Chapter 23. My whole life seems to be a lie

Sinds ik vannacht schreeuwend wakker ben geworden heb ik niet meer geslapen. Het is nu 5 uur, en ik heb gigantische wallen onder mijn ogen. Al gapend zet ik mijn laptop aan. Misschien kan ik diegene vinden die Faith heeft gezien. Ik start youtube en twitter. Direct zie ik bij mijn abonnementen dat Mystery weer een nieuw liedje online heeft gezet. Wat vreemd dat Sabrina er zonder iets te zeggen een nieuw nummer erop zet. Ik klik hem aan en luister.

Evanescence - My Immortal

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase


When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

Nog steeds is Sabrina's gezicht niet zichtbaar in het filmpje. Ik gaap nog een keer en laat mezelf achterover zakken op het bed. Dan val ik in een droomloze slaap.

'Ik heb er zoveel zin in!' gilt Sabrina enthousiast in mijn oor. 'Goed, houden zo,' mompel ik. Ik zet mijn zonnebril weer recht op mijn gezicht om mijn wallen te verbergen. 'We gaan toch wel direct onze relatie bekend maken?' vraagt Sabrina met haar puppy-oogjes. Ik knik. 'Je weet dat je dreigbrieven en mails kunt krijgen?' Ze rolt met haar ogen. 'Dat heb je me al meer dan 20 keer vertelt,' zucht ze. 'Het komt gewoon omdat ik met de lekkerste jongen op aarde heb,' voegt ze er grijnzend aan toe. Ik glimlach terug. Het gegil dat ik net al hoorde begint nu sterker te worden. 'Maak je klaar, we zijn er zo,' zeg ik tegen Sabrina. Ze strijkt haar kleren goed en gaat rechtop zitten. De auto stopt en de bodyguard stapt er als eerst uit. Daarna komen wij. Als ik naar binnen loop geef ik wat mensen een handtekening. Opeens word ik achteruit getrokken door Sabrina en zoent ze me. Boegeroep komt van de fans. 'Ehm, dit is mijn vriendinnetje,' stamel ik beduusd. Als we uiteindelijk binnen zijn moeten we direct het podium op om ons nieuwe nummer samen te zingen. Alhoewel podium, het is niet echt een concertzaal ofzo. Het is veel kleiner. Net als we beginnen loopt Usher het podium op. Hij neemt de microfoon van me over en begint te praten. 'Zoals jullie misschien wel weten, is dit meisje hier de enige echter Mystery!' Luid gejuich klinkt in de zaal. 'Ze heeft net een nieuw nummer geschreven en online gezet wat ze nu eerst gaat presenteren. Het is nogal zielig, dus pak je zakdoekjes. O ja, en Justin ik hoop niet dat het over jou gaat. Dat zou namelijk betekenen dat je dood bent,' maakt Usher zijn verhaal af en gelach klinkt. Sabrina kijkt gespannen om zich heen. 'Over welk nummer heeft hij het?' fluistert ze in mijn oor. 'die ene die je gisteravond online hebt gezet,' zeg ik en ik kijk haar raar aan. 'Ow ja,' mompelt ze en ze loopt naar de piano. Het duurt nog een paar minuten voordat ze begint. Ze kijkt wanhopig naar de toetsen en probeert wat uit. Uiteindelijk heeft ze de goede noten en begint ze met de intro. Dan zet ze haar stem in. Het klinkt vreselijk vals en gek genoeg weet ze het vrolijk te laten klinken. Bij het refrein slaat haar stem meerdere keren over, en de mensen beginnen boe te roepen en te schreeuwen. 'You're fake! you're fake!' beginnen ze te roepen. En ik weet genoeg. Ik draai me om en loop van het podium af, en achter me hoor ik gejuich en gejoel. 'Justin! Ga nou niet weg! ik kan het uitleggen!' Ik sta stil. 'Ik kende het nummer nog niet uit mijn hoofd,' zegt Sabrina. Ik draai me om en kijk haar razend aan. 'je liegt! je hebt al die tijd tegen me gelogen!' Haar gezicht dat eerst heel zielig stond verandert nu in kwaad. 'Nou en! je bent er wel mooi ingetuind! Die hele Mystery is gewoon fake! Fake, nep, verzonnen! En die Faith is gewoon een stomme trut die slim genoeg was om bij je weg te gaan! Ik deed het toch alleen maar voor het geld!' Dan merkt ze pas de microfoon op die de geluidsman al de hele tijd onder ons houd. 'Als ik jou was, popje, zou ik rennen,' zegt hij met een grijns. Het klinkt alsof een groep wilde beesten de zaal afbreken. Sabrina rent weg alsof haar leven er vanaf hangt. 'Bedankt man,' zeg ik, maar van binnen voel ik me nog erger dan eerst.