6

‘Dus, paragraaf twee punt drie moet morgen af zijn, jongens,’ zeurde de invalster toen de bel ging. Onmiddellijk luisterde er niemand meer. Iedereen was bezig met zijn of haar tassen in te pakken en te kletsen met hun vrienden. ‘TWEE PUNT DRIE!’ gilde de invalster nog terwijl iedereen de klas uit stormde. Toby kwam meteen naar me toe gelopen, zeker om te praten over het meisje, toen hij over mijn schouder keek, veelbetekenend naar me grijnsde en zich toen omdraaide om naar de volgende les te gaan. Ik begreep zijn hint niet, dus volgde ik hem, toen ik een stem hoorde roepen. ‘Hé, jij daar!’ Ik draaide me om en zag háár naar me glimlachen. Ze kwam naast me lopen. ‘Dus, hoe heet je?’ zei ze glimlachend, toen ik niets durfde te zeggen. ‘Sam,’ kon ik er nog net uitpersen. ‘Ik heet Sam Bynes. En jij?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Daar kom je gauw genoeg achter.’ Verbaasd trok ik een wenkbrauw op, en ze glimlachte raadselachtig naar me en stak me toen een papiertje toe. ‘Mijn nummer,’ verduidelijkte ze, toen ze zag dat ik niet-begrijpend naar het stukje papier keek. ‘Je kent me amper,’ stamelde ik. ‘Ik weet je naam niet eens!’ Ik keek om me heen. Ze grijnsde alleen maar. ‘Hou je dan niet van een beetje mysterie in je leven, Sam?’ Ik fronste, en toen stokte mijn adem in mijn keel. Wist ze..? Vlug draaide ik mijn hoofd naar haar om, om te zien dat ze plotseling was verdwenen. Ik schudde mijn hoofd, in de war, en het papiertje brandde in mijn hand.

‘Toby! Toby!’ ‘Wow, dude. Wat is er?’ ‘Ze heeft me haar nummer gegeven.’ ‘Hé? Hoe heb je dat nou weer voor elkaar gekregen? Je kent haar toch amper?’ Ik hijgde. ‘Ja, dat zei ik ook al, maar ze gaf me haar nummer zelf. En ze wilde haar naam niet vertellen.’ Toby keek me vreemd aan. ‘Jij valt ook altijd op de aparte types.’ ‘Ha-ha, Toby.’ ‘Grapje, jongen, grapje.’ Hij keek me besmuikt aan. ‘Maar toch..’ ‘Houd toch je mond!’ Geïrriteerd sloeg ik hem op zijn schouder, maar hij lachte alleen maar, zo hard dat ik wel mee moest lachen.