#7.

"Ben je soms van plan om me neer te steken?" Ik schrok en liet onmiddellijk het mes op de grond vallen.
Er ontsnapte een gil uit me en ik liet me in de armen van Tom vallen. "Dat dacht ik al", mompelde hij. "Waar is Bill? En weet je wel hoe laat het verdomme is?" Ik kon mezelf met moeite onder controle houden. "Als het een troost kan zijn, wij zijn ook moe", gromde hij. Wacht eens even. Ik herhaalde de woorden in mijn hoofd. "Bill?" Meteen daarna kwam een lange gestalte om de hoek gelopen. "Ik zei het je toch dat ze meteen naar je zou vragen", zei Tom betweterig. Ik rukte me los uit zijn omhelzing en liep naar hem toe. Hij stond verlegen voor me en ontweek mijn blik. Ik stak mijn armen naar hem uit en hoopte dat hij me niet zou afwijzen. Langzaam gleden zijn armen langs mijn lichaam totdat ze zich uiteindelijk om mijn middel klemden. Hij bukte zich en drukte zijn lippen op mijn blote schouder. Het deed me rillen en ik voelde hoe de vele haartjes op mijn lichaam een voor een rechtop gingen staan. Bill's hoofd bewoog langs het mijne. Zachtjes snoof hij de geur van mijn haar op. "Ik heb je zo gemist", fluisterde hij in mijn oor. "Ik jou ook", en dat was wel het minste dat ik kon zeggen. Een opvallend kuchje doorbrak de stilte en herinnerde me aan Tom zijn aanwezigheid. "Ja, Tom. Jou heb ik ook gemist. Ik neem aan dat jullie blijven logeren?" Het was eerder een vaststelling dan een vraag. Ik gebaarde dat ze me moesten volgen. Vanuit mijn ooghoek zag ik Tom twee enorme koffers achter zich aansleuren. Blijkbaar had hij ze net ver genoeg uit het zicht gezet zodat ik ze niet meteen zou opmerken. Bill trippelde opgewonden achter me aan. Ze volgden me naar de living en keken me met opgetrokken wenkbrauwen aan toen ik het licht aanstak. Ik vermoedde dat het door mijn nachtkleedje kwam, dat naar mijn mening nogal onthullend was, maar hun ogen waren op de salontafel gericht. Het tafeltje lag bezaaid met pillen, siroop, zakdoekjes en dergelijke. "Wat heb jij de voorbije dagen uitgestoken?" vroeg Tom verbijsterd. "Ik heb eigenlijk de griep, maar het gaat al stukken beter." Ik had de moeite nog niet genomen om op te ruimen, aangezien er toch niemand was die me kwam controleren. "Misschien is het beter dat we naar bed gaan en daarna bijpraten, want ik voel me behoorlijk moe van de lange reis" gaapte Tom. Ik had geen idee van waar ze eigenlijk kwamen. "Euhm,' mompelde ik, "wie van jullie neemt de logeerkamer?" Een van hen moest bij mij slapen, er was geen andere keuze. De kamer van mijn ouders was al helemaal geen optie. Het draaide uit op een korte discussie die gewonnen werd door Bill. Tom had al een nacht met mij doorgebracht en ik moest toegeven dat het een behoorlijk goed argument was van Bill. "Dan hebben jullie wat tijd om het een en ander uit te klaren", stemde Tom in. Hij knipoogde naar ons beiden. Ik zag dat Bill zich wat onwennig voelde en ik vroeg me af wat voor een verklaring dat ik zou krijgen voor zijn bizarre gedrag. Ik leidde Tom naar de logeerkamer en trok daarna Bill mee. "Zorg ervoor dat het er niet te luid aan toe gaat", hoorde ik hem nog roepen. Ik deed alsof ik hem niet gehoord had.
Doordat ik me niet meer hoefde uit te kleden keek ik vanuit mijn zachte bed toe hoe Bill zijn T-shirt over zijn nek trok en vervolgens zijn jeans liet zakken. Hij was duidelijk minder gespierd dan zijn wederhelft, maar mijn ogen schonken meer aandacht aan zijn tatoeage die de hele linkerkant van zijn lichaam in beslag nam. Het was prachtig en ik vroeg me af waar hij het idee vandaan had gehaald. Hij deed het licht uit en kwam naast me liggen. Ik voelde hoe zijn warmte zich meteen over het hele bed verspreidde. We lagen met onze hoofden naar elkaar gericht en het leek bijna alsof ik een flashback had. "Chaya?" fluisterde hij. "Ik denk dat ik je het een en het ander verschuldigd ben", mompelde hij zonder mijn reactie af te wachten. "Dat denk ik ook", antwoordde ik. Ik probeerde mijn stem zo zacht mogelijk te laten klinken, zodat mijn woorden niet grof zou overkomen. "Vanaf het moment dat je voor de deur van onze loge stond bezweek ik al voor je, maar..." Ik wachtte gespannen af. Bill slikte even en zocht naar de juiste woorden. "Ik weet niet hoe het komt, maar er was gewoon íets aan je dat mij aantrok. Ik was dan ook teleurgesteld dat je op Tom zijn voorstel inging." Hij zweeg even. Waarschijnlijk kon hij zich de pijn die hij toen had gevoeld nog levendig voor de geest halen. "En toen ik je daar zag zitten met Tom toen ik zijn kamer binnenviel", vervolgde hij, "zag het er naar uit dat er niets tussen jullie gebeurd was, waardoor ik nog ongeruster werd als ik er even over nadacht." Ik begreep het niet. "Maar je wou toch niet dat ik met hem naar bed ging? Wat was dan het probleem?" onderbrak ik hem. Ik hoorde hem zuchten. Zijn warme adem prikkelde in mijn ogen. "Chaya, het was uiterst abnormaal dat Tom niet met jou in bed dook." Ik knikte bevestigend, hoewel hij het niet kon zien. "Dus dacht ik dat hij echt iets voor je voelde."