Shop 'till You Drop.

Precies op het moment dat de klonk op 9.00 sprong, trok ze me de deur uit. Ze leek niet echt meer adem te halen, liet de woorden over haar lippen gaan als een waterval en nam geen seconde een pauze. Ze wou zoveel tegelijkertijd vertellen, dat ze vergat hoe je degelijk zinnen moest maken. Niemand bergreep een woord van wat ze zei en toch kon ik het wel. Haar ogen zeiden meer dan haar lippen konden en hielpen me ontcijferen wat ze brabbelde. Het meeste ging over schoenen en kleren, wat iedereen van haar verwachtte. Ze stelde haar hele garderode op in haar hoofd, rekende de mogelijke prijs uit en leek erg blij met wat ze uit kwam. Mensen ontweken ons ze veel ze konden, probeerden niet te veel voor onze voeten te lopen terwijl we door de straat raasden. Soms bleef ze abrupt staan, staarde naar iets in de etalage en ging terug aan het rekenen en herorganiseren. Zakken werden te zwaar om te dragen en mijn hielen wilden zich een weg door de grond boren. De uitputting kwam sneller dan anders, liet me slenteren en hopen dat ik haar bijhield. Laura hield het vol, doorzocht iedere winkel naar kleren die zowel voor mij als voor haar waren. Bedienden hielden van haar en zagen haar graag komen en schreeuwden dat we zeker een terug moesten komen. Natuurlijk wilden ze dat, we gaven meer geld uit dan normale tieners zouden doen, wie zou dat niet in hun winkel willen. Het antwoord werd gegeven bij de laatste winkel van de straat, “Boetiek Chique…”
De naam vertelde al genoeg. Het was het meest dure en exclusieve winkeltje van de hele stad, met ook de meest belachelijke naam die ze konden bedenken. We hadden er vaak om gelachen, hadden dan gewalgd van hun slechte kleding smaak maar deze keer leek Laura andere plannen te hebben. De uitbaatster van de winkel was Joy’s moeder, het meisje dat je liever kwijt dan rijk was. Ze had van dat lange bruine haar en ogen waar een kat jaloers op zou zijn, matchend met haar karakter. Ze was wreed. Als je niet was zoals zij je wilden, dan moest je er aan geloven. Dan stuurde ze haar leger van volgelingen op je af en keek toe hoe je gekwetst raakte door hun snijdende woorden. Ze had geen medelijden en dat zou ze nooit hebben. Ze trok ons binnen, gleed galant door de rijen heen en sprak op een luide toon zodat iedereen het hoorde.
“Welke jurk ga jij dragen als we van het vliegtuig stappen?”
Ik volgde haar onmiddellijk, sprak op dezelfde luide toon als haar. “Weet ik nog niet, welk weer denk je dat het gaat zijn in LA?”
“Het zal vast warm zijn, ik bedoel de eerste schooldag spraken ze van 34 graden!”
Mijn ogen gleden naar toonbank waar het gezicht van Joy tevoorschijn kwam, open mond en grote ogen… net zoals we haar het liefst hadden. “Ik hoop enkel dat onze kunst vakken oké worden, ik wil niet de hele tijd mijn tijd verdoen aan stomme lessen die ons niet verder helpen, wel leuk dat ze hun eigen spotters hebben?”
“Ohja?”vroeg ik.
“Ja, vorige maand werd een meisje daar gecast voor de nieuwe film met George Clooney..”
Ik gniffelde, schudde ongezien mijn hoofd en trok haar mee de weg naar de toonbank.
“Gaan jullie nog iets kopen?” snauwde Joy kwaad.
Ik keek rond, schudde mijn hoofd en keek haar walgend aan. “Wij hebben smaak, we willen dat de mensen in Amerika niet aandoen, of wel?”
“MAM!”
Voor de oude tang er was rende we de weg naar buiten verscholen ons bij het raam, waar we alles goed konden horen.
“Laura en Samii gaan naar Amerika, ik wil ook!”
“Ben je helemaal! Ik ga echt niet een reis betalen naar Amerika…”
Ze zuchtte luid,”ze gaan niet op vakantie, ze studeren daar. Als zij dat doen, dan moet ik dat zeker?”
“Ohja? En waarom dan wel?”
“Ik ben mooier en populairder dan hun, duh!”
Laura grinnikte zacht, keek voorzichtig over de rand heen en volgde het schouwspel.
“Wel wees dan maar mooi en populair hier!”
“NEE…” gilde ze, liet haar stem door de hele straat weergalmen.
“Dat is het Joy, een week huisarrest en geen zakgeld voor een maand…”
Ik sprong recht, barste in lachen uit en keek hoe ze woedend naar ons staarde. Gemeen zwaaide we naar haar, namen onze zakken van de grond en rende terug de weg door de straten. Het was als een bevrijding, wetend dat ze ons nooit achterna zou komen omdat ze geen tegen argumenten had. Ze was gebroken door meisjes die zij op de laatste rang hadden gezet.
“Dat was leuk…” hijgde ik toen we aan het einde stonden en keken hoe de auto’s ons voorbij reden.
Ze knikte, schudde lachend haar hoofd en legde haar haren goed. “Bel pap oké, we hebben nog veel te doen als we alles op tijd af willen hebben. Ik knikte, griste naar mijn mobiel en drukte op de sneltoets en mijn vaders foto sprong op het scherm. De toon weerklonk 2 keer en dan weerklonk zijn stem door de speaker. “Kan je ons komen halen?”
“5 minuten,” mompelde hij en legde in. Ik ging op stoep rand zitten, keek op toen ze naast me kwam zitten en staarde naar de wagens. “Denk je dat het daar anders word?”
Ik fronste mijn voorhoofd, peinsde over mijn antwoord en knikte dan. “Veel beter!”
Ze grinnikte, liet haar hoofd op mijn schouder vallen en staarde naar iets in de verte, een plek die voor haar veel beter was dan deze. Alles moest wel beter zijn dan het nu was, dat kon niet anders. Het was een droom, beter dan een droom. Het was alles wat we ooit gewild hadden in het leven en nu was het eindelijk van ons. Nu was er niets meer dat dat kon veranderen, dat moest gewoon…