Dreams...

Mijn ogen waren op de buitenlucht gericht, keken door het kleine raampje naar buiten hoe onder ons de wereld voor bij vloog. Naast me zat Samii met een van haar vele klad blokken. Haar hand raasde over het papier en in een sierlijk handschrift verschenen er Engelse woorden op het geruite papier. In mijn hoofd hoorde ik haar al zo zeggen; “Ik heb een nieuwe song.”, En dan die perfecte glimlach op haar gezichtje. Elke keer weer vroeg ik me af hoe ze het voor elkaar kreeg, vanwaar ze de vele woorden haalde, de woorden die daarna weer een van de mooiste zinnen ooit vormde. Een zucht ontsnapte over mijn lippen. Ergens diep vanbinnen wenste ik dat ik zoals haar was. Ze was perfect, in mijn ogen kon ze alles, of ik het ging halen in LA betwijfelde ik maar zij ging het maken. De mensen die haar lieten gaan waren blind. En hoewel ik niet agressief was zou ik dat hen wel is willen duidelijk maken. Mijn gedachten gingen van mijn zusje naar de familie die ons stond op te wachten. Hoe zouden ze er uit zien? Zijn ze wel aardig? Gaan ze ons met openarmen ontvangen? O en belangrijkste, zou ik toevallig een over knappe oudere broer krijgen? Het waren vragen die zich naar mate we dichter bij onze bestemming kwamen in mijn hoofd opstapelden.
De zon verdronk in de zee en de maan kwam terug van haar avontuur aan de andere kant van de vreemde aardbol. En toen de maan verscheen met slecht een klein stukje die was achtergebleven in een andere wereld sloten mijn ogen zich langzaam. Voor een paar uur werd slaap mijn beste vriend.
Met een glimlach staarde ik naar Samii die licht rood kleurde in de ondergaande zon. Zacht fluisterde ik; “Ik zei het je toch.”, Ik had gelijk op het punt dat ze met nooit had geloofd. En toen de zon helemaal verdwenen was schitterde ze als een van de vele sterren aan de donkere hemel. Haar ogen glansden en haar glimlach straalde. Jackson schonk haar nog één van zijn perfecte glimlachen en drukte dan liefde vol zijn lippen op de hare. “Ze zijn voor elkaar gemaakt,” zei een stem naaste me. Ik knikte en keek naar de persoon die naast me was verschenen. Mijn adem stokte bij zijn perfecte gestalte. “J..j..jij?”, stotterde ik verschikt. Hij lachte zacht –het meest perfecte geluid waar deze aarde over beschikte- “Ja, i..i..ik”, “Wat doe je hier?,” vroeg ik met mijn stem die nog steeds trilde. “Wil je dat ik weg ga?”, en hij draaide zich om, nog voor hij zijn eerste stap had kunnen zetten zaten mijn handen rond zijn polsen geklemd. Ik schudde heftig mijn hoofd. Daar was het weer de heerlijke geluid dat je in de zevende hemel bracht. Zijn ogen werden weer serieus en hij drukte hard maar toch voorzichtig zijn lippen op de mijnen. Ook ik had ongelijk gehad.
Ik knipperde van de felle zonnestralen die het vliegtuig binnen schenen. Een lach zat op mijn gezicht geschroefd en het gevoel van geluk zat in me tot het eind puntje van een van mijn haren. Ik voelde Samii’s vragende blik op me branden en keek haar aan. er zat een lichte frons op haar voor hoofd maar er sierde een glimlach om haar lippen. “wat is er met jou gebeurt?”, “Ik had net de beste droom van mijn leven, en alles was perfect. Alles was zoals het ooit voor ons zal zijn.”, en met die woorden richtte ik mijn blik weer naar buiten en kon nog net een glimp van LA opvangen voor die zelfde monotone stem ons vroeg om onze gordels vast te maken. Ik was klaar voor onze landing. We hadden lang genoeg in de wolken gezweefd, nu was het tijd om als onze dromen waar te maken.