Chapter 22. Your face is haunting me in my dreams

Weer draai ik me om in mijn bed. In slaap komen lukt gewoon niet. Het schuldige gevoel blijft me achtervolgen. Wat als Faith is ontvoerd? Of dat ze in handen is van een loverboy? In mezelf bedenk ik allemaal dingen die Faith overkomen kunnen zijn. Dan maak ik mijn besluit. Ik moet Faith morgen vinden.

-

'Dus je wilt haar toch vinden?' vraagt Sabrina teleurgesteld. Ik knik. 'Ik voel me schuldig,' zeg ik. 'Maar je hebt haar toch niks aangedaan?' zeurt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Ze voelt voor mij als een vriendin. Dat vind ik genoeg om haar te zoeken.' 'Ik ga wel mee, au!' opeens grijpt Sabrina naar haar buik en ze hapt naar adem. 'Sabrina! Sabrina! wat is er?' roep ik. 'Oh, Justin! ik ben zo duizelig! vang me op!' dan valt ze in mijn armen. 'Wil je liggen?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd. 'Doet teveel pijn. Misschien moeten we naar het ziekenhuis, het doet zo'n pijn!' Ik kijk haar raar aan. 'We kunnen ook eerst naar de dokterspost.' Sabrina begint te krijsen. 'Au! Au! het doet zo'n pijn!' Mijn moeder komt naar ons toe. 'Laten we maar naar het ziekenhuis gaan,' zegt ze. Voorzichtig leg ik Sabrina achterin de auto en ga naast haar zitten. 'Het spijt me dat je nu niet naar Faith kan zoeken,' zucht ze. 'Jij bent belangrijker,' mompel ik. vanuit mijn ooghoeken zie ik haar grijnzen. Ik draai me direct weer naar haar om, maar haar gezicht is nu vertrokken van de pijn. Waarschijnlijk heb ik het mezelf gewoon ingebeeld. We zijn na 10 minuten bij het ziekenhuis en we hoeven ook niet lang te wachten. De dokter onderzoekt Sabrina. Hij luistert naar haar ademhaling en voelt aan haar buik. 'Ik denk niet dat er iets ernstigs aan de hand is. Misschien heeft ze iets verkeerds gegeten. Ik geef wat pijnstillers mee, laat haar maar een paar dagen rusten,' zegt hij naar een poosje. Sabrina springt van de onderzoekstafel en geeft de dokter een hand. 'Bedankt, doeg,' zegt ze en ze loopt voor ons uit naar buiten. 'Pff, wat was het benauwd daarbinnen,' zucht ze. 'Ehm, hoe voel je je?' vraag ik. 'Ehm, ja iets beter,' zegt ze en ze wrijft over haar buik. 'Ik denk dat ik zo direct naar huis ga, even op bed uitzieken.' 'Jep, morgen wordt onze single uitgebracht,' zeg ik. Ze knikt vrolijk. 'Ik heb er zo'n zin in!' en ze huppelt vrolijk naar de auto.

-

Weer zijn we in het ziekenhuis, en ik ren hard op de gangen. Ik moet op tijd zijn. Ik ren de trappen op. 1, 2, 3, 4! ik ren de gang door. Ik ren langs de kamer waar Sabrina word onderzocht door de dokter. 'Justin?! waar ga je heen?' gilt ze, maar ik geef haar geen aandacht. Ik moet opschieten, straks ben ik te laat. De kamernummers schieten voorbij. Eindelijk zie ik het goede nummer. kamer 413. het is helemaal aan het eind van de gang, en het voelt alsof ik niet vooruit kom. Ik ruk de door open. Een slank meisje met zwarte haren ligt op het bed. Ze draait haar hoofd om en ik zie haar groene ogen. Dan sluit ze haar ogen en word ze bleek. 'Nee!' schreeuw ik. Ik lijk te vallen in een eindeloos lang gat. Het meisje verschijnt voor me. Ze straalt een wit licht uit en draagt een lange witte jurk. 'Waarom heb je me niet gered?' Haar stem is zacht en melodieus. 'Je had het belooft. Waarom heb je me niet gered, Justin?' Tranen glijden als parels over haar wangen. Ik wil ze wegvegen maar het meisje verdwijnt als ik haar wil aanraken. Dan slokt de duisternis me op.

'Faith! Faith! niet gaan! Faith!' Ik word wakker door luid gegil. Badend in het zweet kom ik erachter dat ik zo aan het schreeuwen ben. Mijn moeder rent mijn kamer in. 'Justin, wat is er aan de hand?' 'Faith! o mam, ze was.. ze was...' ik verberg mijn gezicht in mijn handen en mijn schouders schokken. Mijn moeder slaat haar armen om me heen. 'Ssst, het is oké. het was maar een nachtmerrie. Stil maar,' fluistert ze in mijn oor en ik voel me weer een klein kind, net als vroeger.