12. Liebe ist ... so wie du bist.

Maaike pov.:

Ik en Friedolien kwamen vanonder de douche en stonden in ons ondergoed ons haar te drogen. We stonden keiluid ‘Liebe ist’ van Nena te zingen, maar toen kwamen de twijfels naar boven. Friedolien vertelde me, hoe verliefd ze wel niet was op Tom en dat ze dacht dat het wel wederzijds zou zijn. ik glimlachte naar haar en zei dat ik haar wel zou helpen met hun te koppelen, en als het niet lukte ik wel iets zou proberen met Tom. Nadat ik dat laatste had gezegd kreeg ik een schoen en een turnpak naar mijn hoofd geslingerd. Ik kon ze net op tijd ontwijken en zei vlug dat het maar om te lachen was. Ondertussen stapte ik in mijn kleren die ik speciaal had meegenomen voor die avond. Friedolien stapte ook in haar rokje en keek toen naar mij. “ Denk je dat Tom dit mooi zal vinden?” vroeg ze aan mij. “ Natuurlijk!” antwoordde ik. “ Je ziet er oogverblindend uit, als hij je straks niet met open mond aankijkt, zal ik hem wel opendoen.” En ik knipoogde naar haar. Friedolien giechelde en vroeg : “ Ben je klaar?” “ Bijna.” Zei ik terwijl ik in mijn schoenen stapte. Ik nam mijn sporttas en propte er mijn turnpakken in. Die moesten toch gewassen worden, dus het maakte niet uit of er plooien zouden inzitten of niet. We wandelden samen naar de cafetaria. Ik hoopte maar dat ze niet weggelopen waren. Ik beet op mijn onderlip. “ Wat is er?” vroeg Friedolien. “ Ik heb zenuwen.” Gaf ik haar toe “ Stel je voor dat ze er niet meer zitten in de cafetaria.” Zei ik tegen haar terwijl we de gang uitliepen. “ Maar die gaan daar wel nog zitten.” Zei ze tegen me en gaf me er een knipoog bij. Ik glimlachte en er gierden nog meer zenuwen door me toen de cafetaria inzicht was. “Om eerlijk te zijn, heb ik meer zenuwen dan op een wedstrijd.” Zei ik. “ Kom nu Maaike.” Lachte Friedolien “ Het zijn ook maar twee mensen.” En ze legde haar hand op mijn schouder. We stapten de cafetaria binnen en zochten de jongens. Friedolien zag ze zitten in de hoek, waar wij normaal ook zaten. We liepen op hun af en ik zag een grijns op Tom zijn gezicht verschijnen toen hij naar Friedolien keek. Zijn ogen klommen langs haar benen omhoog naar haar gezicht. Toen keek hij naar mij en ik glimlachte. Bill, die naast Tom zat kreeg een brede glimlach op zijn gezicht en ik lachte ook naar hem. Plots zag ik Friedolien naar Tom bukken en gaf hem een kus op zijn wang “Hallo.” Zei ze vrolijk en ze deed hetzelfde bij Bill. ik twijfelde even. Zou ik het ook doen? Ach wat maakt het uit? Ik zette mijn sporttas even op de grond en bukte me naar Tom toe, ik gaf hem vlug een kusje op zijn wang en zei ook hallo. Ik bukte me naar Bill toe, en hij kwam ook dichter naar mij en ik gaf hem een kus op zijn wang. Iets langer dan bij Tom en zei toen ook hallo. Het gevoel die het gaf was onbeschrijfelijk. Was ik echt verliefd? Maar ach, wat dan nog? Bill zou vast niet op een meisje vallen als ik. Ik was niet extravagant of zo, of toch niet gekleed zoals hij. Ik zuchtte onhoorbaar en zei toen : “ Zullen we gaan?” “Is goed.” Zei Bill en hij sprong recht. Tom volgde Bill zijn voorbeeld en stond ook op. Ik nam mijn sporttas, net als Friedolien en met z’n vieren wandelden we de turnschool uit. Tom haastte zich om naast Friedolien te kunnen lopen en die twee zaten lekker te keuvelen. “ Hé, wij zijn met de auto.” Zei Tom plots. “ Laat jullie fiets hier staan, dan kan je er morgen achter komen en zijn we sneller bij het restaurant dan als we te voet gaan.” “ Heeft er hier weer iemand honger?” zei Bill die naast me liep. Ik moest lachen om zijn opmerking. Hij keek me met pretoogjes aan. “ Voor mij is dat goed, en voor jou Maaike?” zei Friedolien. “ Dat is allemaal oké voor mij.” en we wandelden dan maar naar hun auto. Het was even stil tussen ik en Bill. Niet dat we al veel hadden verteld aan elkaar nu, maar ik voelde dat hij iets wilde zeggen. Het was een ongemakkelijke stilte. Plots schraapte hij zijn keel en zei hij : “ Je hebt een mooi kleedje aan.”. “ Dank je.” Zei ik en ik voelde dat ik begon te blozen. Hij glimlachte en raakte per ongeluk mijn hand aan. ik deed alsof ik het niet gevoeld had. We kwamen aan bij de auto. Friedolien had haar sporttas al in de koffer gegooid en was al vooraan i de auto gaan zitten. Tom zag ons aankomen en liet zijn koffer openstaan en hij ging achter het stuur gaan zitten. Ik gooide ook mijn sporttas in de koffer en deed hem dicht. Bill hielp me hem dicht doen en terug raakte hij mijn hand aan. Het gevoel kan je niet beschrijven. Het was een gevoel die ik altijd wilde voelen. Toen de koffer dicht was keek Bill in de auto. “ Dan maar achteraan bij jou zitten,hé.” Zei hij toen hij Friedolien vooraan zag zitten. Ik glimlachte naar hem en zei : “ Niet dat ik dat zo erg vind hoor.” En Bill glimlachte.