[7.2] The Plan

Kiara komt naast mij staan. Ze ontpopt haar vleugels en kijkt me dan aan. “Vliegen is hetzelfde principe als je vleugels tevoorschijn halen: concentreren. Als je het eenmaal onder de knie hebt, is het een eitje. Kijk.” Ze vliegteen stukje in de lucht. “Nu jij, het is minder moeilijk dan ze tevoorschijn halen.” Ik sluit mijn ogen en probeer me te concentreren. “Mia! Ogen open, je wil toch weten waarheen je vliegt!” Ik kijk haar terug aan en knik.

Adem in, adem uit. Hier gaan we. Alsof het niets is vlieg ik meteen omhoog. Alsof de vleugels er al mijn hele leven hebben gezeten. “Je vleugels zijn een deel van je lichaam. Net zoals je hersenen je armen, benen en al die dingen besturen, besturen ze ook je vleugels. Kom volg me, we gaan een stukje vliegen.” Ze grijnst nog eens en weg is ze. Ik volg haar automatisch.

Het zicht waarover ik beschik is wondermooi. Wanneer we de stad naderen wordt dus lucht warmer, maar ook komen er vieze geuren. Kiara blijft onverwacht even hangen. “Als je bij een stad komt, kun je 2 dingen doen. 1 Hoger vliegen zodat niemand je ziet of 2, je land op een plaats waar geen mensen zijn en laat je vleugels verdwijnen. Kies maar.” Ik kijk haar aan en daarna naar de stad. “Daar is een steegje.” Wijs ik haar aan. Ze knikt naar me en samen dalen we er naar toe af.

We lopen het steegje uit en volgen het trottoir. “Je begint het te leren Mia, weldra ben je een goede engel. Ik heb je alles geleerd, nu moet jij het nog onder de knie krijgen.” We lopen enkele straten door, ik weet dat ze aan het zoeken is naar een nieuw slachtoffer. Ik weet het, omdat ik dat zelf ook doe uit een instinct. Ik voel in mezelf dat ik veranderd ben, en ik vind het zelfs leuk.

Kiara stoot me aan. Een zwerver verborgen in een steegje. We lopen de duisternis van het steegje in. Op naar het volgende slachtoffer.