Changing Chances.

Een luide gil klonk uit de kamer naast de mijne. Meteen sprong ik in paniek op rende naar Samii toe. “Waar is de spin,” gilde ik terwijl mijn ogen angstig de hele kamer afgingen. Met een grote grijns rolde ze haar stoel vanachter haar laptop. “Wij gaan naar LA!” gilde ze luid, zo luid dat volgens mij de hele straat wist dat we hier weg gingen, tot waarschijnlijk de opluchting van velen. “Wat? Omg dat meen je niet! Is het in orde?”
Hyper knikte ze. Als twee kompleet gestoorde sprongen en gilden we hyper door de kamer. In een enkele flits rende ook onze ouders de kamer in, beiden keken ze met een vragende blik naar hun twee dochters die op dit moment nog erger waren dan anders.
“Wij gaan naar LA!” gilden we beiden in koor. Mijn vaders gezicht klaarde op, en mijn moeder glimlachte gemeend maar ze kon de kleine traan in haar ooghoek niet verbergen. Ik begreep het wel. Dit was het bewijs haar twee –in haar ogen- kleine dochters verlieten haar. Ze zou niet meer in de buurt zijn om ons te beschermen tegen de harde wereld. Maar we hadden elkaar en dat, was alles dat ik nodig had. Ik zag hoe Samii naar haar toe ging en een arm om haar heen sloeg. Ze fluisterde woorden in haar oor die haar leken gerust te stellen maar die kleine hoeveelheid bezorgdheid bleef in haar helder blauwe ogen weerspiegelen. Papa stond over de laptop gebogen en liet zijn ogen over de getypte ogen glijden. Ik liep naar hem toen en keek over zijn schouder mee naar de woorden die ons leven zouden veranderen. De paar woorden die bevestigde dat we een stap dichter kwamen bij volbrengen van onze dromen. Er zou veel veranderen, maar verandering is niet altijd slecht, toch?