Leaving

Met trillende benen stond ik recht en met bevende handen hield ik onze tickets vast. Mijn blik gleed voor de duizendste keer over de papieren heen, zoekend naar een fout, iets dat zou maken dat we hier moesten blijven of zou aantonen dat alles gewoon een grote vergissing was. Er was niks te bekennen, ze zagen er precies uit als de 10 laatste keren. Ik zuchtte. Het klonk gewoon zo onrealistisch dat wij naar LA gingen, 2 niks betekende meisjes uit een onbekend stadje in België.
Een vrouwen stem, die klonk alsof ze haar neus dicht kneep, melde dat de passagiers voor de vlucht België-LA zich naar het incheck ding moesten begeven.
Ik keek links van me naar Samii en zag haar diep inademen. “Het is zo ver,” kwam stil trillend over haar lippen. Een gelukzalige glimlach verscheen op mijn gezicht en ik knikte naar haar. Ik draaide me om naar mijn moeder en sloeg mijn armen om haar heen. Ze drukte me stevig tegen zich aan en gaf me toen, met rood betraande ogen, een laatste kus. Daarna volgde mijn vader die, hoewel hij zich strek wou houden, de tranen niet kon voorkomen. Hij drukte een kus op mijn hoofd en prevelde woorden tegen mijn haar. Hij ging ons missen, dat stond vast. Samii volgde mijn voorbeeld en kwam toen naaste me staan. Samen liepen we naar het incheck ding en gaven onze tickets af. Die vrouw in haar saaie grijze uniform knikte en we mochten opstappen.
Beiden keken we voor een laatste keer achterom. Ik was me bewust van alles dat ik zag. Van het kleine kindje dat bij zijn moeder aan drong voor een snoepje en een oud koppeltje op een van de vele bankjes tot onze ouders die huilend toe keken hoe hun twee dochters vertrokken naar de grote gevaren van LA. Ik beloofde mezelf dit moment nooit te vergeten. En zo liepen we samen met in elk hand een koffer ons nieuwe leven te gemoed.