0.01

De afgelopen weken is er echt een hoop gebeurd. Ik lag in het ziekenhuis met een schotwond in mijn buik. Het enige wat ik er aan overgehouden is een klein litteken, maar als ik geluk heb wordt het veel minder erg en lijkt het net alsof er een moedervlek weggesneden is. Maar dat komt met de tijd, zo’n ramp is het anders ook niet het is maar een klein litteken. En alsof dat litteken zo erg is, Robin en ik leven beide nog en daar gaat het om! We hadden besloten om samen te gaan wonen in het huis van Steve. Ik kom liever niet meer in het huis waar ik eerst woonde, maar ik moet toch in dit dorp blijven omdat ik mijn laatste schooljaar hier af wil maken. Robin kan hier deze periode ook nog wonen omdat ze met het Nederlands elftal allemaal oefen interlands hebben. Over een aantal maanden moet hij terug naar Engeland, maar daar vinden we wel een oplossing voor. Het beste is dat we samen zijn, zonder dat papa of Steve in de weglopen. Ze zitten allebei in de gevangenis en papa heeft levenslang gekregen omdat hij iemand ontvoerd had én voor poging tot moord. Steve zit daar alleen omdat hij iemand had ontvoerd, dus die zit er zo’n 30 jaar. Ik vraag me af of ze ooit bezoek gaan krijgen, want ik ga er echt niet langs! Niet nadat ze Robin en mij dit aangedaan hebben, ook al ken ik Robin dankzij die twee, het maakt het alsnog niet goed dat ze hem ontvoerd hebben. Er zijn nog meer mensen buiten papa en Steve om die het niet leuk vinden dat Robin en ik een relatie hebben. Pearl was woedend, serieus. Ze was zo boos!

“Hoe kun je in godsnaam een relatie hebben met van Persie? Hij is 10 jaar ouder! 10!” riep Pearl. “Ja nou, alsof dat wat uitmaakt. Ik houd gewoon van hem” riep ik terug. “Yeah right, je houdt niet van hem, je denkt dat je dat doet omdat je al jaren een crush op hem hebt” siste Pearl. “Jij hebt makkelijk praten, jij hebt niet dagen opgesloten gezeten. Ik heb hem daar goed leren kennen, en ik weet zelf wel of ik van hem houd of niet” zei ik boos. “Ja nou..” begon Pearl. “Niks ja nou. Zeik gewoon niet zo. Wees blij dat ik nog leef, als je dat tenminste interesseert” siste ik. “Wat bedoel je daar nou weer mee?” vroeg Pearl verbaasd. “Je hebt nog geen enkele positieve zin gezegd sinds ik weer ‘vrij’ ben. Je hebt alleen maar lopen zeuren. Maakt het je dan niet uit dat ik bijna dood was?” riep ik boos. Pearl viel stil en had niks te zeggen. “Oh zo zit het dus, het maakt je niks uit. Dan maakt het je vast ook niet uit dat ik geen vrienden meer wil zijn” siste ik en ik liep weg. “Het maakt me inderdaad niks uit. Ik overleef wel zonder jou!” riep Pearl achter me aan.

En zo is onze vriendschap dus geëindigd. Het was niet de eerste ruzie die we hadden hoor, hiervoor hadden we al een paar keer eerder ruzie gemaakt. Alleen maar over Robin, Robin en nog eens Robin. Ik baal er wel van, maar ze deed alsof het haar niks interesseerde dat ik bijna dood was. Ineens werd ik uit mijn gedachten getrokken. Wat was dat voor een geluid? Ik luisterde nog eens goed maar hoorde niks. Nou ja, het zal wel de wind geweest zijn ofzo. Ik liep naar de keuken en pakte een glas cola. Ik keek op de klok en zag dat Robin ieder moment thuis kan komen. Gelukkig, ik heb naar hem verlangd! He! Daar is dat vreemde geluid weer! Het lijkt alsof er iets verschoven wordt. Maar, dat is onmogelijk. Ik ben de enige die thuis is, toch?...