#10. - HOOFDTUK 3

Mijn maag ging wild tekeer. De pijn verspreidde zich doorheen heel mijn lichaam. Ik had al meerdere keren op een vliegtuig gezeten, maar blijkbaar moest ik net deze keer ongelofelijk misselijk worden. Misschien kwam het wel doordat ik nog niet volledig genezen was van de griep, hoewel ik dacht dat het net beter met me ging. Ik herinnerde me dat ik de eindeloos lange vlucht meer in het toilethok doorgebracht had in plaats van in de stoel tussen Bill en Tom. Ze vonden me vast al een stuk minder charmant toen ze elk om beurt kwamen kijken om te zien hoe het met me ging. Bill had zelf bijna staan walgen en was bijna even bleek geworden als ik. Tom had alleen maar zijn neus opgetrokken en mijn haar samengebonden tot een slordige paardenstaart. Ik mocht blij zijn dat niemand hen herkend had op het vliegtuig. Ik mocht er niet aan denken wat voor roddels het zou teweeg gebracht hebben. Waarschijnlijk hadden Bill en Tom al enorm veel spijt dat ze me opgezocht hadden. Ik had hen al meer problemen bezorgt dan vreugde. Omgaan met mij... Ze wisten niet waar ze aan begonnen waren. "Auw", kreunde ik van de pijn. Mijn lichaam werd op en neer geschud, wat mijn misselijkheid nog erger maakte. Vermoeid opende ik mijn ogen, waardoor ik recht naar Tom's kin en hals keek. Ik liet mijn ogen de ruimte opnemen en kwam tot de vaststelling dat ik me in een auto bevond met mijn hoofd op Tom's schoot. Het was verschrikkelijk warm, nog erger dan thuis en het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik vroeg me af waar ze me mee naartoe genomen hadden. Natuurlijk had geen van beiden het me willen zeggen. Tom had alleen gezegd dat het Bill zijn idee was geweest om zijn gedrag goed te maken. Alsof hij dat nog niet gedaan had. Zijn lippen hadden het werk al gedaan. Ik kon de zoete smaak ervan bijna terug proeven, terwijl mijn hersenen maar niet konden bevatten dat het allemaal echt gebeurd was. "Is ze wakker?" hoorde ik Bill aan Tom vragen. Hij zat naast de chauffeur, die me eigenlijk best wel bekend voorkwam. "Uhu", mompelde ik. Het kostte me teveel energie om een volledige zin uit te brengen. "Ik veronderstel van wel", zei Tom toen hij me aankeek en zag dat mijn ogen geopend waren. Nu dat ze wisten dat ik wakker was, voelde ik me plots ongemakkelijk. Ik probeerde me los te rukken uit Tom's arm die over me hing, maar al snel voelde ik Tom zijn handen op mijn schouders die me stevig terug drukten. "Ik wil echt niet nog meer kots zien hoor", grijnsde hij. Ik zag hoe Bill kort achter hem keek en zich snel terug draaide toen hij het tafereel zag. Ik hoorde dan ook op zijn schoot te liggen en niet op die van zijn broer. Alleen kon ik niet ontkennen dat ik wel goed lag. Ik sloot mijn ogen weer en trok mijn knieën op om zo de pijn te verzachten.
"We zijn er", fluisterde Bill na een tijdje. Ik rechtte me en keek benieuwd naar onze eindbestemming. "Dat lijkt helemaal niet op een hotel", dacht ik luidop. "Dat heb je dan toch goed gezien." Er was een zekere vorm van sarcasme in Tom zijn stem te horen. "Chaya, aanschouw hier ons vakantiehuisje." Bill sprong enthousiast uit de auto en stond amper een tweetal seconden later al met de deur open te wachten tot ik mezelf eruit geloodst had. "Doe je dat nou met opzet?" vroeg hij met een zuur gezicht. "He? Wat?" Ik hield me met beide handen vast aan Tom, want alles rondom me draaide een beetje. Toen ik besefte wat Bill bedoelde liet ik Tom's armen meteen los. Ik kneep mijn ogen toe en probeerde me terug te concentreren. Het leek alsof mijn maag tienduizend wentelingen per seconde maakte en mijn hoofd zou gaan openbarsten van de pijn. Ik stak mijn arm uit naar Bill, maar schatte de afstand verkeerd in. Kort daarna raakten mijn knieën de grond. Ik kon mijn val nog net verzachten door mijn handen op de grond te drukken. Het werd langzaam zwart voor mijn ogen en ik vroeg me af wat er in vredesnaam met me aan de hand was. Hoe kon een doodgewone griep dit allemaal veroorzaken? "Fantastisch, trager dan dit zal het vast wel niet meer kunnen", mompelde Bill. Er kwam geen reactie meer van me. Ik hoorde hem wel, maar hij leek alleen zo ver weg. "Chaya? Gaat het wel?" De duisternis nam het van me over.