Chapter 28. In the past...

??? pov:

Langzaam voel ik dat ik wegglijd. Weg, weg uit deze wereld. Als een film komen er weer beelden uit het verleden omhoog. Beelden die ik liever niet zou zien

*flits*

'Het is een duivelskind!' gilt mijn oma. Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Papa, wat is een duivelskind?' vraag ik terwijl ik aan zijn jas trek.

*flits*

Als papa klaar is met zingen kijkt hij me aan. 'Als jij later gaat trouwen, zou ik dit dan mogen spelen?' vraagt hij. Ik knik heftig. 'Ga je dat dan speciaal voor mij spelen?' vraag ik. Hij knikt. 'Ik zou alles doen voor jou.'

*flits*

'Ik heb het je altijd al gezegd! Zij is het ongeluk!' schreeuwt mama terwijl ze naar mij wijst. In haar andere hand heeft ze een pistool. 'Mevrouw, doe rustig en leg die revolver neer,' zegt een man. 'Hou je kop!' gilt mijn moeder en ze richt haar pistool op hem. Dan klinkt er een knal en de man valt neer op de grond. Bloed stroomt uit zijn hoofd en zijn ogen zijn leeg.

*flits*

'Ga uit de weg, ik wil je niet kwijtraken,' zegt mama smekend tegen papa. 'Maar dat kínd moet gewoon dood!' ik kijk papa met angstige ogen aan. Dan richt mama haar pistool op mij. Er klinkt nog een knal en ik hou mijn oren stevig dicht net als mijn ogen.

*flits*

'Waar is papa?' gil ik meerdere keren, maar niemand luistert. Dan valt de kar naast me op. Onder de deken verschijnt een bleke hand, met een wel heel bekende ring. 'Papa!' gil ik.

*flits*

'Dus dit is je eerste keer in de dierentuin,' zegt mijn nieuwe mama. Ik knik angstig. 'Ach jeetje, dat kind is negen en is nog nooit naar de dierentuin geweest,' zegt mijn nieuwe papa. We zijn al langs de giraffen en de zebra's geweest. Dan komen we bij de tijgers. Ik ga over de rand heen hangen om ze beter te kunnen zien. Mijn nieuwe papa gaat ook over de rand heen hangen. Opeens komen er twee jongens langsrennen, en een stoot mijn nieuwe papa aan. Hij valt in het water. Mijn nieuwe mama begint hard te gillen. De tijgers rennen het water in, wat even later rood kleurt.

*flits*

'Kom op, straks missen we de trein,' roep Samantha. Ze trekt mij en mijn pleegmama snel mee naar de trein. Opeens struikelt ze en valt ze op het treinspoor. 'Samantha!' roept mijn pleegmama en ze springt achter haar aan. 'Kijk uit voor de trein!' wil ik gillen, maar het is al te laat.

*flits*

Hard word er op de deur gebonkt, waardoor Christopher opkijkt. 'Ik doe wel open, liefje,' kirt Louisa-Melany. Ze loopt naar de deur. Dan horen we een harde gil. 'Kind, ga kijken wat er is,' bromt Christopher. Koppig schud ik mijn hoofd. Zijn ogen worden groot. 'Jij, jij, duivels schepsel! we bieden je onderdak, eten...' Hij word onderbroken door een man met een bivakmuts op die de kamer in komt. Met een mes snijd hij in een keer Christophers bolle hoofd van zijn lichaam. Dan komt er nog een man de kamer in. 'Hallo liefje. Sorry van dat, maar we hebben het geld nodig,' slijmt de ene. Ik staar naar de grond, met mijn haar voor mijn gezicht. Een van de mannen tilt mijn hoofd op en ik kijk hem emotieloos aan. Zijn grijns verdwijnt snel van zijn gezicht. 'Je bent gek,' zei hij terwijl hij me snel losliet.

*flits*

Steeds verder viel ik weg. Opeens hoor ik geschreeuw van ver weg. 'Hou vol!' riep het. 'Nee, ik moet gaan,' wil ik antwoorden maar ik had de kracht niet om mijn mond open te doen. Voor me verschijnt een engel. 'Wat er ook gebeurt, wat je ook ziet, blijf bij me,' fluistert hij. Ik weet mijn hoofd licht te schudden. 'Het komt allemaal goed, dat beloof ik,' zegt de engel. 'Kan niet, het is nog nooit goed gekomen,' antwoord ik. De engel geeft geen antwoord. Dan verdwijnt de engel en word het weer helemaal zwart. Ver weg zie ik een wit licht. Stap voor stap loop ik erheen. Ik zie prachtige bloemen en ik hoor de vogels naar me roepen. 'Wat je ook gebeurt, wat je ook ziet, blijf bij me,' klinkt de stem van de engel weer door mijn hoofd. Toch loop ik verder. Dan sta ik vlak voor de grote poort. Achter me is alleen maar duisternis, en voor me zijn de prachtige groene, lichte velden. Ik wil de poort openen. Opeens word ik hard naar achteren getrokken. 'Faith!' klinkt de stem van de engel. De stem zit vol met liefde, met verdriet om mij. Ik draai me om en zie twee prachtige bruine ogen. 'Als ik met je mee ga, blijf je dan bij me?' vraag ik smekend. Hij knikt. Zijn hand sluit zich om de mijne en hij leidt me voorzichtig mee de duisternis in.