[7.1] The Plan

Enkele uren heeft Kiara zich op haar kamer teruggetrokken. Waarschijnlijk om haar plan te beramen. Volgens mij begint ze gek te worden. Ze vertelde zelf hoe belangrijk Sarah is. Haar portret hangt zelfs aan een muur in dit huis. Ik heb ondertussen een boek genomen uit de immense boekenkast op mijn kamer. Hoe verder is lees, hoe gruwelijker de verhalen worden. Zelfs op de prentjes staan enkel maar gruweldaden. Net wanneer ik het boek aan de kant leg, komt Kiara binnengestormd. “Leg dat boek weg en kom naar buiten.” Haar bevel klonk kortaf.

Ik zet het boek terug en snel me naar beneden. Ik volg Kiara naar buiten. Samen gaan we het bos in, en dieper en dieper. Na enkele minuten gelopen te hebben komen we op een open plaats. “Belangrijke les vandaag: vliegen.” Bij het woord ‘vliegen’ ontpopt ze haar vleugels. “Nu jij.” Ik knijp mijn ogen dicht en hoop dat er iets gebeurd. Niets. “Mia!” Ik kijk terug naar Kiara. “Dit lukt zo niet. Sluit je ogen en concentreer. Probeer jezelf eens in te beelden met vleugels. Ik laat je even alleen om te oefenen. Als het lukt moet je ze ook weer kunnen laten verdwijnen. Probeer.” Ze loopt naast me heen naar de richting waar we vandaan komen.

Ik sluit mijn ogen. Ik beeld mezelf in met grote witte donzige vleugels. Het lukt niet. Opnieuw probeer ik. Concentreer, concentreer… Ik open mijn ogen weer. Het lukt niet. Ik ga op een boomstam zitten en kijk even rond. Dankzij de zon ziet het gras hier en mooi groen uit. Het felle groen dat in contrast staat met de donkere bruine bomen en de duisternis er tussen in.

Ik sluit mijn ogen weer. Concentreer. Adem in, adem uit. Ik voel ineens een enorme rust over mijn lichaam. Alsof het mijn lichaam oplicht. Ik open zachtjes mijn ogen. Ik kan ze niet zien, maar ik weet gewoon dat er nu vleugels op mijn rug ontpopt zijn. Ik lach even van blijdschap. Ik voel met mijn handen aan mijn vleugels. Ze voelen aan zoals ik het me voorstelde. Zacht en donzig.

Na even mijn vleugels bewonderd te hebben, probeer ik ze weer te laten verdwijnen. Het verdwijnen gaat blijkbaar wat makkelijker. Weer probeer ik ze te voorschijn te laten komen. Alsof het van een leien dakje gaat. Ik lach van blijdschap. “Eindelijk het lukt, dan gaan we nu proberen te vliegen.” Ik draai me om en zie Kiara grijnzen.