Chapter 26. Not long to go

??? pov:

Dagen lig ik hier. Elke dag voel ik me zieker worden, en trekt de pijn meer weg. Of ik verbijt het. Mijn ogen zijn nauwelijks meer open te houden. Honger heb ik niet, evenals dorst. Het gebonk in mijn hoofd word met de dag erger. Mijn been ligt in een of andere gekke houding, nadat ik was gevallen. Opstaan is gewoon onmogelijk. Ik wil het ook niet eens. Waarom zou ik ook? Nog even en ik ben weg. Voor eeuwig. Niemand die me zal missen. En het krijgt eindelijk zijn zin. Na me jaren te hebben gemarteld. Jaren van pijn, van verdriet. Waardoor mensen na een poosje dachten dat ik harteloos was. Misschien was ik ook wel harteloos. Harteloos gemaakt. Door alles wat er was gebeurt. Mijn tranen waren gewoon op. Mijn hart was zo vaak gebroken, dat het niet meer te helen was. Dan is het natuurlijk ook onmogelijk om het opnieuw te breken. En toch... elke keer als ik bij hem was leek het opeens of ik weer gevoel kreeg. Dat ik ook emoties had. Dat ik net zo was als alle andere. Gewoon even het normale meisje zijn, gewoon even kunnen genieten van het leven. Maar elke keer kwamen de beelden van het verleden weer terug, en brokkelden de stukjes hart die hij net weer aan elkaar had gelijmd weer uit elkaar. En dan het gevoel alsof mijn borst werd opengehaald. En elke keer als hij me vast pakte... het gevoel dat hij er voor me was, dat hij me niet kwijt zou raken, dat hij me zou herkennen, dat nooit meer iets ergs zou gebeuren. Dat gevoel dat ervoor zorgde dat hij in gevaar was. Het zou hem niet meer kunnen krijgen, als ik weg was. Hij had toekomst. Vol liefde, geluk, zo kleurrijk. en wat had ik... Ik leefde in het verleden. Alsof ik veel keus had. Ik had geen toekomst. Dat heb ik nooit gehad. Ik heb mezelf zo lang voor de gek gehouden. Dat het allemaal wel goed zou komen, dat het ooit allemaal zou stoppen, dat er iemand kon zijn die voor eeuwig bij me zou zijn en me voor altijd lief zou hebben. Maar die is er niet.