Jobs...

Met een warme chocomelk in mijn hand staarde ik naar buiten. Wagens racete door de drukke straten, om dan weer bruut tot stilstand te komen. Gele taxi’s waren overal verspreid tussen de andere wagens. Toen ik de lege tas terug op de tafel zette viel mijn blik op een rubriek in de krant die voor mijn neus lag: JOBS. Dat was wat we nodig hadden. Mijn ogen gleden over de vele advertenties. Schoonmaakster gezocht ik en schoonmaken ging niet samen, postbode een blik op de straat was genoeg om duidelijk te maken dat dat mijn dood zou worden, Serveerster hmm dat zou nog niet onmogelijk zijn. Ik betaalde de chocomelk en scheurde snel de advertentie uit de krant. Toen ik het in mijn broekzak propte voelde ik het kaartje van Joe. Even twijfelde ik maar belde toen toch het nummer. “Joe’s taxi.” Klonk na een paar tonen uit mijn mobiel. “Ok, Joe je heb waarschijnlijk geen idee meer wie ik ben maar kan je me een lift geven?”, “Natuurlijk mysterieuze vreemdeling. Joe’s taxi staat voor u en iedereen klaar”, ik kon een kleine grinnik niet onderdrukken, “Zou u mij juist eens kunnen zeggen waar u bent?”, “De coffeeshop in Sunavenue.” Zei ik in de hoop dat hij daar genoeg mee wist. “Ok ik ben daar binnen vijf minuten.” En de vervelende toon was terug. Verdwaast omdat ik niet eens de tijd had gehad om afscheid te nemen stak ik mijn mobiel weer weg.
Joe had niks gelogen, precies vijf minuten later parkeerde hij vlak voor mijn voeten. Hij glimlachte toen hij mijn gezicht herkende. “Zo de Mysterieuze vreemdeling is niet meer zo vreemd. Het vliegveld gisteren toch?” Ik knikte lachend en verbaast dat hij dat nog wist. Hij keek even naar het adres op de advertentie en kwam na nog geen minuut denken in actie en liet de taxi door de straten vliegen. “En hoe gaat het met de studies?”, “Wow je hebt echt opgelet gisteren.” Hij lacht kort. “Tja als taxi chauffeur zijn de verhalen van de mensen meestal nog het interessantste van de dag. Ik wacht nog op je antwoord.”, “ja, ik hoop dat het straks wat beter gaat.”
“Waarom heeft een studente zoals jij eigenlijk een baan nodig?”, “Geld, dat is de voornaamste reden en omdat ik eigenlijk niet studeer.”
Een zucht verliet mijn lippen en ik zag Joe met een opgetrokken wenkbrauw in zijn achteruitkijk spiegel kijken. Langzaam vertelde ik over de school en de familie, hoe ik en mijn zus eindelijk in LA waren en het vertikte om terug te keren. Ik vroeg me af waarom ik dit in hemelsnaam tegen hem zei, maar hij leek echt geboeid. Misschien sprak hij de waarheid en waren de verhalen van mensen het boeiendste dat hij had op een dag, dus waarom zou ik hem daar dan niet bij helpen.
De taxi stopte voor een vrolijke fastfood tent. Ik wou hem net het geld toereiken dat de teller aangaf maar hij hield me tegen. “Jij hebt het op dit moment meer nodig dan ik en je hebt me al iets gegeven. De meest boeiende rit in jaren.” Hij schonk me een gemeende glimlach. Ik wou net uitstappen maar bedacht me nog snel iets. “kan je wachten?” ik wist dat ik als veel van hem vroeg, maar op een vreemde manier hield ik er van om met hem mee te rijden. “Ik ga nergens heen zonder u.”
Hij lachte nog eens. Ik had geen idee of hij het meende maar ik nam er genoegen mee en verliet de taxi.
Even aarzelde ik voor de deur. Ik had geen idee hoe een sollicitatie ging, dus ook geen idee wat ik kon gaan verwachten. Na een laatste keer diep ademhalen liep ik de deur heen. De zaak deed me een beetje denken aan de typische fastfood restaurants. Zo de gene die je in films tegen kwam, zwart-wit geruite tafeltjes, rechthoekige tegen de muur en klein ronde in het midden, grote rode zetels die als stoelen dienden en dan weer een soort hoge rode bar stoel rond de ronde tafeltjes. De muur was wit en de vloer glanzende met zwarte tegels, alles was afgewerkte met rode details.
Een meisje kwam naar me toe, een rode t-shirt, witte broek en een zwart schortje, het paste perfect bij de rest. “Ik kom voor de sollicitatie,” zei ik wat onzeker. “Ok wacht hier heel even.” Ze liep naar achteraan en ging daar door een deur. Niet veel later kwam er een vrouw van rond de 30 uit de deur waar het andere meisje verdwenen was. “Aangenomen!” riep de vrouw door de hele zaak. Verbaast keek ik haar aan. Nam ze me nu aan, zonder nog maar te weten wie ik was? De vrouw ging zitten en wenkte me naar haar toe. Toen ik zat begon ze meteen te praten. “Sorry, voor daarnet,” en ze grinnikte kort om zichzelf, “Ik zoek gewoon al zolang naar iemand en heb dus echt iemand nodig. Maar swat, vertel eens iets over je zelf.”
Ik had werkelijk geen idee wat ze van me verwachtte, dus ik begon gewoon met de standaard dingen, zoals je over jezelf vertelde als je nieuw in de klas kwam ofzo. “Ik ben Laura. 17 jaar en ik heb dringend een baantje nodig.” Hoewel de informatie totaal onbelangrijk was knikte ze goedkeurend. “Oké, ik verwacht je hier morgen om 9uur voor je eerste werkdag.” Ze stond op en verdween weer. Alweer verbaast keek ik haar na? Maar toen ze niet meer terug kwam besloot ik dat dat het was en ging weg, terug naar de taxi die er vreemd genoeg nog wachtte. “Je bent er nog,” zei ik iets wat verbaast. Joe keek me aan alsof hij diep beledigd was, “natuurlijk! Ik doe wat ik zeg. Waar wil je heen?”, “Terug naar het hotel. En ik weet niet of het je interesseert, maar ik heb de baan.” Ik probeerde luchtig te klinken, maar vanbinnen straalde ik. De hele weg vroeg hij geïnteresseerd hoe het was gegaan en ik voelde me voledig op mijn gemak.
Bij het hotel weigerde hij weer om het geld aan te nemen. En beloofde zelfs om me elke keer, dat hij kon, me naar het restaurant te brengen of af te halen.
Toen ik onze kamer in liep en Samii zag zitten gilde ik luid “Ik heb een baan!” Meer dan ooit hield ik van haar en van haar idee om hier in LA te blijven. Ik voelde het, het ging goed komen.