#8.

Het leek me volkomen vergezocht, maar toen ik er even over nadacht kwam ik tot de vaststelling dat er wel enige logica in zijn redenering zat. "Ik was van in het begin al niet van plan geweest om met hem naar bed te gaan", fluisterde ik. "Ik wou gewoon nog geen afscheid nemen van jullie, daarom stemde ik zonder nadenken toe. Volgens mij had Tom jou trouwens allang door. Hij is je tweelingbroer." Bill strekte zijn arm uit zocht mijn hand. Zijn vingers maakten een trage cirkelbeweging in de binnenkant van mijn hand. "Ik weet het. Het spijt me. Ik was zo jaloers dat ik veel te vroeg mijn conclusies trok." Ik giechelde. "Wat?" vroeg hij. "Je kietelt me." Meteen verdwenen zijn vingers van mijn handen. Misschien was het eigen aan de Kaulitz-tweeling om mensen te kietelen, bewust of onbewust. "Dus je voelt niets voor Tom?" "Natuurlijk wel," Bill's adem stokte, "maar lang niet zoveel als voor jou", vervolgde ik. Heel even probeerde ik me in te beelden hoe zijn gezicht er nu zou uitzien, maar ik werd onderbroken door zijn lippen. Hij kwam voorzichtig op me liggen. Nog net kon ik de pretlichtjes in zijn ogen onderscheiden van het donker. Zijn lippen smaakten zoet en waren teder. "Ik wil je", fluisterde hij. "Ik jou ook." Mijn handen gleden over zijn rug en bleven rusten op zijn achterwerk. Zijn handen schoven zachtjes langs mijn lichaam, alsof hij bang was om me aan te raken. "Goed dat we het daar al over eens zijn", mompelde hij terwijl zijn lippen zich verplaatsten naar mijn hals. Ik trok hem steviger tegen me aan en voelde hoe iedere aanraking van hem heel mijn lichaam deed sidderen van genot. Bill slaakte een zachte kreet toen mijn handen langzaam in zijn boxer gleden en over zijn billen wreef. Onze tongen gingen steeds sneller, alsof ze een eigen wil hadden. Na een tijdje liet hij zich van me afrollen. Hij hijgde. Ik gooide mijn been over het zijne en nestelde me dicht tegen hem aan. Verder dan dat ging ik niet. Bill's mondhoeken krulden omhoog terwijl ik langzaam indommelde in zijn armen.
Voor de tweede maal werd ik wakker gemaakt door het irritante geluid van de deurbel. Misschien moest ik maar eens uitzoeken hoe ik die kon uitschakelen. Voorzichtig kroop ik onder de arm van Bill vandaan die op mijn buik lag. Ik keek toe hoe zijn mond kleine bewegingen maakte en smakgeluidjes voortbracht. Het leek nog altijd niet tot me door te dringen hoe echt dit allemaal was. Het geluid van de bel bleef maar aanhouden en verplichtte me om recht te staan. Ik kon maar beter opendoen voordat de jongens wakker werden. Haastig liep ik de trap af. "Ik hoop maar dat je een goede reden hebt, Ashley", mompelde ik toen ik zag dat het nog maar half negen was. "He slaapkop!" Ik schrok me rot. "Komen we soms ongelegen?" zei Mirco vragend. "Nee hoor", loog ik en ik opende de deur voor hen. Als er nog meer onverwacht bezoek kwam zou ik een hartaanval krijgen. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en nam mijn gasten mee naar de living, die er nog altijd hetzelfde bij lag. "De griep", antwoordde ik voordat ze ook maar hun vraag konden stellen. Mirco gaf me een kus op de wang en daarna omhelsde ik mijn zus stevig. "Waaraan heb ik dit vroege bezoek te danken?" vroeg ik nieuwsgierig. "Omdat we iets te vieren hebben", zeiden ze in koor. Ik was blij om Lana terug te zien, want sinds ze samenwoonde met Mirco zag ik haar veel minder. Ze bloosde en haar bruine ogen waren groot. Misschien was het toch maar beter dat ik even ging neerzitten voor het nieuws. "Zeg jij het haar?" vroeg Mirco. "Chaya", zei ze. Het moest wel erg goed nieuws zijn, aangezien ze haar amper kon inhouden. "Chaya, Mirco en ik gaan trouwen!" "Wat?!" Ik sprong recht en liet me in Lana's armen vallen. "Dat is fantastisch", schreeuwde ik bijna. Ik haalde iets te drinken voor hen en schonk voor mezelf een glas fruitsap in. "Ik ben zo blij voor jullie!" Ik had nog nooit eerder een trouwfeest meegemaakt, dus eigenlijk keek ik er al meteen naar uit en bovendien kon ik het goed vinden met haar vriend. "Weten ma en pa het al?" Lana schudde haar hoofd. "Onbereikbaar, zoals gewoonlijk." Ik zuchtte. Waren ze soms vergeten dat ze kinderen hadden? "En jij, red jij het hier wel alleen?" vroeg ze ongerust terwijl ze een blik wierp op het met medicijnen bezaaide tafeltje. Ik knikte. "Gaat wel." Er werd gestommel afkomstig van boven hoorbaar. Perfecte timing om wakker te worden, dacht ik bij mezelf. Mirco en Lana keken me vragend aan. "Ehm", mompelde ik, maar voordat ik iets kon bedenken waren de voetstappen op de trap al duidelijk hoorbaar. Aan het luide gebonk kon ik horen dat ze beiden de trap afkwamen. "Chaya?" klonk het vragend. "Maak je ons een ontbijt klaar?" Het was Tom, dat hoorde ik meteen. Amper een tweetal seconden later verschenen ze in de woonkamer. "Ik werd wakker en het bed was leeg en..." Bill maakte zijn zin niet meer af toen hij zag dat ik niet alleen was. Ze stonden in de deuropening, beiden in boxer en met een verwarde blik. "Het zijn vrienden van me, ze stonden vannacht bij me op de stoep en ik kon ze toch niet laten staan", verklaarde ik. Lana keek me vol ongeloof aan. "Ik weet best wel wie ze zijn, maar hoe zijn die hier beland?" "Het lot", antwoordde ik met een brede glimlach. Ik wees met mijn vinger naar het oranje lotje. Tom, die zich helemaal niet leek te generen voor het feit dat hij er halfnaakt bij stond, begon te grinniken. "Heb je dat stuk papier werkelijk ingekaderd?" LOT 25021703 had me tot bij hen gebracht en ik vond dat het wel een plaatsje in huis verdiende. "Ik ben Bill." Hij liep naar Lana en Mirco en gaf hen een hand. "Bill en Tom, dit zijn mijn zus Lana en haar vriend Mirco." Tom gaf hen ook een hand en kwam toen naast Bill en mij op de bank zitten. "Jullie lijken nochtans helemaal niet op elkaar", merkte Tom op. Ik rolde met mijn ogen en keek hem strak in de ogen. Hij ging er niet verder op in.