¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) # 5

Aimeka pov
Ik kom niet in slaap. Koko is ondertussen al naast me komen liggen. Haar gezicht op haar voorpoot. Ze ziet er enorm schattig uit nu. Dan heft ze haar hoofd op en kijkt met een moe gezicht richting de lamp.
Ik grijns. ‘Als je kon praten zou je zeggen dat ik het licht uit moest doen.’
Ze legt haar hoofdje weer op haar voorpoten en sluit haar ogen. Ik neem maar aan dat dat een ‘ja’ beteken. Ik doe het licht uit en sluit mijn ogen. Ik denk aan het gesprek van net met mam en meteen komt er weer een herinnering boven drijven.
‘Gefeliciteerd!’ Ik lach terwijl Deidara me een knuffel geeft. ‘Eindelijk twaalf jaar oud,’ grijnst hij. ‘Nu ben je geen klein kindje meer!’ Ik geef hem een stom. ‘Houd toch je mond! Je bent zelf net drie weken twaalf!’ Deidara grijnst. ‘Dat zou ik bijna vergeten.’ Ik schud mijn hoofd en loop naar de keuken. ‘Aardbei, appel of kersen?’ ‘Appel!’ hoor ik hem vanuit de woonkamer roepen. Ik snijd een stukje appeltaart af en loop naar de woonkamer. Ik geef Deidara zijn stukje taart en kijk hem met nieuwsgierige ogen aan. Maar hij begint rustig van zijn stukje taart te eten. Mijn god, dat joch is langzaam. Ik zucht. ‘Deidaraaaaa! Je bent irritant! Ik wil mijn cadeau!’ Hij haalt zijn wenkbrauwen op. ‘Het is niet erg netjes om naar je cadeau te vrágen.’ ‘Alsof mij dat wat uitmaakt! Ik wil het nu hebben! Je zei dat ik het geweldig zou vinden!’ Deidara grijnst en zet zijn stuk taart op de tafel. ‘Oké. Kom op.’ Hij loopt met me naar de gang waar hij een doos heeft neergezet. Hij geeft me de doos en glimlacht. ‘Ik hoop dat je het leuk vindt.’ Ik maak de doos open en mijn mond valt open. ‘O. Mijn. God!’ Een lief, klein hondje staart me aan. Ik kijk naar Deidara. ‘Is dat…voor mij?’ Deidara knikt. ‘Yup.’ Ik zet de doos op de grond en pak het hondje eruit. Het trilt een beetje maar ze snuffelt wat aan mijn hand en shirt. Haar natte neusje strijkt langs mijn gezicht. Ik schiet in de lach. ‘Ah! Dat kietelt!’ Ik kijk naar Deidara en glimlach. ‘Thanks, Dei! Het is echt het mooiste cadeau wat ik ooit heb gehad!’ Deidara glimlacht terug. ‘Ik ben blij dat je het leuk vind.’
Ik verstop mijn gezicht in Koko’s vacht. Sinds hij drie jaar geleden verdween heb ik regelmatig herinneringen over onze vriendschap. We waren beste vrienden voor negen jaar… Nu mam me heeft vertelt dat Akatsuki in de buurt is, komen de herinneringen steeds vaker. Ik herinner me dingen die ik bijna was vergeten. Ik vraag me zelfs af of hij aan die tijd denkt.
Ik zucht. Natuurlijk niet. Hij is een crimineel. Hij heeft nooit om me gegeven. Niet om mijn moeder. Niet om Koko. Het was een grote act. Maar hij was mijn beste vriend… En ik mis die tijd. Ik mis de tijd dat ik voor het raam zat, mijn gezicht tegen het venster gedrukt om te kijken of hij er al aankwam. Ik mis de knuffels die hij me gaf. De kussen op mijn voorhoofd als we afscheid namen…