1. Proloog

Zijn gezicht stond verdrietig. Alsof hij ieder moment in huilen kon uitbarsten. Nathan nam haar gezicht in zijn handen. “Katherine, je moet weten dat ik van je hou, maar mijn vader wil me mee op zijn zeereis. Weet dat ik altijd van je zal houden, geen andere vrouw zal beminnen en wanneer ik terug kom, dan zullen we trouwen.” Ze kon in zijn gezicht zijn liefde voor haar aflezen. “Jij bent mijn parel, ik zal er alles voor doen om je van mij te maken. Maar dat zal een tijdje moeten wachten. Wanneer de bomen zijn blaadjes weer verliezen, wanneer de rivierstroom weer dat beetje kouder wordt, wanneer de hemel weer sneller donker begint te worden, dan mijn liefste, dan kom ik terug. Ik zal iedere dag met jou tot mijn vertrek koesteren. Katherine, geen enkel woord kan beschrijven hoeveel ik van je hou.” De tranen stonden in zijn ogen. Haar rechterhand ging omhoog om zijn hand vast te nemen. Ze nam zijn hand vast en gaf het een kus.

“Mijn liefste, ik begrijp wat je vader van je verlangt. Zo begrijp ik ook wat jij van me verlangt. Ja, ik blijf hier op je wachten. Wanneer het seizoen veranderd en de natuur zijn andere kleuren aanneemt, dan sta ik op deze plaats te wachten, al verlangend naar jou.” Ze drukte de rode roos die ze in haar linkerhand had in zijn vrije hand. “Neem deze rode roos en denk aan mij. Beloof me, iedere keer als je een rode roos ziet aan mij te denken. Denk aan onze ware liefde.” In haar ogen stonden nu ook tranen. “Liefste, ik laat mijn hart bij jou, bewaar het veilig. Als ik een rode roos zie, zal ik niet enkel aan je denken, maar ook onze herinneringen koesteren.”

Hij keek met een glimlach in mijn ogen. De laatste woorden waren gevallen. Het gesprek was ten einde. Hij liet haar hand los en nam haar gezicht terug vast. Een kus bezegelde hun liefde. Hij nam terug afstand. “Vaarwel mijn rode roos.” De tranen rolden over haar gezicht. Zachtjes fluisterde ze hem vaarwel en zag hem door de groene heide zijn weg naar huis maken.