Chapter 24. I guess I need you baby

??? pov:

De kleine druppels die uit de lucht komen vallen halen mij uit m'n gedachten. Ik pak snel mijn spullen bij elkaar. Nou ja, mijn spullen. Mijn gitaar. Mijn kleren ben ik kwijt of ze zijn stuk. Ik sta op en loop weg uit mijn steegje. In de hoofdstraat is de markt. Stil loop ik langs het kraampje van de bakker en pak snel een broodje weg. Ik weet het, stelen is niet goed. Maar heb ik veel keus? Ik ga in het park op een afgelegen plekje tegen een boom aanzitten en eet het broodje op. Als ik het op heb trek ik mijn broek op en bekijk de wond die ik gister heb gekregen. Ik wilde over een hek springen om weg te vluchten, maar er zat prikkeldraad bovenop. Het miezeren is ondertussen regenen geworden. Mensen rennen heen en weer om bescherming te krijgen tegen de regen. Ik blijf onder de boom zitten. Ik zou niet weten waar ik zou moeten schuilen. Dan hoor ik gegil en geschreeuw. Een meisje rent hard langs. Het is het meisje dat zich voordeed als Mystery. Ze word achtervolgd door een grote menigte gillende meisjes. Ik verstijf. Dat zou moeten betekenen dat Hij er ook zou moeten zijn. Ik wil hem niet zien. Ik kan hem niet zien. Ik sta snel op en wil weglopen. Maar er verschijnen zwarte vlekken voor mijn ogen en mijn hoofd voelt zwaar. Ik klamp me vast aan de boom en laat me op de grond zakken. de zwarte vlekken verdwijnen niet en er komt ook nog eens duizeligheid bij. Het voelt alsof de zwaartekracht opeens heel zwaar aan me trekt en me helemaal aan de grond wilt hebben. Ik laat me achterover vallen in het gras. Langzaam verdwijnen de zwarte vlekken. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en sta voorzichtig weer op. Als ik merk dat alles goed gaat loop ik weg.

-

De tijd gaat langzaam. Minuten lijken uren te zijn. Ik zwerf al 2 maanden over straat, maar het voelt als 2 jaren. Ik loop door de winkelstraat in de hoop iets te eten te vinden. Het is donker en er zijn nauwelijks meer mensen. Bij een elektronicazaak, die nog tot laat open is, staan tv's in de etalage. Ze laten een interview zien. Een interview met Hem. Hij lacht om grappen en geeft overal makkelijk antwoord op. Waarom kan hij gewoon doorgaan met zijn leven? Waarom kan ik dat niet? Ik wil alles achter me kunnen laten, ik wil alles kunnen vergeten. Maar overal achtervolgd mijn verleden me. En Zijn gezicht... het verschijnt elke keer weer opnieuw op mijn netvlies. Opeens komen de zwarte vlekken weer op me af. Ik heb dit nu al meerdere keren gehad. maar nu is het erger. Ze lijken van alle kanten te komen en paniek komt nog even bij me op. Dan ontnemen de zwarte vlekken mijn zicht.

Als ik mijn ogen weer open zie ik de sterren. Ik probeer me te herinneren wat er is gebeurt als er een stekende pijn door mijn hoofd schiet. Ik kom overeind en voel voorzichtig aan mijn achterhoofd. Dan kijk ik naar mijn hand. Bloed. Voorzichtig kijk ik om me heen of niemand me heeft gezien. Als iemand de politie of ambulance waarschuwt ben ik er geweest. Ik krabbel overeind en ren weg, naar mijn steegje. Ik ga in een hoekje tegen de koude muren aanzitten en trek de vieze, oude deken over me heen. Het is niet veel, maar het bied op z'n minst nog een beetje bescherming en warmte. Dan val ik in een rusteloze slaap, waar Hij door mijn dromen spookt.

okeeeeeeee, ik heb dus hoofdstuk vijf herstelt. het bleek dat er iets mis was gegaan en dat ik het eerste deel van het hoofdstuk was vergeten erbij te zetten(A). en wat er dus net met ??? () gebeurde was flauwvallen, en ik spreek hier uit eigen ervaring. k ben namelijk ziek geweest en toen ben ik een keer flauwgevallen en meerdere keren die zwarte vlekken. t was best creepy want ik stond boven aan de trap en mijn vader kon me nog net opvangen:S