete. Bah, wat had ik een hekel aan deze dag. Ik haatte het machtsspelletje van het Capitool. Gooi maar een paar kinderen bij elkaar in een arena en laat ze maar afslachten tot er een winnaar over blijft. Ik walg er echt van. En dit alleen om er voor te zorgen dat wij net zo als District 13 in opstand komen en weggevaagd worden.
Vier jaar achter elkaar heb ik mijn tributen vermoord zien worden. Elke moord staat nog op mijn netvlies gebrand, net zo als de moorden die ik heb moeten plegen om te overleven.
Vandaag hoopte ik op sterke tributen, misschien was er een die sterk, moedig en slim genoeg om te kunnen winnen.

Ik kamde mijn haren en poetste mijn tanden. Daarna kleedde ik me heel simpel aan en deed mijn blonde haren in een knot. Daarna sjokte ik naar beneden en begon aan het ontbijt.
Het water stond op het fornuis voor thee en terwijl ik het brood smeerde hoorde ik voetstappen op de trap: Mama. Een paar minuten later verscheen ze in de keuken. “Fijne Hongerspelen,” zei ze opgewekt. Ik gaf geen antwoord, maar ik snapte haar wel. Ik had ze overleefd en zij hoefde zich geen zorgen meer te maken. Mijn zussen waren ouder dan ik. Wist ze maar eens welke kwellingen er nog door mijn hoofd rond spookten door die verdomde Hongerspelen.
Elk jaar leefde ik met de families mee wiens naam van hun geliefde zoon of dochter hoorden als hij of zij uit de pot gehaald werd. Ik gunde het niemand.
We aten samen geroosterd brood met kamille thee. “Ali, trek alsjeblieft niet zo’n gezicht, het is mooi weer vandaag. Wees vrolijk,” zei mama.
Het was inderdaad heel erg mooi weer, een goeie dag voor de gewassen op District 11. Maar de boete gaf het een donkergrijze tint.