~20

Jamie komt op me af gezwommen, voor zover het gaat, en begint me onder te spetteren. Ik lach erom en spetter terug. Als we uiteindelijk moe zijn, is het ook alweer tijd om te gaan. ‘Kom je nog eens langs?’Vraagt Aurora hoopvol, al weet ik niet of ze het meent. Ik knik maar. ‘Beloofd.’ Aurora geeft me snel een knuffel en legt even haar hand op Jamies hoofd. ‘Dag, knul.’ Jamie knikt en bedankt haar stilletjes. Daarna gaan we weg. Nog twee uur voordat we weggaan. Om eerlijk te zijn, ben ik nerveus. Maar waarom? Vraag het me maar niet. Ik zou het namelijk niet weten. In mijn ooghoek zie ik Ilias aarzelend kijken. Die denkt vast dat ik vergeten ben, dat hij wilde gaan eten. . ‘Ben je nog niet weg?’Grap ik. ‘Je zou toch gaan eten. Ga dan ook!’ Ilias grijnst en schiet gelijk weg. Ik loop gewoon door. Waarom zou ik gaan eten? Ilias heeft bloedpillen. Ineens word ik vastgegrepen en ik schrik me dood. Ismael merkt het, omdat mijn ademhaling versneld is. ‘Wacht, je schrok?’ Vraagt hij verbaast. ‘Hoe is dat mogelijk. Je voelde mijn aura toch?’ Ik schud mijn hoofd en loop weg van Ismael’s verbaasde gezicht. Jamie loopt naast me en kijkt vragend op. Ik schud mijn hoofd en loop door. Al snel zijn we weer thuis. ‘Waarom reageer je niet?’ Ik haal mijn wenkbrauw op. ‘Waarop?’ Ismael rolt met zijn ogen. ‘Op de kerstman. Op mij natuurlijk! Ik praat al telepatisch tegen je sinds je me niet opmerkte in het steegje, maar je zegt gewoon niks terug.’ Ik zwijg. Ik kan hem niet vertellen, dat ik hem niet heb gehoort. ‘Sorry, ik was in gedachte verzonken.’ Ismael wil nog wat zeggen, maar ik ben het huis al ingevlugt. Hier houd hij zijn mond wel. Na Jamie gevraagd te hebben, of hij naar zijn kamer wil gaan, ga ik de badkamer in. Daar douche ik me en kleed me om. Ik doe dit keer geen jurk aan, gewoon kleding die lekker zit. Als ook mijn make-up zit zoals ik het wil, loop ik de deur uit. Hopend dat niemand me betrapt, loop ik sluipend naar beneden. Daar staat Ilias al te wachten. Goed gevoed dat is te zien. ‘Lekker gegeten?’ Vraag ik, met een stem vol ironie. Ilias haalt zijn schouders op. ‘Best wel. Je weet echt niet wat je mist.’ Ik zucht. Dat weet ik wel. Ik weet het maar al te goed. ‘Kom we gaan. Rose tegen het lijf lopen, en dan problemen krijgen, is het laatste waar ik trek in heb.’ Ilias grinnikt en begeleid me naar buiten. Jamie ligt al op bed, dus die ga ik niet storen. Zwijgend lopen we naar de ontmoetingsplek. Daar staan Romeo, Shin en Yu al op ons te wachtten. Mijn nerveusiteit is niet weg gegaan en slaat nu om in angst. Ilias merkt het. Hij pakt mijn hand en knijpt er geruststellend in. Daarna kijkt hij me aan. ‘Rustig maar, je hoeft niet bij Yu te zijn. Als je niet wilt, blijf je gewoon bij Shin, of bij Romeo, of bij mij. Maar misschien is het wel slim om even een pil in te nemen.’ Ik stem in zonder woorden en haal een pil uit het doosje dat Ilias me geeft. Zodra de pil in mijn mond zit word ik bang. Zo lekker smaken ze. Ilias merkt het en grijnst naar me. Maak je maar niet druk. Ik krijg je ook nog wel aan het bloed. Ik kijk de blondine nijdig aan en schud mijn hoofd. Echt niet. Dat gaat niet gebeuren. Ilias lacht erom en loopt naar de rest. Ik volg hem aarzelend. Ik voel me echt niet op mijn gemak, op de een of andere manier. En alleen maar, omdat Dia er niet bij is. ‘Eindelijk sloompies, Hoe lang wilde je ons laten wachten?’ Ilias lacht en geeft Shin een vriendschappelijke tik tegen zijn arm. ‘Haar schuld.’ Mompelt hij dan en hij wijst op mij. ‘Tuurlijk, geef het meisje maar weer de schuld.’Mompelt Romeo en hij rolt met zijn ogen. Ik zeg niks, mijn ogen zijn op de grond gericht. Als ik een kloppend hart had, zou die nu bijna hoorbaar kloppen. ‘Zullen we dan maar gaan?’ In een reflex kijk ik op naar Yu. Hij glimlacht relaxed naar me en ik voel dat ik begin te blozen. Ilias merkt het en ik zie hem grijnzen in mijn ooghoek en met zijn wenkbrauwen wiebelen. ‘Laten we nou maar gaan!’Roep ik uit en de jongens begin te lachen. Dan beginnen ze te lopen. Ik wacht tot iedereen voorbij is en loop daarom helemaal achteraan. Af en toe zie ik Yu uit zijn ooghoek naar me kijken. Nee, Kira je verbeeld het je. Hij is gelukkig met zijn vriendin en je hebt hem verlaten. Hoe kan hij dan nog geintresseerd in je zijn? Het zou stom van hem zijn, als hij dat nog zou doen. Ik kijk weer op en Yu kijkt weer. Het maakt me gek. Zou ik het dan toch verkeerd zien? Ik krijg zin om te gillen. Dat een jongen me zo kan verwarren. ‘Kira, schiet eens een beetje op.’ Roept Ilias ineens. ‘J-ja ik kom al.’ Mompel ik terug en ik begin wat harder te lopen zodat ik tussen Romeo en Shin in loop. Iedereen loopt wat te dollen, of wat naar meisjes te kijken. Iedereen behalve ik. Ik zit nog steeds bij het onverklaarbare fenomeen dat mijn hoofd bezig houd. Het onverklaarbare iets genaamd: Yu.