Chapter 29. Tell me it's a lie

Justins pov:

gespannen zit ik in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ze zijn nog steeds bezig met Faith. Dan word ik gebeld. 'Justin! Je zou op Baby passen! ik vond hem hier voor de deur!' 'Ik heb mijn vriendin gevonden. Ze stond op het punt om te sterven,' zeg ik emotieloos. 'Dus?! dan laat je die arme Baby toch niet alleen achter?!' gilt mijn tante. 'WTF kan mij die rothond schelen! Luister je wel naar me?! Mijn vriendin is bijna gestorven! ik zit hier in het ziekenhuis en het is niet eens zeker of ze het wel overleefd!' schreeuw ik in de telefoon en direct daarna hang ik op. Niet veel later word ik gebeld door mijn moeder. 'Justin, in welk ziekenhuis ben je nu?' vraagt ze. Waarschijnlijk heeft mijn tante haar gebeld. Ik vertel haar in welk ziekenhuis ik zit en ze hangt op. Ik kruis mijn vingers en begin te bidden voor Faith. Ik bid nooit, ik ben niet een gelovig. Maar het is het enige wat ik nu kan doen. Ik staar naar de klok. Heel langzaam verschuift de kleine wijzer elke keer een stukje. Opeens komt er veel lawaai van de gang. De deur word opengesmeten en mijn vrienden komen binnenrennen, gevolgd door mijn moeder. Verbaasd staar ik ze aan. 'Mevrouw, u kunt hier niet zomaar heen,' zeurt een verpleegster. 'Het is goed, ze horen bij mij,' zeg ik. De jongens komen naast me zitten. Het is even stil. 'Dus je hebt haar gevonden?' Ryan is de eerste die de stilte verbreekt. Ik knik. 'Waar heb je haar gevonden?' vraagt Chaz. Ik vertel ze het hele verhaal. 'Heftig,' zeggen ze. 'Hoe gaat het nu met haar?' vraagt mijn moeder. Ik haal mijn schouders op. 'Ze zijn al een hele poos met haar in de operatiekamer. Het laatste wat ik hoorde was dat ze gingen proberen om haar te redden,' mompel ik. Weer word het doodstil. Niemand zegt iets, en ik voel de spanning opbouwen. Dan wordt de spanning doorbroken door een dokter die binnen komt lopen. 'Zijn jullie de familie van Faith Morgan?' vraagt hij. Ik spring op en schud mijn hoofd. 'Ze heeft geen familie. Wij zijn haar vrienden.' De man kijkt op een kladblok dat hij in zijn hand heeft. Hij zucht. 'We hebben slecht nieuws voor jullie.' Ik bijt op mijn lip. 'Ze is zeker overleden?' zeg ik. De man schud zijn hoofd. 'Maar we vrezen voor haar leven. Ze heeft een kwaadaardige hersentumor, en vele uitzaaingen.' Mijn mond valt open. 'Er is een kleine kans dat ze het gaat overleven. Haar hartslag op dit moment is erg laag. Haar toestand is kritiek en ze ligt in coma, maar jullie kunnen zo wel even bij haar gaan kijken,' zegt de dokter. Mijn moeder ziet dat ik moeite heb om alles te verwerken. 'Bedankt,' zegt ze en ze geeft hem een hand. Beduusd ga ik weer zitten. 'Ze gaat waarschijnlijk dood?!' zeg ik. 'Kop op man, misschien heeft ze nog even,' zeg Christian. 'Ze gaat dood,' kap ik hem af. 'Zullen we nu bij haar gaan kijken?' vraagt Ryan. 'We weten niet wat haar kamernummer is,' zegt mijn moeder. 'Jawel,' zeg ik. 'kamer 413.'