Fenders on the Line.

Haar deel was gedaan, nu moest ik het mijne nog doen. Ik wist niet wat, alles wat in me opkwam werd afgebroken door mijn gedachten of mijn geweten. Het voelde niet goed, alsof ik helemaal niets kon. Helemaal niets… De hele avond bleef ik aan mijn stoel vast gekluisterd, mijn ogen naar buiten gericht en de stilte om me heen. Laura wou gaan vieren, ergens waar ze alles van zich af kon zetten en niet bang hoefde te zijn wie naar haar keek. Ze wist dat ik er niet van hield om echt ergens heen te gaan, dus ging ze naar de bar naast het hotel. Ik was iemand die thuis bleef, zich voor de televisie nestelde en gefascineerd staarde naar de mensen op het scherm, maar zelfs dat lukte nu niet. Ik moest ook helpen, we konden hier niet blijven als enkel Laura werkte. Ik kauwde onwetend op mijn onderlip, zocht naar mogelijkheden en manieren om niet alleen achter te blijven. Een zacht geklop weerklonk op de deur, wekte me uit mijn gedachten. Ik kroop van mijn plek weg, slenterde naar de deur en trok hem met een soepele beweging van mijn pols open. Een jong meisje glimlachte vriendelijk, deed mijn humeur iets beteren. “Room service…”
Ik keek neer op haar karretje, zag de 2 maaltijden die we een uur geleden besteld hadden. Ik keek haar wenkbrauw optrekkend aan en ze zuchtte verontschuldigend. “Het is een heisa beneden, iedereen word gek en niemand weet nog wat er aan de hand is…”
Ik grijnsde, zette een stap opzij en liet haar binnen komen. Ze zette alles deftig op de tafel bij het raam, keek soms nieuwsgierig de kamer rond en maakte zich klaar om weer weg te gaan. Ik wou de deur voor haar open houden, maar haar ogen bleven vast gekluisterd op iets in de hoek van de kamer.
“Een echte Fender?”
Ik knikte,”kreeg ik van mijn vader voor mijn verjaardag 3 jaar terug…”
Ze wou iets zeggen, er naar toe gaan maar bedacht zich. Ze schudde haar hoofd, streek haar uniform recht en probeerde zo professioneel mogelijk te blijven. Nog voor ze helemaal buiten was had ik de hals al tussen mijn handen geklemd en hield haar mijn gitaar voor. Haar ogen glansde en ze verloor haar grip om moeite te doen.
“Je mag beste binnen komen…” zei ik snel toen ze als versteend in de gang bleef staan. Ze glimlachte breed, te breed voor haar smalle gezicht en kwam terug binnen, haar karretje achtergelaten in de gang. Ik gaf teken dat ze op de stoel bij het raam kon zitten, recht tegenover me terwijl ik mijn houding terug aan nam. “Hij is prachtig…” mompelde ze, liet haar vingers langs de snaren glijden. Ik knikte, spendeerde niet veel aandacht aan haar.
“Ik zag er nooit zo een in mijn hele leven…”
“Mijn vader’s vriend zit in de business en kon er een speciaal voor mij maken, mijn naam staat er zelfs in…”
Ik streek met mijn nagels langs de rand, voelde de letters onder mijn vingertoppen en glimlachte weer. “Je lijkt er wel iets van te weten…”
Ze knikte en glimlachte zwak,”ik wou altijd gitarist worden, maar het dichtste dat ik kwam was in een muziek winkel… mijn vader wou het niet…”
Iets aan haar deed me denken aan ons. Haar droom aan duigen gevallen en verloren in deze grote stad. “Daarom doe je dit?”
Ze knikte,”het verdient niet veel, maar genoeg om te leven en iedere maand wat over te houden…”
Ze had mijn volledige aandacht, alsof ik mijn ogen niet meer bij haar weg kon halen. Ze was jonger dan mij. Haar lange bruine haar reek tot aan haar middel en haar groene ogen waren als smaragden. Ze had zo uit een magazine kunnen gestapt zijn, enkel had ze niet de trots en misschien het ego van al die modellen. Iets aan haar fascineerde me.
“Ik moet gaan…” fluisterde ze, stond op, zette mijn gitaar terug in zijn hoek op het statief en keerde zich nog even naar me om. “Danku…euhm, mevrouw..” mompelde ze, boog haar hoofd en ging de deur uit. “Samii…” zei ik snel. Ze keek om, glimlachte en knikte voor ze deur achter haar sloot.