Chapter #13.

# Ashley

Nauwkeurig volg ik alles passen die de leerkracht voor doet. Ik prent ze in mijn geheugen en zie in mijn hoofd hoe ik ze zelf uitvoer.
’Nu jullie.’ Ze blijft staan en observeert ons allemaal nauwkeurig. Soms maakt ze enkele opmerkingen, maar die gaan aan me voorbij. Wanneer ik dans, laat me ik door ze weinig mogelijk dingen afleiden. Dan gelden alleen nog ik en mijn bewegingen die ik zo nauwkeurig mogelijk uitvoer.
Ik voel hoe er iemand naast me komt staan en zie een jongen met bruine haren en dito ogen bewonderend naar me kijken. ’Na 5 minuten moet je betalen,’ grap ik terwijl ik langs hem heen dans.
’Humor? Had ik niet van je verwacht,’ zegt de jongen lachend.
’Ik was gewoon-‘
‘Slecht gezind, weet ik.’ Hij blijft me aankijken terwijl ik verder dans.
’Ik ben blij dat je geen letsels heb overgehouden aan onze ontmoeting,’ zegt hij na een tijdje.
’Inderdaad mijn oren zijn nog prima in orde.’ Ik zie hoe zijn mond open zakt en stop met dansen.
’Grapje!’ Ik neem een slok water en kijk Joe geamuseerd aan.
’Ik maakte geen al te harde landing, blijkbaar ben je nogal zacht om tegen op te botsen.’
‘Weet je dat je mij nu al,’ hij telt op zijn handen, ’2 keer beledigd hebt op minder dan een minuut tijd?’ vraagt hij.
’Sorry ik kon het niet laten.’ Grijnzend kijk ik hem aan. ’Ik meende het niet, je zong heel goed en je hebt echt wel spieren hoor,’ zeg ik verzoenend.
’Dankje,’ zegt hij glimlachend.
’De vraag is alleen, heb je ook danstalent?’
‘Ik?’ Vol zelfvertrouwen kijkt hij me aan. ’Heb je Camp Rock gezien?’
‘Nee.’
‘Mhh.’
‘Misschien moet je het me nu gewoon showen?’ stel ik lachend voor. ’Als je durft natuurlijk,’ voeg ik er nog aan toe.
’Je stopt niet hé?’
Ik denk even na en schud dan lachend mijn hoofd. ’Blijkbaar vind ik het fijn je te plagen.’
‘Je weet wat dat betekend hé?’
‘Dat je me nu je moves mag showen. Komaan.’
Ik duw hem naar voren en wacht to hij begint te dansen.

’Oké,’ geef ik toe, ’je bent niet slecht.’ Ik laat me op het bankje vallen en weersta de drang om mijn schoenen en sokken uit te trekken en met mijn blote voeten door het gras te wrijven.
‘Niet slecht?’
‘Joe ik ben professionele dansers gewoon, dus neem niet slecht maar aan als een compliment,’ zeg ik lachend.
’Professioneel? Ben jij een prof?’
‘Niet echt. Ik heb wel enkele wedstrijden gewonnen, maar ik sta op het punt aangenomen te worden in de beste dansschool van het land dus in mijn voorbereiding daarop heb ik nogal veel tijd besteed aan danswedstrijden bezoeken.’
‘Dus wie weet zit ik nu te praten met een toekomstige beroemdheid,’ zegt Joe.
’Veel indruk moet dat toch niet op je maken,’ zeg ik terwijl ik naar de voorbijlopende mensen kijk.
’Hoezo?’
‘Wel je bent zelf beroemd en zover ik weet al een hele tijd. Zoiets moet toch niet echt indrukwekkend meer zijn.’
‘Mhh. Weet je wat wij altijd hebben geleerd? Live like you’re at the bottom even when you’re at the top.’